ΙΣΙΔΩΡΟΣ ὁ θεῖος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Πηλουσιώτης κατήγετο ἐκ τῆς Αἰγύπτου, υἱὸς ὢν γονέων εὐγενῶν καὶ θεοφιλῶν, συγγενὴς δὲ Θεοφίλου καὶ Κυρίλλου τῶν τῆς Ἀλεξανδρείας Ἀρχιεπισκόπων, ἀκμάσας περὶ τὸ υιβ’ (412) ἔτος. Οὗτος λοιπὸν ἐπειδὴ ἦτο γεγυμνασμένος εἰς τὸ ἄκρον, τόσον κατὰ τὴν ἐσωτερικὴν καὶ θείαν φιλοσοφίαν, ὅσον καὶ κατὰ τὴν ἐξωτερικήν, διὰ τοῦτο καὶ πάμπολλα συγγράμματα ἀφῆκεν εἰς τοὺς φιλομαθεῖς, λόγου καὶ ἐνθυμήσεως ἄξια. Αὐτὸς δὲ παραιτήσας πλοῦτον καὶ γένος λαμπρόν, καὶ εὐδαιμονίαν ζωῆς, μετέβη εἰς τὸ Πηλούσιον ὄρος καὶ ἐνδυθεὶς τὸ Μοναχικὸν σχῆμα, ἐκεῖ ἐσχόλαζε προσευχόμενος καὶ συνομιλῶν νοερῶς μετὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐκ τοῦ Πηλουσίου ὄρους ἐδίδασκεν ὁ Ὅσιος ὅλην τὴν οἰκουμένην καὶ ἐφώτιζεν αὐτὴν διὰ τῶν θείων λόγων του, τοὺς ἐναρέτους εἰς τὴν ἀρετὴν ἐπιστηρίζων, τοὺς ἀπειθεῖς παρακινῶν εἰς εὐπείθειαν καὶ μὲ τὸ αὐστηρὸν τῶν ἐλέγχων του καὶ εἰς αὐτοὺς τοὺς ἰδίους τοὺς βασιλεῖς ὑπομιμνήσκων καὶ παραινῶν τὰ συμφέροντα εἰς τὴν οἰκουμένην καὶ γενικῶς, εἰς ὅλους ἐκείνους, ὅσοι ἠρώτων αὐτὸν δι’ ἀπορίας ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἔδιδε σοφωτάτας λύσεις καὶ ἑρμηνείας. Λέγουσι δέ τινες, ὅτι αἱ ἐπιστολαὶ τοῦ θείου τούτου Πατρὸς ἀριθμοῦνται, ὡς ἔγγιστα, εἰς δέκα χιλιάδας. Οὕτω λοιπὸν κάλλιστα διανύσας τὴν ζωήν του καὶ κατὰ Θεὸν πολιτευσάμενος, μὲ γῆρας βαθὺ ἐτελείωσε τὸν Βίον του περὶ τὸ υν’ (450) ἔτος τῆς σωτηρίας.