ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς ἦτο γέννημα καὶ θρέμμα τοῦ Ναυπλίου, ζωγράφος κατὰ τὴν τέχνην ἐπιτήδειος. Μνηστευθεὶς δὲ ἐκεῖ εἰς τὴν πατρίδα του, τὸ Ναύπλιον, τὴν θυγατέρα Χριστιανοῦ τινος ἐπληροφορήθη μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ὅτι ἡ κόρη ἐκείνη δὲν διῆγε καλῶς, ὅθεν ἀπεσύρθη ἀπ’ αὐτῆς διαλύσας τὸν ἀρραβῶνα. Οἱ δὲ συγγενεῖς τῆς κόρης κατέφυγαν εἰς μαγικὰς τέχνας διὰ νὰ τὴν ἀγαπήσῃ καὶ νὰ τὴν νυμφευθῇ· ὅθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐνήργησαν τὰ μαγικὰ καὶ ἀπολέσας ὁ νέος τὰς φρένας του, περιεφέρετο ἔνθεν κἀκεῖθεν. Ἰδόντες λοιπὸν αὐτὸν οἱ Ἀγαρηνοὶ οὕτω παράφρονα τὸν ἐτούρκευσαν· ὁ Θεὸς ὅμως τὸν ἐλυπήθη καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας τοῦ ἔδωσε τὴν ὑγείαν του· ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτόν, καὶ ἰδὼν ὅτι ἐφόρει εἰς τὴν κεφαλὴν ἄσπρο σαρίκι ὡς Τοῦρκος, παρευθὺς τὸ ἔρριψε κατὰ γῆς καὶ ἤρχισε νὰ κραυγάζῃ μὲ μεγάλην φωνήν, παρρησίᾳ, μέσα εἰς τὸ πλῆθος τῶν Τούρκων· «Ἐγὼ Χριστιανὸς ἤμουν, Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θὰ εἶμαι».
Τότε οἱ Ἀγαρηνοί, ἰδόντες ὅτι μετεμελήθη, ἔτρεξαν κατ’ ἐπάνω του μὲ μεγάλην ὁρμήν, δέροντες δὲ καὶ σύροντες αὐτὸν τὸν ἔφερον εἰς τὸν κριτήν, ὅστις ἠγωνίζετο μὲ τρόπους ἀπατηλούς, πότε κολακεύων αὐτὸν καὶ πότε ἀπειλῶν, νὰ τὸν χωρίσῃ τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν· ἀλλ’ ὁ Μάρτυς, ὡς οὐδὲν ταῦτα λογιζόμενος, ἵστατο ἀκλόνητος καὶ ἔλεγε παρρησίᾳ· «Δὲν ἀρνοῦμαι ἐγὼ τὸν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ἀλλὰ πιστεύω καὶ προσκυνῶ αὐτὸν ὡς Ποιητὴν καὶ Σωτῆρα μου· τὴν ἰδικήν σας πίστιν οὐδὲ ποσῶς τὴν χρειάζομαι, ἀλλὰ ἀποστρέφομαι καὶ σᾶς καὶ τὸν προφήτην σας». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς διέταξε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσωσι, οἱ Ἀγαρηνοὶ ὅμως μαινόμενοι δὲν συνεμορφώθησαν μὲ τὴν ἀπόφασιν τοῦ κριτοῦ, ἀλλ’ εὐθὺς μόλις τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὸ κριτήριον ὥρμησαν κατ’ ἐπάνω του, ὡς ποτὲ οἱ Ἰουδαῖοι εἰς τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον καὶ ἄλλοι μὲ ξύλα, ἄλλοι μὲ μαχαίρας, κατατρυποῦσαν τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος, ἕως ὅτου τὸν κατέκοψαν εἰς λεπτὰ τεμάχια. Οὕτως ἐτελειώθη ὁ εὐλογημένος Ἀναστάσιος καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον, τώρα δὲ ἀγάλλεται εἰς τὸν χορὸν τῶν Μαρτύρων εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.