Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΓΑΠΗΤΟΥ, Ἐπισκόπου Συναοῦ, τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ θαυματουργοῦ.

ΑΓΑΠΗΤΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λικινίου τοῦ κατὰ τὰ ἔτη τη’-τκγ’ (308-323) βασιλεύσαντος καταγόμενος ἐκ τῆς Καππαδοκίας, υἱὸς γονέων Χριστιανῶν. Ὅταν δὲ ἦτο νέος τὴν ἡλικίαν, ἐπῆγεν εἰς ἓν τῶν ἐκεῖ Μοναστηρίων, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκοντο χίλιοι περίπου Μοναχοί, ἐξ ὧν συλλέξας διαφόρους ἀρετάς, ὡς ἡ μέλισσα συλλέγει τὰ μέλι ἀπὸ τὰ διάφορα ἄνθη, ἔγινε δόκιμος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ κατεδαπάνα τὸ σῶμα του μὲ νηστείαν, ἀγρυπνίαν καὶ ἐγκράτειαν· διότι ἐν διαστήματι ὀγδοήκοντα ὁλοκλήρων ἡμερῶν ἔτρωγε μόνον φλοιοὺς τῶν λουπιναρίων καὶ στάκτην ἀντὶ ἄρτου, ἀλλὰ καὶ τὸν ὕπνον ἐνίκησε καθόσον εἶναι δυνατὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον. Οὗτος ὁ Ὅσιος ἦτο εὔχρηστος καὶ ἐπιτήδειος εἰς τὰς ὑπηρεσίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Μοναστηρίου, ὅλους δὲ τοὺς Μοναχοὺς ὠνόμαζε κυρίους του καὶ ὡς δεσπότας αὐτοὺς ἐνόμιζεν· ὅθεν, ἀξιωθεὶς νὰ λάβῃ παρὰ Θεοῦ τὴν Χάριν τῶν θαυμάτων, διὰ μόνης τῆς προσευχῆς του ἐφόνευσε δράκοντα καὶ ἰάτρευσε παρθένον ταλαιπωρουμένην ὑπὸ ἀσθενείας, ἕνεκα δὲ τούτου ἠγαπᾶτο παρὰ πάντων καὶ ἐθαυμάζετο.

Μαθὼν ὁ βασιλεὺς Λικίνιος περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου, ὅτι εἶναι ἀνδρεῖος εἰς το σῶμα, ἔλαβεν αὐτὸν ἂν καὶ ἄκοντα καὶ τὸν συνηρίθμησε μὲ τοὺς στρατιώτας του. Ὁ δὲ Ἅγιος, καὶ ἐκεῖ εὑρισκόμενος, δὲν ἠμέλει τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, ἀλλὰ καὶ τὰς στρατιωτικὰς ὑπηρεσίας ἐξετέλει ἀνελλιπῶς καὶ τοὺς συνήθεις κόπους τῆς ἀσκήσεως ἠκολούθει· ὄχι δὲ μόνον τὰς τῶν ἀνθρώπων ἀνιάτους καὶ θανατηφόρους ἀσθενείας ἰάτρευεν ὁ ἀοίδιμος, ἀλλὰ καὶ τὰς τῶν ἵππων καὶ βοῶν καὶ παντὸς ἄλλου ζῴου, διὰ μόνης τῆς ἐπιφανείας καὶ παρουσίας του. Ἐπειδὴ δὲ κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν εἶδεν ὁ Ἅγιος οὗτος αὐστηρῶς τιμωρουμένους, διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς τοῦ Χριστοῦ καλλινίκους Μάρτυρας, Βικτωρῖνον, Δωρόθεον, Θεόδουλον καὶ Ἀγρίππαν, ἠθέλησε καὶ αὐτὸς νὰ γίνῃ κοινωνὸς τοῦ Μαρτυρίου των· ὅθεν, ἀφ’ οὗ ἐκεῖνοι ἀποκεφαλισθέντες ἐτελειώθησαν καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως, τότε οὗτος ὁ μακάριος Ἀγαπητὸς ἐκτυπήθη μὲν μὲ ἀκόντιον, διεφυλάχθη ὅμως ἀβλαβὴς διὰ σωτηρίαν πολλῶν. Ὅταν δὲ ὁ Λικίνιος ἔπαυσε νὰ ζῇ, ὁ δὲ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνέλαβεν ὅλην τὴν βασιλείαν τῶν Ρωμαίων, συνέβη τὸ ἀκόλουθον γεγονός: