ΜΑΡΙΑΜΝΗ ἡ μακαρία Μήτηρ ἡμῶν ἦτο ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου, ἐνδόξου Ἀποστόλου Φιλίππου τοῦ ἐκ τῶν Δώδεκα Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μετὰ δὲ τὴν ἔνδοξον Αὐτοῦ Ἀνάληψιν, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Φίλιππος μετὰ τῆς ἀδελφῆς του Μαριάμνης καὶ τοῦ Ἀποστόλου Βαρθολομαίου μετέβησαν εἰς Ἱεράπολιν τὴν ἐν Φρυγίᾳ εὑρισκομένην [1], ἔνθα, ἐπειδὴ ὁ Ἀπόστολος ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐκεῖ εἱδωλολάτραι τὸν ἐκρέμασαν ὡς καὶ τὸν Βαρθολομαῖον μετὰ τῆς Μαριάμνης.

Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ, προσηυχήθη εἰς τὸν Θεὸν καί, ὤ τοῦ θαύματος! κατεχώσθη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀνθύπατος καὶ ἄρχων ὡς καὶ ὁ ὑποτεταγμένος εἰς αὐτὸν λαός, οἱ δὲ λοιποί, φοβηθέντες, παρεκάλουν τὸν Ἅγιον Βαρθολομαῖον καὶ τὴν Ἁγίαν Μαριάμνην, ἐνῷ ἀκόμη ἐκρέμαντο, ἵνα μὴ καὶ ἐκεῖνοι καταχωθῶσιν. Ὁ δὲ Βαρθολομαῖος πάλιν καὶ ἡ Μαριάμνη παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον Φίλιππον καὶ ὄχι μόνον δὲν τοὺς κατέχωσεν ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ οἱ καταχωσθέντες διεσώθησαν, διότι διὰ τῆς προσευχῆς του ἐξέβαλεν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν γῆν, ἐκτὸς τοῦ ἀνθυπάτου καὶ τῆς γυναικός του, ὀνομαζομένης Ἐχίδνης. Ὁ Βαρθολομαῖος καὶ ἡ Μαριάμνη ἀνεχώρησαν τότε ἀπὸ τὴν Ἱεράπολιν καὶ ὁ μὲν Βαρθολομαῖος [2], μετέβη εἰς τὰς Ἰνδίας καὶ τὴν Mεγάλην Ἀρμενίαν ὅπου σταυρωθεὶς ἐτελειώθη, ἡ δὲ Mαριάμνη, ἐλθοῦσα εἰς τὴν Λυκαονίαν, ἔνθα ἐκήρυξε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ ἐβάπτισε πολλούς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη [3].

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ παροῦσα Ἱεράπολις ἦτο πόλις τῆς Μεγάλης Φρυγίας παρὰ τὴν συμβολὴν τοῦ Λύκου εἰς τὸν Μαίανδρον ποταμόν, 10 χ.λ.μ. βορείως τῆς Λαοδικείας· ἦτο καὶ αὕτη ὀνομαστὴ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ διὰ τὰς ἐν αὐτῇ θερμὰς πηγάς, ὠνομάσθη δὲ Ἱεράπολις διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐν αὐτῇ εἰδολωλατρικῶν βωμῶν· ἐν αὐτῇ ἐδίδαξε καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἐπαφρᾶς περὶ οὗ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει· «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἐπαφρᾶς ὁ ἐξ ὑμῶν … μαρτυρῶ γὰρ αὐτῷ ὅτι ἔχει ζῆλον πολὺν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καὶ τῶν ἐν Ἱεραπόλει» (Κολασ. δ’ 12-13). Αὕτη νῦν κατάκειται εἰς ἐρείπια, πλησίον δὲ τούτων εἶναι ἡ Τουρκικὴ κωμόπολις Σεχὶτ Σεέρ. Εἰς γενομένας ὑπὸ Γερμανῶν ἀρχαιολόγων ἀνασκαφὰς κατὰ τὸ ἔτος 1887 ἀνευρέθη εἰς τὴν περιοχὴν τῶν ἐρειπίων τὸ περίφημον πλουτώνειον ἄντρον. Τὰ ἐρείπια τῆς Ἱεραπόλεως καλοῦνται ὑπὸ τῶν Τούρκων Παμποὺκ Καλεσσὶ (φρούριον βάμβακος), ἐκ τῆς λευκότητος τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀποθεμάτων τῶν θερμῶν πηγῶν.

Πλὴν τῆς ἐνταῦθα ἀναφερομένης Ἱεραπόλεως, ἔφερον τὸ ὄνομα τοῦτο καὶ ἕτεραι δύο ἀρχαῖαι ὀνομασταὶ πόλεις, ἡ Ἱεράπολις τῆς Β. Συρίας, τῆς ὁποίας νῦν μόνον ἐρείπια σῴζονται παρὰ τὸ χωρίον Μεμβὺτζ, κείμενον πλησίον τοῦ Χαλεπίου, καὶ ἡ Ἱεράπολις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Κιλικίας ἐπὶ τοῦ ἄνω ροῦ τοῦ Πυράμου ποταμοῦ, ἥτις νῦν καλεῖται ὑπὸ τῶν Τούρκων Τζιχάν.

[2] Περὶ τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου βλέπε εἰς τὴν κυρίως μνήμην αὐτοῦ τὴν ια’ (11ην) Ἰουνίου καὶ εἰς τὴν κε’ (25ην) Αὐγούστου, ὅτε ἐπιτελεῖται ἡ ἀνάμνησις τῆς ἐπανόδου τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Λειψάνου (βλέπε ἀντιστοίχως ἐν τόμοις Ϛ’ καὶ Η’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Φιλίππου, εἰς τὴν ιδ’ (14ην) Νοεμβρίου, ἐν τόμῳ ΙΑ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».