ΣΑΡΒΗΛΟΣ καὶ ΒΕΒΑΙΑ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Τραϊανοῦ ἐν ἔτει ρι’ (110) καταγόμενοι ἀπὸ τῆς πόλεως Ἐδέσσης. Ἦτο δὲ ὁ Ἅγιος Σάρβηλος Ἱερεὺς τῶν εἰδώλων καὶ ὑπηρέτης τῶν μυσαρῶν θυσιῶν τῶν δαιμόνων, πολλὰ ὡραῖος καὶ ἔνδοξος καὶ ἐφόρει πολυτελῆ καὶ λαμπρὰ ἐνδύματα· εἶχε δὲ καὶ κίδαριν (ἤτοι μίτραν) χρυσῆν εἰς τὴν κεφαλήν του καὶ ἐνομίζετο παρὰ τῶν ἐκεῖ Ἑλλήνων ὡς ἄλλος μικρὸς βασιλεὺς καὶ ἐτιμᾶτο ὡς ἄλλος θεός, διότι αὐτὸς ἐπρόσταζε νὰ προσκυνῶσι καὶ νὰ θυσιάζωσιν εἰς τὰ εἴδωλα. Οὗτος λοιπὸν πολλάκις ἠλέγχθη καὶ κατηχήθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Βαρσιμαίου τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἐδέσσης, ἀλλὰ δὲν ἐπέστρεψεν ἀπὸ τῆς πλάνης· μίαν δὲ φοράν, ὅτε ἐγένετο ἑορτὴ εἰς τοὺς δαίμονας καὶ ὁ Σάρβηλος ἦτο ἐπιστάτης εἰς τὰς θυσίας, ἠλέγχθη πάλιν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ὅτι γίνεται ὄντως εἰς πολλοὺς αἴτιος ἀπωλείας.
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος Σάρβηλος κατενύγη ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ χάριτος καὶ πεισθεὶς εἰς τὰ λόγια τοῦ Ἐπισκόπου ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν μετὰ τῆς ἀδελφῆς του Βεβαίας· ὅθεν ἐβαπτίσθησαν καὶ οἱ δύο ὑπὸ τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου ὑπὸ τοῦ ὁποίου κατηχήθη καὶ δεύτερον ὁ Σάρβηλος· ὅθεν διεμοίρασεν ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ πτωχὸς γενόμενος ἐπῆγε καὶ ἐκάθητο μετὰ τοῦ Ἁγίου Βαρσιμαίου. Τοῦτο μαθὼν ὁ ἡγεμὼν Λυσίας, φέρει ἔμπροσθέν του τὸν Ἅγιον Σάρβηλον καὶ ἐξετάσας αὐτὸν καὶ εὑρὼν ὁμολογοῦντα τὸν Χριστόν, ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔδειραν διὰ ράβδων· ἐπειδὴ δὲ ὁ Μάρτυς πολὺ κατηγόρει αὐτὸν καὶ τὰ εἴδωλά του, ὁμοῦ καὶ τὸν βασιλέα, ὅστις ἔκαμεν αὐτὸν ἄρχοντα, διὰ τοῦτο κυριευθεὶς ὁ ἄρχων ὑπὸ θυμοῦ ὑπερβολικοῦ προσέταξε καὶ ἔδειραν τὸν Ἅγιον διὰ βουνεύρων, ὄχι μίαν φοράν, ἀλλ’ ἑπτὰ φορὰς καὶ μὲ χειράγρας σιδηρᾶς τὸν ἐξέσχισαν καὶ μὲ λαμπάδας τὸν ἔκαιον. Ὁ δὲ Μάρτυς, ταῦτα πάσχων, ἀπέβλεπεν εἰς μόνον τὸν Θεὸν πρὸς ὃν προσηύχετο· διὸ καὶ ὁ Θεὸς ἐλάφρυνε τοὺς πόνους του. Βλέπων δὲ ὁ Λυσίας τὴν γενναιότητα καὶ ὑπομονὴν τοῦ Ἁγίου, ἐπρόσταξε καὶ ἐνέπηξαν καρφία εἰς τὴν κεφαλήν του καὶ ἔπειτα ἔβαλον αὐτὸν εἰς ἓν μηχανικὸν ὄργανον καὶ τὸν ἐπριόνισαν. Ἐπειδὴ δὲ ἐφυλάχθη ὁ Ἅγιος ἀβλαβής, διὰ τοῦτο ἐξέπληξεν ἅπαντας.
Ταῦτα βλέπουσα ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου, Βεβαία ὀνόματι, μόνη ἀφ’ ἑαυτῆς ἐπῆγε καὶ παρουσιάσθη εἰς τὸν ἡγεμόνα, ὀνομάζουσα ἑαυτὴν Χριστιανήν. Ὁ δὲ ἡγεμών, ἀφοῦ ἔδειρεν αὐτὴν ἀρκετά, τὴν ἔρριψεν εἶτα εἰς τὴν φυλακήν· τὸν δὲ ἀδελφόν της Σάρβηλον προσέταξε καὶ τὸν ἔδειραν μὲ ξυλίνας σπάθας, ἐξέσχισαν τὸ πρόσωπόν του καὶ μετὰ ταῦτα ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖράς του καὶ τὸν ἔδειραν εἰς τὴν κοιλίαν. Ἔπειτα ἐκρέμασαν αὐτὸν ἀπὸ τῆς μιᾶς χειρὸς καὶ μὲ τὸ πῦρ ἔκαυσαν διάφορα μέλη τοῦ σώματός του. Βλέπων δὲ ὁ ἡγεμών, ὅτι ἀναπνέει, προσέταξε καὶ ἔκοψαν καὶ τῶν δύο ἀδελφῶν τὰς νεφαλὰς καὶ ἔλαβον καὶ οἱ δύο τοῦ μαρτυρίου τοὺς στεφάνους. Τὰ δὲ τίμια αὐτῶν λείψανα ἔλαβον κρυφίως τινὲς Χριστιανοὶ καὶ ἐνεταφίασαν αὐτὰ ἐντίμως, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν.