ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ καὶ ΛΙΜΝΑΙΟΣ οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἡμῶν ἤκμασαν ἐν Συρίᾳ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐπισκόπου Κύρου Θεοδωρήτου (393-458) ὅστις ἔγραψε καὶ τὸν Βίον αὐτῶν. Καὶ ὁ μὲν εἷς ἐκ τῶν δύο τούτων Ὁσίων, ὁ Θαλάσσιος, κτίσας ἀσκητήριον ἐπὶ μικροῦ ὄρους ἄνωθεν χωρίου τινὸς τῆς Κύρου, ὀνομαζομένου Τιλλίμας, ὑπερέβαλεν ὅλους τοὺς τότε Ὁσίους κατὰ τὴν ἁπλότητα τοῦ ἤθους καὶ κατὰ τὸ ταπεινὸν φρόνημα. Ὁ δὲ ἕτερος, ὁ Λιμναῖος, ὅστις ἦτο τότε πολὺ νέος κατὰ τὴν ἡλικίαν, ὑπεραγαπῶν τὴν ἀσκητικὴν ζωήν, ἐπῆγε πρὸς τὸν ἀνωτέρω μέγαν Θαλάσσιον, καὶ διδαχθεὶς παρ’ αὐτοῦ τὰ τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας μαθήματα, ἐπῆγεν ἔπειτα πρὸς τὸν ἀοίδιμον Ὅσιον Μάρωνα [1]. Τούτου τοῦ Μάρωνος μιμηθεὶς τὴν ζωὴν ὁ θεῖος Λιμναῖος, ἠγάπησε νὰ διέλθῃ τὸν βίον του χωρὶς στέγην καὶ σκέπασμα· ὅθεν, ἀναβὰς ἐπὶ τῆς κορυφῆς ὄρους τινός, ἄνωθεν τοῦ χωρίου τοῦ ὀνομαζομένου Τάργαλα, ἔζη ἐκεῖ ἀσκητικῶς, χωρὶς νὰ κτίσῃ καλύβην, ἀλλὰ περιφράξας ἑαυτὸν μόνον μὲ περιτείχισμα ἐκ ξηρολίθων, τὸ ὁποῖον εἶχε στέγην τὸν οὐρανόν.
Ἐκ τῶν τοιούτων λοιπὸν ἀγώνων ἔλαβε Χάριν παρὰ Θεοῦ ὁ μακάριος νὰ διώκῃ δαιμόνια καὶ νὰ ἰατρεύῃ ἀσθενείας. Περιπατῶν δέ ποτε, ἐδαγκάθη ὑπὸ ὄφεως καὶ διὰ μόνης τῆς προσευχῆς του ἔμεινεν ἀβλαβὴς καὶ ἐλυτρώθη ἐκ τοῦ θανάτου [2]· ἄλλοτε δέ, προσβληθεὶς ὑπὸ κολικῆς (ἡ ὁποία εἶναι πάθος τῆς κοιλίας δεινὸν καὶ δυσκολοθεράπευτον, ἤτοι ὁ κοινῶς λεγόμενος κώλικας), ἔλαβε τὴν ὑγείαν του μὲ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ θείου Ὀνόματος. Οὗτος ὁ Ὅσιος, συναθροίσας ὅλους τοὺς τυφλοὺς ὅσοι ἠναγκάζοντο νὰ ζητῶσιν ἐλεημοσύνην καὶ κτίσας τόσα κελλία, ὅσοι ἦσαν καὶ οἱ τυφλοί, ἐτοποθέτησεν αὐτοὺς ἐντὸς τῶν κελλίων, αὐτὸς δὲ τοὺς ἐχορήγει τὴν ἀναγκαίαν τροφήν, τὴν ὁποίαν ᾠκονόμει ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι προσήρχοντο πρὸς αὐτὸν χάριν εὐλογίας. Βιώσας λοιπὸν ἐπὶ τριακονταοκτὼ ἔτη ἀσκεπὴς ὁ ἀοίδιμος, ἐν εἰρήνῃ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλέπε περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου ἐν σελίδι 338 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου· προσθέτομεν δὲ ἐνταῦθα ὅτι ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ὁσίου τούτου Μάρωνος ὠνομάσθησαν Μαρωνῖται ἀρχικῶς μὲν οἱ μαθηταὶ καὶ ὑποτακτικοὶ αὐτοῦ Μοναχοί, ἐν συνεχείᾳ δὲ μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου Μάρωνος καὶ οἱ λαϊκοὶ Χριστιανοὶ οἱ ἀκολουθοῦντες τοὺς μαθητὰς τοῦ Ὁσίου. Οὗτοι ὅμως ἐκκλίναντες βραδύτερον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐδέχθησαν διαδοχικῶς τῶν Μονοφυσιτισμόν, τὸν Μονοθελητισμὸν καί, ἐπὶ Σταυροφόρων, τὸν Παπισμόν. Οὗτοι ὑφίστανται μέχρι σήμερον ὑπὸ τὸν τύπον τοῦ Οὐνιτισμοῦ. Ὁ ἑκάστοτε ἀρχηγὸς αὐτῶν φέρει τὸν τίτλον «Πατριάρχης Ἀντιοχείας καὶ πάσης Ἀνατολῆς» φέρει δὲ πάντοτε τὸ ὄνομα Πέτρος, ἑδρεύων μετὰ τῆς Συνόδου του εἰς τὸ Δάϊρ-ἀλ-Σαφί. Οἱ Μαρωνῖται ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν ἐχθροὶ οὐχὶ μόνον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, συνεργαζόμενοι πάντοτε μετὰ τῶν ἑκάστοτε ἐχθρῶν αὐτῆς.
[2] Ὁ Κύρου Θεοδώρητος, ὁ συγγράψας τὸν Βίον τοῦ Ὁσίου τούτου, προσθέτει ἐνταῦθα καὶ ὅτι ὁ ὄφις ἐκεῖνος, ὅστις ἐδάγκασε τὸν Ὅσιον, ἦτο ἔχιδνα, δαγκάσασα αὐτὸν εἰς τὸν πόδα πλέον ἢ δεκάκις. Δοκιμάζων δὲ πικροὺς πόνους ἀπὸ τὰ δαγκάματα τῆς ἐχίδνης ὁ Ὅσιος, δὲν ἠθέλησε νὰ μεταχειρισθῇ τέχνην ἰατρικήν, ἀλλὰ ἐθεραπεύθη μὲ μόνην τὴν σφραγῖδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μὲ τὴν προσευχὴν καὶ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ θείου Ὀνόματος. Προσθέτει δὲ ἀκόμη καὶ τὰ ἑξῆς ἐπὶ λέξει· «ὁ τῶν ὅλων Θεὸς εἴασε κατὰ τοῦ ἱεροῦ σώματος τὸ θηρίον ἐκεῖνο λυττῆσαι, ἵνα γυμνὴν ἅπασι τῆς θείας ἐκείνης ψυχῆς ἐπιδείξηται τὴν καρτερίαν».