ΦΛΑΒΙΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐπῆγεν εἰς τὴν κορυφὴν ὄρους τινὸς καὶ κτίσας μικρὸν κελλίον ἐκλείσθη ἐντὸς αὐτοῦ καὶ ἐκεῖ διήνυσεν ἑξήκοντα ἔτη, χωρὶς νὰ συνδιαλέγηται μετά τινος καὶ χωρὶς νὰ εἶναι ὁρατὸς εἰς οὐδένα· ἀλλὰ νεύων τὸν νοῦν του εἰς τὴν καρδίαν του, ἐφαντάζετο τὸν Θεὸν καὶ ἐκεῖθεν ἐλάμβανε πᾶσαν παρηγορίαν κατὰ τὴν προφητείαν τὴν λέγουσαν· «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου, καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου» (Ψαλμ. λϛ’ 4). Εἶχε δὲ τόπον τινὰ ἐσκαμμένον καὶ ἐξάγων ἐκεῖθεν τὴν χεῖρα του ἐδέχετο τὴν κομιζομένην εἰς αὐτὸν τροφήν, διὰ νὰ μὴ φαίνηται δὲ εἰς τοὺς ἔξωθεν ἐρχομένους, εἶχεν ἐσκαμμένον τὸν τόπον ἐκεῖνον λοξῶς καὶ εἰς σχῆμα κυκλοειδές· ἡ δὲ τροφή του ἦτο βεβρεγμένα ὄσπρια, ἐκ τῶν ὁποίων ἔτρωγεν ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος.
Μὲ τοιοῦτον λοιπὸν τρόπον ἔζησεν, ὁ ἀοίδιμος, ἑξήκοντα ὁλόκληρα ἔτη, χωρὶς νὰ ἀλλάξῃ τελείως οὔτε τὴν τροφήν του, οὔτε τὴν ὑψηλὴν ταύτην πολιτείαν του. Ὅθεν ἐπλουτίσθη παρὰ Θεοῦ μὲ τὴν Χάριν τῶν θαυμάτων, διότι διὰ τῆς προσευχῆς του μέγιστον δράκοντα ἐθανάτωσε καὶ ἀσπίδα ἀπέκτεινε καὶ πλῆθος ἀκρίδων ἐδίωξεν ἔκ τινος ἀγροῦ, τὸν ὁποῖον ἔμελλον νὰ καταφάγωσιν. Οὗτος ὁ Ὅσιος ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὸ δαιμόνιον νέον τινὰ δαιμονιζόμενον καὶ τὸν μαστὸν γυναικὸς βλαφθέντα ὑπὸ καρκίνου· ἰάτρευσε καί τινα ὑπὸ ταύρου πληγέντα καὶ ἀποθανόντα ἀνέστησεν. Οὕτω λοιπὸν διανύσας τὴν ζωήν του ὁ τρισόλβιος, ἀντικατέστησε τὴν παροῦσαν πολύμοχθον καὶ πρόσκαιρον ζωὴν μὲ τὴν αἰώνιον καὶ μακαρίαν, εἰς τὴν ὁποίαν τώρα εὐφραίνεται.