ΕΥΣΕΒΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος ἠγωνίζετο ἀσκητικῶς εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰς ἐρήμους τῆς Συρίας κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη υη’-υν’ (408-450). Ποῖος ἦτο ὁ τόπος τῆς καταγωγῆς του καὶ ποῖοι οἱ γονεῖς αὐτοῦ δὲν ἐφανέρωσεν ἡ κατ’ αὐτὸν ἱστορία. Τοῦτο δὲ μόνον γνωρίζομεν περὶ αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον καὶ λέγομεν, ὅτι διὰ τῶν ἀσκητικῶν του πόνων ἀπέκτησε πατρίδα τὸν οὐρανόν. Καὶ πρῶτον μὲν ἐπῆγεν εἰς Μοναστήριον καὶ ἔγινε Μοναχός, ἔπειτα δὲ ἀνέβη εἰς τὴν ἀκρώρειαν ὄρους τινὸς κειμένου πλησίον τοῦ χωρίου τοῦ καλουμένου Ἀσιχᾶ, ἐκεῖ δὲ ἔκτισε μικρὸν περιτείχισμα ἐκ ξηρολίθων, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐβίωσε ταλαιπωρούμενος ὁ ἀοίδιμος, ἄνευ στέγης καὶ σκεπάσματος· καὶ ἔνδυμα μὲν εἶχε δερμάτινον, τροφὴν δὲ ρεβίθια καὶ κουκκία βρεγμένα, σπανίως δὲ ἔτρωγε καὶ ξηρὰ σῦκα, διὰ νὰ παρηγορῇ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματος. Τόσον δὲ πολὺ ἐκράτει ἀδιακόπως τὴν ἄσκησιν ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, ὥστε καὶ ὅταν ἔφθασεν εἰς γῆρας βαθὺ καὶ ἐστερήθη τῶν περισσοτέρων ὀδόντων του καὶ τότε ἀκόμη δὲν ἤλλαξεν οὔτε τὸ φαγητόν του, οὔτε τὴν κατοικίαν του, ἀλλ’ ὑπέφερεν, ὁ τρισόλβιος, ἀνδρείως τὰς ἐναντίας καιρικὰς μεταβολὰς ἔχων ἐρρυτιδωμένον τὸ πρόσωπον καὶ κατεξηραμμένα τὰ μέλη τοῦ σώματος, εἰς τρόπον ὥστε, οὔτε αὐτὴ ἡ ζώνη ἠδύνατο νὰ σταθῇ εἰς τὴν μέσην του, ἀλλὰ κατέπιπτεν, ἐπειδὴ κατεξηράνθησαν αἱ σάρκες αἱ κάτωθεν τῆς ὀσφύος, ὡς καὶ τὰ κόκκαλα, ὅσα εἶναι ἑκατέρωθεν τῆς μέσης καὶ ἐπὶ τῶν ὁποίων ἵστανται οἱ μηροί [1].

Ἐπειδὴ δὲ πολλοὶ ἤρχοντο εἰς αὐτὸν καὶ ἐτάραττον τὴν ἡσυχίαν του, διὰ τοῦτο, ἀποστρεφόμενος τὰς ταραχάς, ἐπορεύθη εἰς ἀσκητήριον, ἐκεῖ πλησίον κείμενον, καὶ ποιήσας περιτείχισμα εἰς τὴν γωνίαν τοῦ τοίχου, ἠγωνίζετο ἐντὸς αὐτοῦ τοὺς συνήθεις ἀγῶνας· λέγουσι δέ, ὅτι καθ’ ὅλας τὰς ἑπτὰ ἑβδομάδας τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἔτρωγε μόνον δεκαπέντε ξηρὰ σῦκα, μολονότι ἦτο ἀποκαμωμένος ὑπὸ ἀσθενείας ἀνεκδιηγήτου. Μὲ τοιούτους λοιπὸν κόπους καὶ ἱδρῶτας περιρρεόμενος ὁ γενναῖος ἀγωνιστὴς ἔφθασεν ἐκ γῆρας βαθύ, ζήσας πλέον τῶν ἐνενήκοντα ἐτῶν καὶ οὕτω πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ