ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Μαρκιανοῦ ἐν ἔτει σϟ’ (290), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀντινοούπολιν, τὴν ἐν Αἰγύπτῳ εὑρισκομένην. Οὗτος λοιπὸν ἔπεισε τὴν νόμιμον γυναῖκά του, Βασίλισσαν ὀνόματι, νὰ μένῃ ἐν σωφροσύνῃ καὶ παρθενίᾳ καὶ ἀφοῦ ἐκούρευσεν αὐτὴν Μοναχὴν εἰς ἓν Μοναστήριον, ἐγένετο καὶ αὐτὸς Μοναχὸς εἰς ἄλλο, καὶ ἦτο Ἡγούμενος ἐπὶ δώδεκα χιλιάδων Μοναχῶν. Συλληφθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα καὶ μὴ ἀρνηθεὶς τὸν Χριστόν, ἀλλ’ ἐμπαίξας τὰ εἴδωλα, ἐκίνησε τὸν ἡγεμόνα εἰς ὀργὴν καὶ θυμόν· ὅθεν ὁ μιαρὸς παρευθὺς ἔστειλεν ἀνθρώπους καὶ ἔκαυσαν τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου ὁμοῦ μὲ τοὺς Μοναχούς, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατεκάησαν καὶ ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ λοιποὶ τῆς χώρας κληρικοί, ὅσοι κατέφυγον ἐκεῖ, καὶ οὕτως ἐτελειώθη αὐτῶν τὸ μαρτύριον.
Ὁ δὲ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἁπλωθεὶς ἐπὶ τοῦ ἐδάφους ἐδάρη· ἔπειτα σφίγξαντες αὐτον μὲ σιδηρᾶς ἁλυσίδας συνέτριψαν τὰ ὀστᾶ του, ὅτε καὶ εἷς τῶν δημίων, τυφλὸς ὢν ἀπὸ τὸν ἕνα ὀφθαλμόν, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἰατρεύθη ὑπὸ τοῦ Μάρτυρος· ὅθεν καὶ ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Κέλσιος δὲ ὁ υἱὸς τοῦ ἡγεμόνος ὁμοῦ μὲ εἴκοσι στρατιώτας ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, ἰδόντες ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς διὰ προσευχῆς του ἀνέστησεν ἕνα νεκρόν. Διὰ τοῦτο κατὰ προσταγὴν τοῦ ἡγεμόνος πρῶτον μὲν βάλλεται εἰς φυλακὴν ὁ υἱός του Κέλσιος· ἔπειτα δὲ ρίπτεται ἐντὸς λεβήτων πεπυρωμένων καὶ γεμάτων ἀναβράζοντος ὕδατος, ὁμοῦ δὲ καὶ ἄλλοι ἑπτὰ υἱοὶ αὐτοῦ τοῦ ἡγεμόνος, ὡς πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστόν· πρὸς τούτοις δὲ καὶ ὁ Ἱερεὺς Ἀντώνιος καὶ ὁ ἐκ τῶν νεκρῶν ἀναστὰς Ἀναστάσιος. Ἐπειδὴ δὲ ὅλοι ἐφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς χάριτι Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἄλλοι πολλοὶ εἰδωλολάτραι ὁμοῦ καὶ ἡ μήτηρ τοῦ Κελσίου, ἡ γυνὴ δηλαδὴ τοῦ ἡγεμόνος.
Παρασταθέντες δὲ ὅλοι οἱ πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστὸν ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος προσηυχήθησαν καί, ὢ τοῦ θαύματος! ἔπεσον τὰ ἐν τῷ ναῷ εἴδωλα καὶ συνετρίβησαν, καὶ ὁ ναὸς ἐβυθίσθη ἐντὸς τῆς γῆς· ὅθεν οἱ εἰδωλολάτραι συνάξαντες δεμάτια παπύρου καὶ βρέξαντες μὲ ἔλαιον ἔδεσαν μὲ αὐτὰ τὰ ἄκρα τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν τῶν Ἁγίων καὶ ἔθεσαν εἰς αὐτὰ πῦρ, ἀλλ’ ἡ θεία χάρις ἐφύλαξε τοὺς Ἁγίους ἀβλαβεῖς καὶ δὲν ἐκάησαν. Διὰ τοῦτο τοῦ μὲν Ἁγίου Ἰουλιανοῦ ὡς καὶ τοῦ Κελσίου ἔσυραν καὶ ἐξέβαλον τὸ δέρμα τῆς κεφαλῆς, τοῦ δὲ Ἱερέως Ἀντωνίου ἐξώρυξαν τοὺς ὀφθαλμοὺς μὲ σιδηρᾶς ἀγκίδας, τὴν δὲ μητέρα τοῦ Κελσίου ἐκρέμασαν· εἶτα παρέδωκαν αὐτὴν εἰς τὰ θηρία διὰ νὰ τὴν φάγωσιν· ἐπειδὴ δὲ ἐφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς καὶ ἀπὸ τὰ ρηθέντα βάσανα, τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου· τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις εἰς τὸν ἁγιώτατον καὶ Μαρτυρικὸν αὐτῶν Ναόν, ὅστις εἶναι πλησίον τοῦ Φόρου.