ΑΒΡΑΜΙΟΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυς ἦτο Ἐπίσκοπος πόλεώς τινος τῆς Περσίας ὀνομαζομένης, Ἀρβήλ. Κατὰ δὲ τὸ πέμπτον ἔτος τοῦ διωγμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινεν εἰς την Περσίαν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν συνελήφθη οὗτος ὑπὸ Ἀδερφορᾶ ἀρχιμάγου [1] τοῦ βασιλέως, καὶ ἐβιάσθη ὑπ’ αὐτοῦ νὰ ἀρνηθῇ μὲν τὸν Χριστόν, νὰ προσκυνήσῃ δὲ τὸν ἥλιον. Ὁ δὲ μακάριος Ἀβράμιος ἔλεγεν εἰς αὐτόν· «Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε, πῶς δὲν φοβεῖσαι παρακινῶν με νὰ πράξω τὰ μὴ πρέποντα; καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφήσω τὸν Ποιητὴν τοῦ ἡλίου καὶ ὅλων τῶν κτισμάτων καὶ νὰ προσκυνήσω τὸν ἥλιον, τὸν τοῦ Θεοῦ κτίσμα καὶ ποίημα ἄψυχον;».
Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ἐπισκόπου ἐτάραξαν οὐχὶ ὀλίγον τὸν ἀρχιμάγον. Ὅθεν πάραυτα προστάσσει νὰ ἐκδύσωσι τὸν Ἅγιον, νὰ ρίψωσιν αὐτὸν εἰς τὴν γῆν καὶ νὰ τὸν δέρωσιν ἀγρίως μὲ ράβδους. Ἐπειδὴ δὲ εἶδε τὸν Μάρτυρα ὅτι ὑπέφερε μὲ γενναιοκαρδίαν τὴν τιμωρίαν ταύτην καὶ ὅτι προσηύχετο διὰ τοὺς τιμωροῦντας αὐτὸν καὶ ἔλεγε· «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην, διότι δὲν ἠξεύρουν τὶ πράττουσι», τούτου ἕνεκα διέταξεν ὁ θηριώδης καὶ ἀπέκοψαν τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν καὶ οὕτως ἐτελειώθη ὁ μακάριος Ἀβράμιος ἐν κώμῃ καλουμένῃ Θελμὰν καὶ ἔλαβε παρὰ Κυρίου τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Μάγους συνείθιζον νὰ ὀνομάζουν οἱ Πέρσαι τοὺς τὰ στοιχεῖα θεοποιοῦντας, ὡς λέγει ὁ Θεοδώρητος ἐν κεφαλαίῳ λη’ (38) τοῦ πέμπτου βιβλίου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Ὅθεν οἱ πρῶτοι καὶ ἀρχηγοὶ τῶν τοιούτων μάγων ἀρχιμάγοι ἐλέγοντο.