ΜΑΡΗΣ ὁ ἐν Ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν, ἔτι νέος ὢν καὶ εἰς τὸν κόσμον εὑρισκόμενος, ἦτο ὡραῖος τὴν ὄψιν καὶ καλὸς τὴν φωνήν· ὅθεν ἐστόλιζε τὰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων μὲ τὰ γλυκύτατα αὐτοῦ μέλη καὶ ᾄσματα. Ἠγάπα δὲ πάντοτε τὸν Θεὸν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ προθύμως ἐξετέλει, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα ἐφύλαττε καθαρὸν ὁ ἀοίδιμος, τὴν δὲ ψυχήν του ἐτήρει ἄμωμον καὶ ἄσπιλον, καίτοι εὑρίσκετο ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἡδονῶν καὶ συνανεστρέφετο μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ὅτε δὲ ἠθέλησε ν’ ἀρνηθῇ τὸν κόσμον, ἐπῆγεν εἰς ἓν χωρίον ὀνομαζόμενον Ὁμήρου καὶ ἐκεῖ κτίσας ἓν κελλίον μικρόν, ἐκλείσθη ἐν αὐτῷ καὶ διήνυσε χρόνους τριάκοντα ἑπτὰ (37). Καίτοι δὲ τὸ κελλίον του ἦτο εἰς τόπον ὑγρὸν καὶ ἔβλαπτε κατὰ πολλὰ τὴν ὑγείαν του, δὲν ἠθέλησεν ὅμως νὰ ἀλλάξῃ τοῦτο, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς αὐτό, ἕως οὗ τὸν δρόμον τῆς ζωῆς του ἐτελείωσεν.
Οὗτος ὁ Ὅσιος ἠγάπα μὲν τὴν ἁπλότητα, ἐβδελύσσετο δὲ παντελῶς τὰ ποικίλα ἤθη καὶ τὰς πανουργίας· τῆς πτωχείας ὠρέγετο περισσότερον τοῦ πλούτου· ὅθεν ἐφόρει ἱμάτια ὑφασμένα ἀπὸ τρίχας αἰγὸς καὶ ἠρκεῖτο εἰς ἄρτον ὀλιγώτατον καὶ ἅλας μεθ’ ὕδατος. Ἐπειδὴ δὲ εὑρισκόμενος εἰς τὴν ἔρημον ἀπὸ χρόνων πολλῶν δὲν εἶδε τελουμένην πνευματικὴν θυσίαν, ἤτοι τὴν θείαν λειτουργίαν, διὰ τοῦτο ἐζήτησε νὰ γίνῃ λειτουργία ἐκεῖ εἰς τὸ κελλίον του. Τυχὼν λοιπὸν ἡμέραν τινὰ ἐκεῖ ὁ Κύρου Θεοδώρητος, ὁ καὶ τὸν βίον τοῦ Ὁσίου συγγράψας, παρεκάλεσεν αὐτὸν εἰς τοῦτο, οὗτος δὲ ἀσμένως ἐδέχθη τὴν αἴτησιν τοῦ Ὁσίου καὶ παρευθὺς ἔστειλεν εἰς τὸ πλησίον χωρίον καὶ ἔφερον ἱερὰ σκεύη, μεταχειρισθεὶς τὰς χεῖρας τῶν διακόνων ἀντὶ ἁγίας Τραπέζης, διότι ἐπάνω εἰς αὐτὰς προσέφερε τὴν ἀναίμακτον θυσίαν ἔμπροσθεν τοῦ Ὁσίου [1]. Ὁ δὲ Ὅσιος τοσαύτης ἡδονῆς ἐπληρώθη, ὥστε ἐνόμιζεν ὅτι βλέπει αὐτὸν τὸν ἴδιον οὐράνιον θρόνον, διὸ καὶ ἔλεγεν, ὅτι ἄλλοτε δὲν ἀπήλαυσε τοιαύτης πνευματικῆς εὐφροσύνης. Οὕτω λοιπὸν καλῶς διελθὼν τὴν ζωήν του καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀνελθὼν χορεύει μετὰ τῶν Ἁγίων εἰς τὰς αὐλὰς τῶν Πρωτοτόκων.
Ὑποσημειώσεις
[1] Σημειοῦμεν ἐνταῦθα ὅτι τοῦτο, ὅπερ ἐποίησεν ὁ ἱερὸς Θεοδώρητος, τὸ ἐποίησε κατ’ ἀνάγκην καθὼς καὶ ὁ Ἱερομάρτυς Λουκιανός, ὁ τῆς Ἁντιοχείας Πρεσβύτερος, ἐν τῇ φυλακῇ εὑρισκόμενος, ἐπὶ τοῦ στήθους του ἱερούργησεν· ἐπειδὴ τὰ στήθη καὶ αἱ χεῖρες τοῦ Ἱερέως καὶ Διακόνου εἶναι τιμιώτεραι τῆς πετρίνης Ἁγίας Τραπέζης, κατὰ τὸν θεῖον Χρυσόστομον. Ὅθεν καὶ τὸ τοιοῦτον ὡς σπάνιον καὶ ἐξ ἀνάγκης γενόμενον, δὲν πρέπει νὰ τελῆται παρ’ ἄλλου. Ὅρα καὶ τὴν ὑποσημείωσιν τοῦ λα’ (31) κανόνος τῆς Ἁγίας Ϛ’ (6ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν τῷ Πηδαλίῳ, ὡς καὶ τὴν εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Λουκιανοῦ κατὰ τὴν ιε’ (15ην) τοῦ Ὀκτωβρίου (ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος Ι’).