Ἐθαύμαζε λοιπὸν πᾶς τις νὰ βλέπῃ τὸν μακάριον Ἰορδάνην, ὅτι οὔτε ἐφοβήθη, οὔτε ἐδειλίασεν, οὔτε ἡ ὄψις του ἤλλαξεν, ἀλλὰ περιεπάτει χαίρων. Ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον, ὅστις ὀνομάζεται Κιουτσοὺκ-Καραμάνι, ἐκεῖ τὸν ἐγονάτισεν ὁ δήμιος διὰ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ· καὶ ἰδοὺ ἔφθασεν ἔνας τσαούσης τοῦ βεζύρη καὶ εἶπεν εἰς τὸν Μάρτυρα μυστικῶς· «Ταῦτα σοῦ μηνᾷ ὁ βεζύρης· λυπήσου τὴν ζωήν σου καὶ εἰπὲ μόνον λόγον εἰς τὸ φανερὸν πὼς τουρκεύεις καὶ κατόπιν ὕπαγε ὅπου θέλεις, νὰ ζῇς Χριστιανικά». Ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ ἀπεκρίθη· «Εὐχαριστῶ μὲν τὸν βεζύρην, ἀλλὰ τοῦτο δὲν θέλω κάμει ποτέ»· τοῦτο δὲ εἰπὼν ἔκλινε τὴν κεφαλήν του ὁ μακάριος καὶ ἀπέτεμεν αὐτὴν ὁ δήμιος. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἐπῆγαν οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του εἰς τὸν ἔπαρχον καὶ ἀφοῦ ἔδωσαν χρήματα ἀρκετὰ ἔλαβον τὴν ἄδειαν καὶ ἐσήκωσαν τὸ ἱερὸν λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐνεταφίασαν εἰς τὸ λεγόμενον Μπέγιογλου, εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.