ΛΕΩΝ καὶ ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν εἰς τὰ Πάταρα τῆς Λυκίας κατὰ τὸν καιρὸν τῶν τυράννων εἰδωλολατρῶν. Ἐπειδὴ δὲ ὠμολόγουν παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν συνελήφθησαν ὑπ’ αὐτῶν καὶ ὁ μὲν μακάριος Παρηγόριος τιμωρηθεὶς μὲ πολλὰ εἴδη βασάνων, ἔλαβε τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἄφθαρτον στέφανον, τελειωθεὶς ἐν Χριστῷ· ὁ δὲ ἀοίδιμος Λέων, μείνας μόνος, δὲν ὑπέφερε τὸν χωρισμὸν τοῦ Μάρτυρος Παρηγορίου καὶ ἐπειδὴ αὐτὸς δὲν ἐπέτυχε τὸν αὐτὸν τοῦ Μαρτυρίου στέφανον, πικρῶς ἀνεστέναζε καὶ ἐθρήνει· ἐξελθὼν δὲ εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἦτο ἐνταφιασμένον τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Παρηγορίου, ἐδάκρυε καὶ ἐγκαρδίως ἐφλέγετο ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ Μαρτυρίου.
Ἔπειτα, ἀπελθὼν ἐκεῖθεν, ἐπορεύθη ἀλλαχοῦ, ἔνθα ἐγίνετο πανήγυρις τῶν εἰδωλολατρῶν· βλέπων δὲ ἐκεῖ λύχνους καὶ κηρία, τὰ ὁποῖα ἔδιδον πολὺ φῶς, ἔλαβεν αὐτὰ διὰ τῶν ἰδίων χειρῶν του καὶ τὰ συνέτριψε καὶ ρίψας κατὰ γῆς τὰ κατεπάτησε. Κρατηθεὶς λοιπὸν παρέστη εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς πόλεως καὶ ἐρωτηθείς, ἀνεκήρυξε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν· διὸ ἐδάρη δυνατὰ μὲ βούνευρα· ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς ὑπέφερε ταῦτα μετὰ τοσαύτης χαρᾶς, ὡς ἂν ἔπασχεν ἄλλος καὶ ὄχι αὐτός. Ἔπειτα δερόμενος ἐσύρθη βιαίως ἐπὶ κρημνῴδους καὶ δυσβάτου ξηροποτάμου, λαβὼν δὲ ἄδειαν προσηυχήθη καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἔλαβε τὸν ποθούμενον στέφανον τοῦ Μαρτυρίου. Οἱ δὲ δήμιοι ἔρριψαν τὸ λείψανόν του εἰς τὴν φάραγγα καὶ ἀνεχώρησαν.