ΠΕΤΡΟΥ τοῦ ἐνδοξοτάτου καὶ Πρωτοκορυφαίου τῶν Ἀποστόλων τὴν τιμίαν ἅλυσιν προσκυνοῦμεν κατὰ τὴν σήμερον, δι’ ἧς προσεδέθη ἐν τῇ φυλακῇ διὰ τὸν Χριστόν, ὅτε κατὰ προσταγὴν τοῦ τετράρχου Ἡρῴδου συνελήφθη, καθὼς ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς ἱστορεῖ ἐν κεφαλαίῳ ΙΒ’ τῶν Πράξεων, ἐν αἷς λέγει ὅτι Ἡρῴδης ὁ Ἀγρίππας, ὁ Ἡρώδου τοῦ μεγάλου ἔγγονος καὶ τῶν Ἰουδαίων βασιλεύς, ἐκμανεὶς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, κατέσφαξεν ἐν Ἱερουσαλὴμ, τὸ ἔτος μγ’ (43) Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Ἰδὼν δὲ ὅτι τοῦτο ἐφάνη ἀρεστὸν εἰς τοὺς Ἰουδαίους, συνέλαβεν ὁμοίως καὶ τὸν Πέτρον καὶ κατέκλεισεν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακὴν τηρῶν αὐτὸν ἕως οὗ, παρελθούσης τῆς ἑορτῆς τοῦ νομικοῦ Πάσχα, προσενέγκη καὶ τοῦτον εἰς τὸν λαὸν ὡς κεχαρισμένον σφάγιον· ἀλλ’ ὁ Ἀπόστολος, δι’ Ἀγγέλου παραδόξως ἀπολυθεὶς τῶν δεσμῶν, διεσώθη (Πράξ. ιβ’ 1-19).

Τὰ δεσμὰ ταῦτα εἶναι ἡ Ἅλυσις εἰς τὴν ὁποίαν ἐδεσμεύθη ὁ θεῖος Ἀπόστολος, λαβοῦσα ἐκ τοῦ πανιέρου αὐτοῦ σώματος ἁγιαστικὴν καὶ ἰαματικὴν χάριν, ἥτις εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους εἰς αὐτὴν λύει τὰ δεσμὰ πάσης κακῆς ἀσθενείας. Ὅτε δὲ ἔπεσεν ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἡ Ἅλυσις αὕτη διὰ μέσου τῆς ἐπιφανείας τοῦ θείου Ἀγγέλου, διότι, λέγει· «Καὶ ἐξέπεσον αὐτοῦ αἱ ἁλύσεις ἐκ τῶν χειρῶν» (Πρ. ιβ’ 7), τότε τινὲς Χριστιανοί, εὑρόντες αὐτήν, τὴν ἐφύλαξαν ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον κατὰ διαδοχήν. Ὕστερον δὲ παρὰ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων ἐφέρθη εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἀπεθησαυρίσθη εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, τὸν εὑρισκόμενον ἐντὸς τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅπου ἐτελεῖτο κατ’ ἔτος καὶ ἡ αὐτοῦ σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς προσκύνησιν αὐτῆς, πρὸς ἁγιασμὸν τῶν Χριστιανῶν.

Ὅτι δὲ τὰ τοιαῦτα ἐνήργουν θαύματα καὶ ἰάσεις πολλάς, μαρτυρεῖ ἡ Ἁγία Γραφή, λέγουσα περὶ τοῦ Παύλου, ὅτι ἐν Ἐφέσῳ οἱ Χριστιανοὶ τοσοῦτον σέβας προσέφερον εἰς αὐτόν, ὥστε καὶ τὰ μανδήλια καὶ περιζώματα αὐτοῦ μετὰ πολλῆς εὐλαβείας λαμβάνοντες ἐθεράπευον δι’ αὐτῶν τῶν ἀσθενῶν τὰς ἀρρωστίας· «Ὥστε ἐπὶ τοὺς ἀσθενοῦντας ἐπιφέρεσθαι ἀπὸ τοῦ χρωτὸς αὐτοῦ σουδάρια ἢ σιμικίνθια, καὶ ἀπαλλάσσεσθαι ἀπ’ αὐτῶν τὰς νόσους» (Πράξ. ιθ’ 12). Καὶ ὄχι μόνον τὰ ἱμάτια, τὰ ὁπωσδήποτε ἐγγίσαντα εἰς τὰ σώματα αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ μόνη ἡ σκιὰ τὰς αὐτὰς ἐποίει θεραπείας καὶ τοῦτο βλέποντες οἱ ἄνθρωποι, βάλλοντες τοὺς ἀσθενεῖς αὐτῶν ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάτων, ἔφερον αὐτοὺς καὶ εἰς τὰς εὐρυχώρους ὁδοὺς ἐτίθουν, «ἳνα ἐρχομένου Πέτρου, κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν» (Πράξ. ε’ 15) καθότι, ἐὰν αὐτοὶ δὲν ἐθεραπεύοντο, οἱ μετὰ κόπου ἐκφέροντες αὐτοὺς δὲν θὰ ἐδέχοντο νὰ κοπιάζουν ματαίως. Ἐκ τούτου ἔμαθεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὸ σέβας καὶ τὴν εὐλάβειαν ὄχι μόνον τῶν λειψάνων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἱματίων τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ