ΓΕΩΡΓΙΟΣ ἢ Ζώρζης ὁ Γκιουρτζῆς [1], ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς, ὅταν ἦτο νέος ἠγοράσθη ὡς δοῦλος ἀπο κάποιον Ἀγαρηνόν. Ὁ αὐθέντης του τὸν ἐτούρκευσε καὶ βραδύτερον ἀπέθανεν, οὕτω δὲ ὁ Γεώργιος ἔμεινεν εἰς τὴν θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν ἔτη ὁλόκληρα ἑβδομήκοντα, μένων ἕως τότε ἀνύπανδρος. Ἔζη ὅμως ζωὴν εἰρηνικὴν εἰς ἕνα ἐργαστήριον, πωλῶν καὶ ἀγοράζων διάφορα εἴδη, μὴ γνωρίζων δὲ ἄλλην γλῶσσαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τῶν Μουσουλμάνων. Εἰς αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐσχάτην ἡλικίαν ὢν ὁ εὐλογημένος, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἀναστὰς ἀπὸ τὸ ἐργαστήριόν του προσέρχεται εἰς τὸν κριτὴν τοῦ τόπου, ἀπορρίπτει τὸ σαρίκιον, ὅπερ ἐφόρει καὶ τὸ δίδει εἰς τὸν κριτήν, λέγων εἰς αὐτόν· «Χριστιανὸς ἐγεννήθην, Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω· Ζώρζης εἶναι καὶ τὸ ὄνομά μου καὶ Ζώρζης πάλιν θὰ ἀποθάνω». Ὁ δὲ κριτής, βλέπων τὴν τόσην αὐτοῦ μεταβολὴν καὶ τὸ γῆράς του καὶ τὴν γενειάδα του τὴν πάλλευκον, τοῦ λέγει· «Μπρὲ Σαλῆ (διότι οὕτως ὠνομάζετο παρ’ αὐτῶν), τί ἔπαθες; ἔχασες τὸν νοῦν σου, ἀδελφέ». Καὶ ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Χριστιανός, Χριστιανός, Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω». Ὁ δὲ κριτὴς πάλιν καὶ πολλάκις τὸν ἠρώτησε διὰ ποίαν αἰτίαν κάμνει τοῦτο. Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίνατο· «Χριστιανὸς εἶμαι»· τέλος τὸν ἐνέκλεισαν εἰς ἕνα δωμάτιον χωρὶς δεσμά, ἕως ὅτου, κατὰ τὴν γνώμην των, ἔλθῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν τὸν ἔφεραν πάλιν εἰς ἐξέτασιν, εὑρόντες δὲ αὐτὸν ὁμολογοῦντα τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἶπον ὃτι θὰ τὸν θανατώσουν, ὁ δὲ Μάρτυς ἄλλο δὲν ἔλεγε πλὴν ὅτι εἶναι Χριστιανός· ἦτο δὲ ἐκ φύσεως ὀλιγόλογος ὁ γέρων. Τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀνακρίνας πάλιν αὐτὸν ὁ κριτὴς καὶ εὑρὼν ἐπιμένοντα εἰς τὴν τῶν Χριστιανῶν ἀμώμητον πίστιν, παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τοὺς δημίους, οἵτινες παρέλαβον αὐτὸν διὰ νὰ τὸν ὁδηγήσουν εἰς τὸν τόπον τῆς ἐκτελέσεως. Καθ’ ὁδὸν τὸν ἔδερον ὅλοι ἀσπλάγχνως καὶ ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος ὑπέμενε τὰς πληγὰς μὲ μεγάλην σιωπὴν καὶ γενναιότητα· ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς ἕνα ἐργαστήριον καὶ ἔκριναν ὅτι ἦτο ἐπιτήδειος ὁ τόπος διὰ νὰ τὸν κρεμάσουν, ἐπέρασαν τὸν βρόγχον εἰς τὸν λαιμόν του καὶ τὸν ἐβίαζαν νὰ εἴπῃ τὴν ὁμολογίαν τῆς θρησκείας των. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ μακάριος ἔσφιγγε τὸ στόμα του μὲ ὅσην δύναμιν εἶχε, διὰ νὰ μὴ ὁμιλήσῃ· ἐκεῖνοι δέ, ὃσον αὐτὸς δὲν ὡμίλει, τόσον τὸν ἔδερον, περιφέροντες τὸν εὐλογημένον εἰς ὅλην τὴν ἀγορὰν διὰ νὰ τὸν πομπεύσουν βασανίζοντες αὐτὸν παντοιοτρόπως.

Τέλος τὸν ἔφεραν εἰς τόπον Παρμὰ Καλὲ λεγόμενον καὶ πάλιν ἐκεῖ τὸν ἐκεντοῦσαν μὲ τὰς μαχαίρας βιάζοντες νὰ ὁμολογήσῃ ἑαυτὸν Μουσουλμᾶνον. Καὶ ἐπειδὴ ὁ γέρων δὲν ἤθελε, τοῦ ἐδείκνυον τὸν δάκτυλόν των, λέγοντες εἰς αὐτόν· «Κάμε τὸ δάκτυλόν σου οὕτως, ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός». Ἐκεῖνος δὲ ὁ εὐλογημένος ἔσφιγγε καὶ τὰς δύο του παλάμας μὲ ὅλην του τὴν δύναμιν, ὥστε δὲν ἦτο τρόπος νὰ τὰς ἀνοίξῃ καὶ οὐδὲ ἤθελε νὰ βλέπῃ κἂν εἰς τὸ πρόσωπον ἐκείνους, ἀλλ’ ἔστρεφε τοὺς ὀφθαλμούς του πρὸς τὸν τοῖχον· ἔπειτα τοῦ ἔδωκαν πολλοὺς ραβδισμοὺς καὶ γρονθισμοὺς καὶ τὸν ἀνύψωναν καὶ πάλιν τὸν κατεβίβαζαν, μήπως μετανοήσῃ· τέλος ἰδόντες τὴν στερράν του γνώμην καὶ ὅτι τίποτε δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τὸν κλονίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἀπεφάσισαν καὶ τὸν ἐκρέμασαν καὶ οὕτως ἔλαβε τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ