ΡΑΒΟΥΛΑΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ὑπῆρξε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ζήνωνος ἐν ἔτει υοϛ’ (476), ἐγεννήθη δὲ εἰς τὰ Σαμόσατα τῆς Συρίας, ἥτις κοινῶς λέγεται Σεμψὰτ [1] καὶ εἶναι τετιμημένη μὲ θρόνον Ἐπισκόπου ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Ἐδέσσης [2]· παιδευθεὶς δὲ ὑπὸ ἐνδοξοτάτου ἀνδρός, Βαρυψαβᾶ καλουμένου, ἔμαθε τὴν Συριακὴν γλῶσσαν. Ἐπειδὴ δὲ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας μετεχειρίζετο πᾶσαν ἀρετὴν διὰ τοῦτο ἔγινε Μοναχός. Ὅθεν ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ κατῴκει εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια μόνος, ὡς ὁ μέγας Ἠλίας καὶ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Μετὰ παρέλευσιν δὲ ὀλίγων ἐτῶν μετέβη εἰς Φοινίκην ὁμοῦ μὲ ἄλλους τινὰς καὶ ἐκεῖ, διαλάμψας περισσότερον διὰ τῶν ἀρετῶν, ἔγινεν εἰς ὅλους ἄν καὶ μὴ θέλων φανερός. Ὅθεν, διὰ τῆς βοηθείας καὶ οἰκονομικῆς ἐνισχύσεως τοῦ βασιλέως Ζήνωνος καὶ τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Βηρυτοῦ Ἰωάννου, ἔκτισε Μοναστήριον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ὄρους.
Τότε λοιπὸν ὁ θεῖος οὗτος Ραβουλᾶς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἦσαν ἀνὰ μέσον τῶν εἰδωλολατρῶν, καθὼς ἀνὰ μέσον τῶν Ἰουδαίων ἦσαν ὁ Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας, ἢ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης· διὰ τοῦτο ἄλλοτε μὲν ἤλεγχον ἐκείνους, ἄλλοτε δὲ τοὺς ἐνουθέτουν καὶ οὕτω κατώρθωσαν νὰ ἐπιστρέψουν εἰς θεογνωσίαν σχεδὸν ὅλους τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους Ἕλληνας. Τοῦτο ὑπῆρξε τὸ πρῶτον καὶ ἐξαίρετον ἔργον, τὸ ὁποῖον κατώρθωσεν ὁ μακάριος Ραβουλᾶς. Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανεν ὁ Ζήνων καὶ διεδέχθη αὐτὸν εἰς τὴν βασιλείαν Ἀναστάσιος ὁ Δίκορος ἐν ἔτει υϟα’ (491), διὰ τῆς βοηθείας τούτου ἔκτισεν ὁ Ὅσιος Ραβουλᾶς ἕτερον Μοναστήριον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, τὸ ὁποῖον ἐκ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ὀνομάζεται Ραβουλᾶ· ὁμοίως ἵδρυσε καὶ πολλὰ ἄλλα Μοναστήρια εἰς διαφόρους τόπους.
Ὁ Ὅσιος οὗτος ἦτο καθ’ ὅλα προσεκτικὸς καὶ νηφάλιος, διδακτικὸς καὶ ἀόργητος, συμπαθὴς καὶ φιλάδελφος καὶ εἰς ὅλους εὔσπλαγχνος· ὅτε δὲ ἠνώχλει αὐτὸν ὁ διάβολος διὰ τινος πάθους, αὐτὸς ἀντέτασσεν εἰς ἐκεῖνο τὸ πάθος τὸ ἀνάλογον ρητὸν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ οὕτω τὸν ἐδίωκε μακρὰν αὐτοῦ, διότι ἐγνώριζε πολλὰ ρητὰ τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Ἔζησε δὲ ὁ Ὅσιος οὗτος μέχρι τῶν χρόνων τοῦ Ἰουστινιανοῦ τοῦ οἰκοδομήσαντος τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὅστις ἐβασίλευσεν ἐν ἔτει φκζ’ (527). Ὅτε δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ ὀγδοηκοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἤκουσε φωνῆς ἄνωθεν, ἡ ὁποία ἔλεγε· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’ 28). Ἀσθενήσας ὅθεν ὀλίγον ὕστερον, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Σαμόσατα, ἀρχαία πόλις τῆς Κομμαγηνῆς Συρίας ἐπὶ τῆς δεξιᾶς ὄχθης τοῦ Εὐφράτου. Ὑπῆρξεν ἕδρα τῶν παλαιῶν βασιλέων τῆς Κομμαγηνῆς. Πλησίον τῆς θέσεως αὐτῶν εὑρίσκεται νῦν τὸ τουρκικὸν χωρίον Σαμσὰτ ἀνῆκον εἰς τὴν Τουρκίαν.
[2] Ἔδεσσα· ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας, εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου, Σκίρτσου. Ἠσπάσθῃ ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Κατὰ τὴν Ὀθωμανικὴν περίοδον ὑπήρξεν πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου. Ἡ σημερινὴ Τουρκικὴ ὀνομασία της εἶναι Ὄρφα ἢ Οὔρφα.