ΠΕΤΡΟΣ ὁ μακάριος ὑπῆρξε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ ἐν ἔτει φλ’ (530), πατρίκιος τὸ ἀξίωμα καὶ διοικητὴς τῆς Ἀφρικῆς ὅλης. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἄσπλαγχνος καὶ ἀνελεήμων καθ’ ὑπερβολήν, ἔλαβεν ἐπωνυμίαν καὶ ὠνομάζετο παρὰ πάντων φειδωλός, ἤτοι ἀκριβός. Μίαν δὲ φορὰν πτωχός τις προσῆλθε πρὸς αὐτὸν χάριν δοκιμῆς καὶ ἐζήτει φορτικῶς ἐλεημοσύνην, ὁ δὲ Πέτρος ὀργισθεὶς ἥρπασεν ἕνα ἄρτον ζεστόν, ἐξ ἐκείνων τοὺς ὁποίους τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἔτυχε νὰ φέρῃ ὁ δοῦλός του ἀπὸ τὸν κλίβανον καὶ ἔρριψεν αὐτὸν ὡς λίθον κατὰ τοῦ πτωχοῦ, ὅστις ἁρπάσας τὸν ἄρτον ἔφυγε. Δὲν εἶχον παρέλθει δύο ἡμέραι καὶ ὁ Πέτρος πίπτει εἰς βαρεῖαν ἀσθένειαν καὶ ἐν τῇ ἀσθενείᾳ του βλέπει τὸν ἑαυτόν του ὅτι ἐζητεῖτο νὰ δώσῃ ἀπολογίαν τῶν ὅσων ἔπραξεν· ἔπειτα τῷ ἐφαίνετο ὅτι ἐκεῖ ἦτο μία ζυγαριὰ καὶ εἰς μὲν τὸ ἀριστερὸν μέρος αὐτῆς ἔβλεπεν, ὅτι συνήγοντο μαῦροί τινες καὶ ἔθετον τὰς κακάς του πράξεις, εἰς δὲ τὸ δεξιὸν ἔβλεπεν ἄνδρας τινὰς λευκοφόρους καὶ θαυμαστοὺς κατὰ τὸ πρόσωπον, οἱ ὁποῖοι δὲν εὕρισκον ἄλλο τι καλὸν ἐκεῖ νὰ θέσωσι πρὸς ἰσορροπίαν, εἰμὴ μόνον τὸν ἄρτον ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἔρριψε κατὰ τοῦ πένητος.
Ταῦτα ἰδὼν ὁ Πέτρος συνῆλθεν εἰς ἑαυτὸν καὶ ἅμα ἀναρρώσας, ὄχι μόνον διένειμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα ἐφόρει ἔδωκεν εἴς τινα πτωχόν. Ἐπειδὴ δὲ εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν Χριστὸν ἐνδεδυμένον μὲ τὰ ἴδια ἐκεῖνα φορέματα, ἐπώλησεν ὁ ἀοίδιμος καὶ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν του, δοὺς τὸ ἀντίτιμον εἰς τοὺς πένητας. Ἐπωλήθη δὲ εἰς αὐθέντην, χρυσοχόον τὸ ἐπάγγελμα. Ἐπειδὴ δὲ ὕστερον ἔβλεπεν ὁ μακάριος ὅτι ἔμελλε νὰ γνωρισθῇ ποῖος εἶναι καὶ θέλων διὰ τοῦτο νὰ φύγῃ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ αὐθέντου του, εἶπεν εἰς τὸν θυρωρόν, κωφὸν καὶ βωβὸν ὄντα· «Ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ ἄκουσόν μου καὶ ἄνοιξον τὴν θύραν». Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ὁ πρῴην κωφὸς καὶ βωβὸς ἐλάλει καὶ ἤκουεν. Ὅθεν ἐξελθὼν ἔφυγε καὶ μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα· ἐκεῖθεν δὲ ἀναχωρήσας ἐπῆγεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπου ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τὴν θέσιν τὴν καλουμένην τοῦ «Βοὸς» εἰς τὸν ἴδιον οἶκον.