ΚΟΝΩΝ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς Κιλικίας [1], ὢν δὲ νέος πολὺ ἔγινε Μοναχός, εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ λεγόμενον τοῦ Πενθουκλᾶ, το ὁποῖον ἦτο πλησίον εἰς τὸν Ἰορδάνην· εἴτα ἔγινε Πρεσβύτερος καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀσκήσεως. Μαθὼν δὲ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων Πέτρος (524-552) τὴν θαυμαστὴν ἄσκησιν τοῦ Ὁσίου, διώρισεν αὐτὸν νὰ βαπτίζῃ τοὺς εἰς τὸν Ἰορδάνην ἐρχομένους· ὅθεν ἔχριεν αὐτοὺς μὲ τὸ ἅγιον ἔλαιον καὶ ἐβάπτιζεν. Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ χρίσῃ γυναῖκα τινά, ἐσκανδαλίζετο ὡς ἄνθρωπος καὶ διὰ τοῦτο ἐσκέπτετο νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὸ Κοινόβιον· ὁσάκις δὲ ἐσυλλογίζετο νὰ ἀναχωρήσῃ, ἐφαίνετο εἰς αὐτὸν ὁ μακάριος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ ἔλεγεν· «Ὑπόμεινον, γέρον, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ ἐλαφρύνω ἀπὸ τὸν πόλεμον».
Ἡμέραν τινὰ ἦλθε, κόρη τις ἐκ τῆς Περσίας ἵνα βαπτισθῇ, ἦτο δὲ τόσον πολὺ ὡραία, ὥστε δὲν ἠδυνήθη ὁ Ἅγιος νὰ τὴν χρίσῃ γυμνὴν καὶ ὡς ἐκ τούτου διέμενεν ἐκεῖ ἡ κόρη χωρὶς νὰ χρισθῇ καὶ νὰ βαπτισθῇ. Ἀκούσας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦτο ἐξεπλάγη διὰ τὸ σκάνδαλον τοῦ γέροντος καὶ ἠθέλησε νὰ διορίσῃ ἐπὶ τούτῳ γυναῖκα, ἵνα χρίῃ καὶ βαπτίζῃ τὰς γυναῖκας· ἀλλ’ ὅμως δὲν ἦτο τοῦτο δυνατόν, εἴτε διὰ τὴν ἐρήμωσιν τοῦ τόπου, εἴτε καὶ δι’ ἄλλας περιστάσεις. Ὁ δὲ γέρων, λαβὼν τὸ μηλωτάριόν του, ἀνεχώρησεν, εἰπών· «Εἰς τὸ ἑξῆς δὲν μένω εἰς τὸν τόπον τοῦτον». Τότε ἀπήντησεν αὐτὸν ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἔξωθεν τοῦ Κοινοβίου καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν μὲ πραεῖαν φωνήν· «Ἐπίστρεψον εἰς τὸ Μοναστήριόν σου καὶ ἐγὼ θὰ σὲ ἐλαφρύνω ἀπὸ τὸν πόλεμον» [2]. Ὁ δὲ Ἀββᾶς Κόνων λέγει πρὸς αὐτὸν ὀργίλως· «Πίστευσον, ὅτι δὲν ἐπιστρέφω, ἐπειδὴ πολλάκις ὑπεσχέθης νὰ μὲ ἐλαφρύνῃς καὶ οὐδὲν ἔπραξας». Τότε ἐκράτησεν αὐτὸν ὁ θεῖος Πρόδρομος καὶ ἀνασύρας τὰ ἐνδύματά του, ἐσφράγισε μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὰ ὑποκάτω τοῦ ὀμφαλοῦ του μέρη καὶ εἶπε· «Πίστευσόν μοι, Ἀββᾶ Κόνων· ἐγὼ ἤθελον νὰ ἔχῃς μισθὸν διὰ τὸν πόλεμον αὐτόν, πλὴν τώρα ἐπίστρεψον εἰς τὸ Μοναστήριόν σου καὶ πλέον μὴ ἀμφιβάλλῃς περὶ τούτου». Ὅθεν ὁ Γέρων ἐπανῆλθεν εἰς τὸ Κοινόβιον καὶ τὴν ἐπιοῦσαν ἔχρισε καὶ ἐβάπτισε τὴν Περσίδα κόρην, χωρὶς οὐδόλως νὰ στοχασθῇ ὅτι ἦτο γυνή. Ἔζησε δὲ μετὰ ταῦτα ὁ Ὅσιος ἄλλα εἴκοσιν ἔτη καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀπαθείας, οὕτως ὥστε ἐνομίζετο, ὅτι ἔγινεν ὑπὲρ ἄνθρωπον καὶ ἐν εἰρήνῃ ἐκοιμήθη.
Ὑποσημειώσεις
[1] Κιλικία· ἀρχαία ὀνομασία περιοχῆς τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας. Ἡ Κιλικία ἐπεξετείνετο πρὸς ἀνατολὰς τῆς Παμφυλίας, ἔχουσα πρὸς νότον τὴν Μεσόγειον θάλασσαν. Ἕδρα αὐτῆς εἶναι νῦν τὰ Ἄδανα.
[2] Διὰ τοῦτο ἀναγινώσκομεν εἰς τὸ Γεροντικόν, ὅτι «εἶπε Γέρων, ὅτι ὅστις ὑποφέρει τὸν πόλεμον τῆς σαρκὸς καὶ δὲν συγκατατίθεται εἰς τοὺς πορνικοὺς λογισμούς, αὐτὸς στέφανον Μαρτυρίου θὰ λάβῃ παρὰ τοῦ Θεοῦ».