ΖΗΝΩΝ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τὴν Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας [1], υἱὸς πλουσίων καὶ περιφανῶν γονέων, ἐτύγχανε δὲ διακομιστὴς τῶν γραμμάτων τοῦ βασιλέως Οὐάλεντος, ἤτοι ἦτο γραμματοφόρος ἐν ἔτει τξε’ (365). Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπέθανεν ὁ Οὐάλης, εὐθὺς ἀπέρριψε τὴν στρατιωτικὴν ζώνην καὶ εὑρὼν τάφον μεγάλον (πολλοὺς δὲ τάφους μεγάλους ἔχει τὸ βουνὸν τῆς Ἀντιοχείας) εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν καὶ ἐκαθάριζε τὴν ψυχήν του διὰ τῶν πόνων τῆς ἀσκήσεως. Ὅθεν, τούτου χάριν, δὲν εἶχε λύχνον οὔτε κιβώτιον οὔτε τράπεζαν οὔτε βιβλίον οὔτε στρῶμα. Ἡ στρωμνή του ἦτο μία στιβὰς ἀπὸ χόρτα καὶ, ἄλλα τινά, τὰ ὁποῖα ἦσαν ἐστρωμένα ἐπὶ πετρῶν· ἔνδυμα εἶχεν ἕν παλαιὸν ράσον· ἡ τροφή του ἦτο ἄρτος μικρός, ὁ ὁποῖος ἐδίδετο εἰς αὐτὸν ἀνὰ δύο ἡμέρας ἀπὸ ἕνα φίλον του, τὸ δὲ ὕδωρ τὸ ἔφερεν ἀπὸ μακρινὸν τόπον ὁ ἴδιος.
Ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς λοιπὸν τούτους πόνους ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος πολλὴν Χάριν παρὰ Θεοῦ. Ὅθεν, ἄν καὶ ἡ γενομένη εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη καταδρομὴ τῶν Ἰσαύρων ἔβλαψε πολλοὺς Ἀσκητὰς καὶ Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι κατεσφάγησαν ὑπ’ αὐτῶν, τοῦτον ὅμως τὸν Ὅσιον τελείως δὲν ἠδυνήθη νὰ βλάψῃ. Μᾶλλον δὲ οὗτος ἐκείνους ἔβλαψε, τυφλώσας τοὺς ὀφθαλμούς των μὲ τὴν προσευχήν του, ὥστε δὲν ἔβλεπον τὴν εἴσοδον τοῦ κελλίου του [2]· δὲν ἔζησε δὲ μετὰ ταῦτα πολὺν καιρόν, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως ἀπῆλθε πρὸς ἀπόλαυσιν τῆς ἄνω μακαριότητος.
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλέπε περὶ Καισαρείας ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελίδος 265 τοῦ ἀνὰ χείρας τόμου. Ὁ Κύρου Θεοδώρητος ὅμως ὁ καὶ τούτου τοῦ Ὁσίου συγγράψας τὸν Βίον ἐν τῷ δωδεκάτῳ ἀριθμῷ τῆς «Φιλοθέου Ἱστορίας», ἀπὸ τῆς ὁποίας καὶ τὸ Συναξάριον τοῦτο παρελήφθη, λέγει ὅτι ὁ Ζήνων οὗτος ἦτο ἀπὸ τὸν Εὔξεινον Πόντον. Προσθέτει δὲ καὶ ταῦτα, ὅτι οὗτος ἀπήλαυσε τὰ νάματα τῆς διδασκαλίας τοῦ μεγάλου Πατρὸς Βασιλείου, καὶ ὅτι δὲν ἤθελε νὰ φέρῃ ἄλλος εἰς αὐτὸν ὕδωρ. Ὅθεν βλέπων ποτὲ αὐτὸν Χριστιανός τις φορτωμένον μὲ δύο ὑδρίας ὕδατος, παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὸν κόπον· ὁ δὲ Ὅσιος πρῶτον μὲν ἀντέστη, ὕστερον δὲ ἐπείσθη, καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὰς ὑδρίας. Ὅταν ὅμως ἔφερεν αὐτάς, ἔχυσε τὸ ὕδωρ εἰς τὴν αὐλὴν τῆς καλύβης του, καὶ ἔπειτα ἐπῆγε πάλιν μόνος καὶ τὰς ἐγέμισεν ἀπὸ τὴν βρύσιν. Εἶχε δὲ συνήθειαν καθ’ ἑκάστην Κυριακὴν νὰ μεταβαίνῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ μεταλαμβάνῃ τῶν Θείων Μυστηρίων· ἐπανερχόμενος δὲ εἰς τὸ κελλίον του ἐπρομηθεύετο παρὰ τῶν φίλων ἓν βιβλίον, τὸ ὁποῖον, ἀφ’ οὗ ἀνεγίνωσκεν ὁλόκληρον, τὸ ἐπέστρεφε καὶ ἐλάμβανεν ἄλλο.
[2] Προσθέτει δὲ καὶ τοῦτο ὁ Θεοδώρητος, ὅτι ἔβλεπεν ὁ Ὅσιος τρεῖς νέους, οἱ ὁποῖοι ἐδίωκον τὸ πλῆθος τῶν Ἰσαύρων, δεικνύων διὰ τούτου ὁ Θεὸς τὴν Χάριν καὶ τὴν πρόνοιαν, τὴν ὁποίαν εἶχε διὰ τὸν πιστόν του δοῦλον.