ΒΛΑΣΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας[1], υἱὸς γονέων πλουσιωτάτων, ηὔξανε δὲ τὸν πλοῦτον των τὸ πλῆθος τῶν ζῴων, τὰ ὁποῖα εἶχον, καὶ ἐκ τοῦ πλούτου τούτου ἔδιδον ἀφθονοπαρόχως καὶ εἰς τοὺς πτωχοὺς ἐλεημοσύνην. Ὅταν δὲ ἐκινήθη διωγμὸς ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἐζητεῖτο καὶ ὁ μακάριος οὗτος Βλάσιος, ἀλλὰ δὲν εὑρίσκετο· τούτου ἕνεκα ἠρευνῶντο ἐρημίαι καὶ λαγκάδια ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων. Ὅθεν, τοῦτο μαθὼν ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀνδρεῖος ἀγωνιστής, παραδίδεται εἰς τοὺς διώκοντας αὐθορμήτως καὶ μετὰ τοσαύτης χαρᾶς, ὡσὰν νὰ ἦτο κεκλημένος εἰς βασιλικὸν δεῖπνον, ξενοδοχεῖ καὶ φιλεύει τοὺς διώκτας καὶ φονεῖς αὐτοῦ ὡς εὐεργέτας καὶ καλοθελητάς του.
Παρασταθεὶς λοιπὸν εἰς τὸ κριτήριον ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής, καὶ ἐρωτηθεὶς ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος, ἐφανέρωσε τὸ ὄνομά του, τὴν πίστιν του καὶ τὴν τέχνην του· διὸ πάραυτα ἐξαπλώνεται ἀπὸ τὰ τέσσαρα μέρη τοῦ σώματος καὶ δέρεται μὲ ὠμὰ νεῦρα. Ὁ Θεὸς ὅμως ἐλάφρυνε τοὺς πόνους του καὶ ἰάτρευσε τὰς πληγάς του. Βλέπων τὸ θαῦμα τοῦτο ὁ ἡγεμών, ὠνόμαζεν αὐτὸ μαγείαν. Εἶτα βάλλει τὸν Ἅγιον ἐντὸς λέβητος πλήρους βεβρασμένου ὕδατος, προστάξας νὰ μείνῃ ἐκεῖ ἡμέρας πέντε· Ἄγγελοι δὲ Θεοῦ καταβάντες παρεκίνουν τὸν Μάρτυρα νὰ μὴ φοβῆται, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ θάρρος καὶ συγχρόνως διεσκόρπιζον τὸ πῦρ καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ βλάβην. Ὅθεν, μετὰ πέντε ἡμέρας, ἐλθόντες οἱ στρατιῶται, ἵνα ἐκβάλωσι τὸν Ἅγιον ἐκ τοῦ λέβητος, βλέπουσιν αὐτὸν ζῶντα καὶ ᾄδοντα μετὰ τῶν Ἀγγέλων· διὰ τοῦτο παρευθὺς ἐκήρυξαν ἑαυτοὺς Χριστιανούς.
Τοῦτο μαθὼν ὁ ἡγεμὼν ἔστειλεν ἄλλους στρατιώτας, ἵνα τὸν ἐκβάλωσι· πορευθέντες δὲ καὶ ἐκεῖνοι καὶ ἰδόντες τὸ θαῦμα, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Ἔπειτα ἐπῆγε καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ ἡγεμὼν καὶ βλέπων τὸν Ἅγιον ἐντὸς τοῦ βράζοντος ὕδατος, ἐνόμισεν ὅτι ἐψυχράνθη τὸ ὕδωρ, ὅθεν διέταξε νὰ τοῦ φέρωσιν ἐξ ἐκείνου, ἵνα νίψῃ τὸ πρόσωπόν του· τούτου δὲ γενομένου, εὐθὺς ἐτυφλώθη ὁ ἄθλιος καὶ συγχρόνως ἀπώλεσε τὴν μιαράν του ψυχήν. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς δι’ ἐκείνου τοῦ ὕδατος ἐβάπτισεν ὅλους τοὺς πιστεύσαντας στρατιώτας εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος· ἔπειτα μεταβὰς πλησίον εἰς τὴν μάνδραν τῶν ζῴων του, παρήγγειλεν εἰς τὴν μητέρα του καὶ τοὺς συγγενεῖς του τὰ πρέποντα διὰ τὴν σωτηρίαν των καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ὅσοι δὲ ἔτυχον εἰς τὴν μακαρίαν του τελείωσιν εἶδον τὴν ἁγίαν του ψυχὴν ἐξελθοῦσαν τοῦ σώματος, ὡς λευκὴν καὶ φωτεινὴν περιστεράν, ἥτις ἐπέταξεν εἰς τὸν Οὐρανόν. Τὸ δὲ ἱερόν του σῶμα ἐνεταφιάσθη εἰς τὸν ἴδιον ἐκεῖνον τόπον καὶ τὸ ραβδίον του ἐβλάστησε πλησίον τοῦ ἐκεῖ θυσιαστηρίου καὶ γενόμενον δένδρον μέγα, ἐπεσκίασε τὸ αὐτὸ θυσιαστήριον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Τὸ ὄνομα Καισάρεια ἐδόθη κατὰ τὴν ἀρχαιότητα εἰς διαφόρους πόλεις πρὸς τιμὴν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Ἐκ τούτων σπουδαιότεραι ἦσαν: α’) Ἡ ἐνταῦθα μνημονευομένη τῆς Καππαδοκίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, πατρὶς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, κειμένη εἰς ὕψος 1095 μέτρων ὑπὲρ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς θαλάσσης εἰς ἀπόστασιν 256 χ.λ.μ. νοτιοατολικῶς τῆς Ἀγκύρας. β’) Ἡ παράλιος πόλις τῆς Παλαιστίνης, κειμένη εἰς τὰς πρὸς τὴν Μεσόγειον θάλασσαν ἀκτὰς αὐτῆς. Αὕτη μετὰ τὴν ὑπὸ τοῦ Τίτου ἐν ἔτει 70 μ.Χ. καταστροφὴν τῆς Ἱερουσαλὴμ διετὲλεσε πρωτεύουσα τῆς Παλαιστίνης ἐπὶ τέσσαρας ἑκατονταετηρίδας. Εἰς τὴν Καισάρειαν ταύτην διεδόθη λίαν ἐνωρὶς ὁ Χριστιανισμὸς δι’ ὁράματος τοῦ Ἑκατοντάρχου Κορνηλίου (βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Θ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου). Αὕτη κατεστράφη ἐν ἔτει 1265 ὑπὸ τοῦ Σουλτάνου Βιβάρ, σῴζονται δ’ ἔτι ἐρείπια ταύτης. γ’) Ἡ Καισάρεια Φιλίππου· ταύτην ἐπεσκέφθη ὁ Κύριος εὑρισκόμενος σωματικῶς ἐπὶ τῆς γῆς (Ματθ. ιϛ’ 13, Μάρκ. η’ 27). Ἀρχαιότερον ἐκαλεῖτο Πανιάς. Σήμερον εἶναι μικρὸν χωρίον καλούμενον Μπάνιας καὶ ἀνήκει εἰς τὴν Συρίαν, κεῖται δὲ πλησίον τοῦ τριεθνοῦς σημείου εἰς τὸ ὁποῖον συναντῶνται τὰ σύνορα Συρίας, Λιβάνου καὶ Ἰσραήλ.