ΒΑΡΑΔΑΤΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐξ Ἀντιοχείας· ἐπειδὴ δὲ ἠγάπησε τὴν ἐρημικὴν καὶ φιλόσοφον ζωήν, πρῶτον μὲν ἐκλείσθη ἐντὸς μικροῦ κελλίου, ἐκεῖθεν δὲ ἐπῆγεν εἰς ἓν ὕψωμα, τὸ ὑψηλότερον τῆς περιοχῆς, καὶ ἐκεῖ κατεσκεύασε κιβώτιον μικρότατον ἐκ ξύλου, τὸ ὁποῖον δὲν ἐχώρει οὔτε αὐτὸ τὸ σῶμα του. Ἠναγκάζετο λοιπὸν ὁ ἀοίδιμος νὰ κύπτῃ πάντοτε, ἐπειδὴ τὸ κιβώτιον δὲν εἶχεν ὕψος ἀνάλογον πρὸς τὸ μέγεθος τοῦ σώματός του· οὔτε ἦτο συνηρμοσμένον καλῶς διὰ σανίδων, ἀλλὰ ἦτο χαμηλὸν καὶ ὅμοιον μὲ τὰς ἀνοικτὰς κιγκλίδας. Ὥστε, οὔτε ἀπὸ τῶν βροχῶν ἐπροστατεύετο οὐδόλως, οὔτε ἀπὸ τὰς καυστικὰς φλόγας τοῦ ἡλίου, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν δύο προσεβάλλετο ὁμοίως.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔζησε τοιαύτην ταλαιπωρημένην ζωὴν ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ κιβωτίου πεισθεὶς εἰς τὰς συμβουλὰς τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀντιοχείας Θεοδότου (418-427). Πλήν, ἄν καὶ ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν, ἵστατο ὅμως ἀδιακόπως ἐκτείνων τὰς χεῖρας του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ δοξολογῶν μὲν τὸν τῶν ὅλων Θεόν, κεκαλυμμένον δὲ ἔχων ὅλον τὸ σῶμα του μὲ χιτῶνα δερμάτινον· μόνον εἰς τὴν ρῖνα καὶ τὸ στόμα του ἀφῆκε μικρὰν ὀπὴν ἵνα ἐκεῖθεν ἀναπνέῃ τὸν κοινὸν ἀέρα. Ταύτας δὲ ὅλας τὰς κακουχίας ὑπέμεινεν ὁ ἀοίδιμος, μολονότι δὲν εἶχε σῶμα ὑγιὲς ἀλλὰ ἀσθενὲς καὶ πάσχον. Ὑπὸ τοῦ θείου ὅμως ἔρωτος καὶ ὑπὸ ζεούσης προθυμίας πυρπολούμενος, ἐβίαζε τὸ σῶμα του νὰ κοπιάζῃ εἰς ἐκεῖνα εἰς τὰ ὁποῖα δὲν ἠδύνατο νὰ κοπιάζῃ· καίτοι δὲ εὑρίσκετο εἰς αὐτὸ τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς, εἶχεν ὅμως φρόνημα ταπεινόν, διότι ἐγνώριζεν, ὡς φρόνιμος, πόσην βλάβην προξενεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸ ὑπερήφανον φρόνημα. Μὲ τοιοῦτον λοιπὸν τρόπον διελθὼν τὴν ζωήν του ὁ τρισμακάριστος, ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.