ΠΕΡΙΤΟΜΗΝ τὴν κατὰ Σάρκα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν σήμερον, ἀδελφοί, τὴν ὁποίαν κατεδέχθη νὰ λάβῃ φιλανθρώπως κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ παλαιοῦ Νόμου [1], ἵνα ἀντὶ τῆς χειροποιήτου καὶ σαρκικῆς Περιτομῆς ἀντεισάξῃ εἰς ἡμᾶς την ἀχειροποίητον καὶ πνευματικὴν Περιτομήν, ἤτοι τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ταύτην, τὴν τοῦ Κυρίου Περιτομήν, παρελάβομεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ πανηγυρίζωμεν κατ’ ἔτος, ὡς καὶ τὴν πανηγυρίζομεν, λογιζόμενοι ταύτην ὡς μίαν τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν διὰ τὸν ἡμᾶς τιμήσαντα Κύριον διὰ μέσου αὐτῆς. Διότι, καθὼς ὁ Κύριος κατεδέχθη δι’ ἡμᾶς τὴν ἔνσαρκον αὐτοῦ Ἁγίαν Γέννησιν καὶ ἔλαβεν ὅλα τὰ ἄλλα ἰδιώματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὅσα ἦσαν ὅλως ἀδιάβλητα καὶ ἀκατηγόρητα, τοιουτοτρόπως δὲν ἐπησχύνθη ὁ Πανάγαθος νὰ λάβῃ καὶ τὴν Περιτομήν.
Ἔλαβε δὲ ὁ Κύριος τὴν Περιτομὴν διὰ δύο αἴτια· πρῶτον μέν, διότι ἠθέλησε νὰ ἐμφράξῃ τὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν, οἵτινες ἐτόλμησαν νὰ εἴπωσιν, ὃτι δὲν ἔλαβεν ὁ Κύριος σάρκα ἀληθινήν, ἀλλὰ κατὰ φαντασίαν (οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὁ θεομάχος Μάνης καὶ οἱ τούτου ὀπαδοὶ Μανιχαῖοι), διότι πῶς ἤθελε περιτμηθῆ, ἐὰν δὲν ἐλάμβανε σάρκα ἀληθινήν; καὶ δεύτερον, ἵνα ἐπιστομίσῃ τοὺς Ἰουδαίους, οἵτινες κατηγόρουν τὸν Κύριον, ὅτι δὲν φυλάττει τὸ Σάββατον, καὶ ὅτι παραβαίνει τὸν Νόμον, ψευδῶς συκοφαντοῦντες αὐτόν, διότι ὁ Κύριος ἐφύλαττε τὸν Νόμον ἕως καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Περιτομήν [2].
Διὰ τοῦτο λοιπὸν μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ ἀπὸ τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεώς του, ηὐδόκησεν ὁ Κύριος νὰ φερθῇ ὑπὸ τῆς Μητρός Του καὶ τοῦ Ἰωσὴφ εἰς τὸν διωρισμένον ἐκεῖνον τόπον, ὅπου ἦτο συνήθεια νὰ περιτέμνωνται τὰ βρέφη, ἔνθα περιετμήθη καὶ ἔλαβε τὸ γλυκύτατον ὄνομα Ἰησοῦς, τὸ ὁποῖον ἐκάλεσεν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὅτε εὐηγγέλισε τὴν Θεοτόκον, πρὸ τοῦ νὰ συλληφθῇ ὁ Κύριος ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς Παρθένου, ὡς γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.
Μετὰ δὲ τὴν Περιτομὴν ὁ Κύριος εὑρίσκετο μετὰ τῶν γονέων του καὶ ἔζη ἀνθρωπίνως προκόπτων καὶ αὐξάνων, τόσον κατὰ τὴν ἡλικίαν τοῦ σώματος, ὅσον καὶ κατὰ τὴν σοφίαν καὶ χάριν, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν· «Καὶ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις» (Λουκ. β’ 52).