ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς περιφήμου, νήσου Κρήτης, ἦτο δὲ υἱὸς γονέων εὐσεβεστάτων, Θεοφάνους καὶ Ἰουλιανῆς καλουμένων. Ἀφοῦ δὲ διέτριψεν ἀρκετὸν χρόνον εἰς τὰ μαθήματα, διετάχθη κατόπιν ὑπὸ τῶν γονέων του νὰ βόσκῃ πρόβατα. Καταφλεχθεὶς δὲ ὑπὸ θείου ζήλου καὶ ἔρωτος, ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς πατρίδος του καὶ μετέβη εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἔνθα διαμείνας ὀλίγον χρόνον, ἔζη ὁ ἀοίδιμος μὲ ὀλίγιστον μόνον ἄρτον καὶ ὕδωρ. Ὅτε δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ εἰκοστὸν ἕκτον ἔτος τῆς ἡλικίας του καὶ ἀπώλεσε τὴν ζωὴν, ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Δ’, ὁ βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη 775- 780 [1] ἡ δὲ Ὀρθοδοξία διὰ τῆς βασιλίσσης Εἰρήνης ἐθριάμβευσεν, τότε καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπιθυμῶν νὰ προσκυνήσῃ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Ὅσα δὲ ἐκεῖ ὑπέμεινε δεινὰ ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνοὺς καὶ Ἑβραίους, ἐν διαστήματι δώδεκα ὁλοκλήρων ἐτῶν, ἀδύνατον εἶναι νὰ περιγράψῃ τις, θέλων νὰ φυλάξῃ τὴν συντομίαν.

Ἀναχωρήσας μετὰ ταῦτα ἐκ τῶν Ἱεροσολύμων, μετέβη εἰς τὴν Ρώμην, ἔνθα λαβὼν τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἐδάμαζε τὸ σῶμά του μὲ τὴν ἐγκράτειαν. Ἀφοῦ δὲ ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Σταυράκιος, καὶ ἐγένετο βασιλεὺς Μιχαὴλ ὁ Κουροπαλάτης, ὁ καὶ Ραγκαβὲ ἐπιλεγόμενος, ὁ βασιλεύσας ἐν ἔτει ωια’ (811), Πατριάρχης δὲ Κωνσταντινουπόλεως ἐγένετο ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, ἐστάλη εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν ἁγιώτατον Πάπαν ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Συνάδων, ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος εὑρὼν ἐκεῖ τὸν Ὅσιον τοῦτον Γρηγόριον, τὸν παρέλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ κατὰ τὴν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπάνοδόν του, καὶ τὸν ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸ εὑρισκόμενον ἐν τόπῳ Ἀκρίτᾳ (κειμένῳ παρὰ τὴν Χαλκηδόνα, καὶ ἤδη Κάβο Ἀκρίτα καλουμένῳ), καὶ συνηρίθμησεν αὐτὸν μετὰ τῶν ἐκεῖ Μοναχῶν.

Ἐκεῖ λοιπὸν ὁ Ὅσιος διῆγε τὸν βίον ἀνυπόδητος, ἔχων μόνον ἓν ὑποκάμισον, κοιμώμενος ἐπὶ ψιάθου, τρώγων δὲ καὶ πίνων, ἀνὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας, ὀλιγώτατον ἄρτον καὶ ὕδωρ. Εἶτα ἐγκλείσας ἑαυτὸν ἐντὸς λάκκου βαθυτάτου, ἐθρήνησεν ἐκεῖ ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὴν γενομένην ταραχὴν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὴν ἀθέτησιν τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Ὕστερον δὲ ἐξελθὼν τοῦ λάκκου, ἐνεκλείσθη εἴς τι στενώτατον κελλίον, σκεπόμενος ἀπὸ δερμάτινον ὑποκάμισον. Πληρῶν δὲ ὕδατος πίθον μέγαν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο εἰς τὸν κῆπον, ἐξέβαλλε τὴν νύκτα τὸ ὑποκάμισόν του καὶ ἐμβαίνων εἰς τὸν πίθον, ἐκεῖ ἀνεγίγνωσκεν ὅλον τὸ ψαλτήριον· ὅταν δὲ αὐτὸ ἐτελείωνε, τότε ἐξήρχετο, καὶ τοῦτο ἐποίει καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς του. Μὲ τοιούτους λοιπὸν ἀγῶνας καλῶς ἀγωνιζόμενος ὁ μακάριος παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ