ΚΥΡΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τὰ τέλη τοῦ Ζ’ καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ Η’ αἰῶνος, ἦτο δὲ πρότερον Μοναχὸς εἴς τινα μικρὰν νησῖδα πρὸ τῆς ἐν τῷ Πόντῳ ἑλληνικωτάτης πόλεως Ἀμάστριδος. Ἐκεῖ ἐμόναζεν ἐπὶ ἱκανὰ ἔτη, ὅτε ὁ Ἰουστινιανὸς ὁ Β’, ὁ ρινότμητος ἐπικαλούμενος, ὁ υἱὸς τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου τῷ χϟε’ (695) ἐξωσθεὶς τοῦ θρόνου τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀπαγόμενος ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ἐξόριστος εἰς Χερσῶνα, πόλιν τῆς Ταυρικῆς Χερσονήσου, εἰς τὰ μεσημβρινὰ τῆς Ρωσίας, διῆλθε διὰ τῆς Ἀμάστριδος καὶ εὑρὼν ἐπὶ τῆς πρὸ αὐτῆς, ὡς εἴπομεν, νησῖδος τὸν Μοναχὸν Κῦρον ἤκουσε, προφητικῶς, παρ’ αὐτοῦ ὅτι καὶ πάλιν μέλλει, ἐντὸς ὀλίγου, νὰ καταλάβῃ τὸν θρόνον τοῦ Βυζαντίου.

Καὶ πράγματι ὁ Ἰουστινιανὸς ὁ Β’ μετὰ δεκαετῆ ἐξορίαν τῷ ψε’ (705) καταλαβὼν τον θρόνον τοῦ πατρός του, ἐξορίζει τοῦ θρόνου τὸν τότε Πατριάρχην Καλλίνικον (693-705) ἄνδρα ἀγαθὸν καὶ ἅγιον, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἐπιτελεῖται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῇ 23ῃ Αὐγούστου [1], καὶ ἀναβιβάζει κατὰ τὸ ἴδιον ἔτος ψε’ (705) τοῦτον τὸν Μοναχον Κῦρον εἰς ἀντάμειψιν τῆς περὶ τῆς κατοχῆς τοῦ θρόνου τοῦ Βυζαντίου προφητείας του [2]. Ὁ Κῦρος ὑπῆρξε Πατριάρχης ὀρθοδοξότατος, ἀνελθόντος ὅμως ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Βυζαντίου τοῦ Φιλιππικοῦ (Βαρδάνη), αἱρετικοῦ ὄντος καὶ τοῦ Ἰουστινιανοῦ φονευθέντος μετὰ τοῦ υἱοῦ του Τιβερίου, ὁ Κῦρος ἐξεβλήθη τῆς πατριαρχείας τῷ ψια’ (711) καὶ περιορίζεται ὑπὸ τοῦ νέου βασιλέως ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας, ἀναβιβάζεται δὲ εἰς τὸν πατριαρχικὸν θρόνον ὁ αἱρετικὸς Ἰωάννης ὁ Ϛ’ (711-715). Ὁ δὲ Ἅγιος Κῦρος ζήσας ὁσίως ἐκεῖ εἰς τὴν Μονὴν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ