ΤΙΜΟΘΕΟΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος ἦτο ἀπὸ τὴν πόλιν Λύστραν τὴν ἐν Λυκαονίᾳ ἢ Ἰσαυρίᾳ εὑρισκομένην καὶ ὑποκειμένην εἰς τὴν διοίκησιν τοῦ Ἰκονίου, υἱὸς πατρὸς μὲν Ἕλληνος, μητρὸς δὲ Ἰουδαίας, Εὐνίκης καλουμένης. Μαθητεύσας δὲ παρὰ τῷ Ἀποστόλῳ Παύλῳ ἔγινεν ὁμοῦ μὲ αὐτὸν συνεργὸς καὶ κήρυξ τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου· εἶτα καὶ μὲ τὸν Θεολόγον Ἰωάννην, τὸν ἠγαπημένον μαθητὴν τοῦ Κυρίου, συναντᾶται καὶ λαμβάνει ἀπὸ αὐτὸν πλουσίαν τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος. Ὅταν δὲ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης ἐξωρίσθη εἰς τὴν Πάτμον ἀπὸ τὸν Δομετιανόν, τότε ὁ μακάριος Τιμόθεος κατέστη Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, χειροτονηθεὶς ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Μίαν δὲ φορὰν βλέπων ὁ θεῖος οὗτος Ἀπόστολος τοὺς Ἕλληνας ὅτι κατά τινα πάτριον ἑορτήν, «Καταγώγια» ὀνομαζόμένην [1], ἐποίουν ἀταξίας, εἴδωλα βαστάζοντες εἰς τὰς χεῖρας, προσωπίδας θέτοντες εἰς τὰ πρόσωπα, τραγῳδοῦντες, ὁρμῶντες ληστρικῶς κατὰ ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, φονεύοντες ἀλλήλους, ταῦτα, λέγω, βλέπων ὁ θεῖος Τιμόθεος, ἐθερμάνθη ἀπὸ τὸ πῦρ τοῦ θείου ζήλου καὶ δὲν ἠνείχετο νὰ βλέπῃ τὰ τοιαῦτα ἄτοπα, ἀλλ’ ἐδίδασκεν αὐτοὺς καὶ παρεκίνει νὰ παύσωσι τὰς ἀταξίας ταύτας. Οἱ δὲ ἀπάνθρωποι ἐκεῖνοι καὶ θηριώδεις, κινηθέντες ὑπὸ μανίας καὶ μεγάλης ὀργῆς, ἐφόνευσαν τὸν τοῦ Κυρίου Ἀπόστολον, μὲ τὰ ξύλα τὰ ὁποῖα εἶχον εἰς τὰς χεῖράς των καὶ οὕτω πως ὁ μακάριος τελειωθεὶς ἐνεταφιάσθη ὑπὸ τῶν Χριστιανῶν, τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἀνεκομίσθη ὕστερον καὶ μετεφέρθη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀποθησαυρισθὲν μετὰ τῶν λειψάνων Λουκᾶ καὶ Ἀνδρέου εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου καὶ ἡ σύναξις καὶ ἑορτὴ αὐτοῦ τελεῖται. Ἡ πρὸς Τιμόθεον Α’ καὶ Β’ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς αὐτὸν τοῦτον ἐγράφησαν.