ΕΝΝΑΘΑ, ΟΥΑΛΕΝΤΙΝΗ καὶ ΠΑΥΛΟΣ οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρες ἠξιώθησαν τῶν μαρτυρικῶν στεφάνων εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης [1]· καὶ ἡ μὲν παρθένος Ἐνναθὰ κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Γάζαν τὴν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ εὑρισκομένην, ἥτις καὶ Κωνσταντία ὠνομάζετο [2], ἡ δὲ Οὐαλεντίνη παρθένος οὖσα καὶ αὐτὴ κατήγετο ἀπὸ τὴν Καισάρειαν. Ὅτε δὲ ἐγίνετο ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμός, συλληφθεῖσα ἡ γενναιοτάτη παρθένος Ἐνναθά, ὡδηγήθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Φιρμιλιανόν, ὅστις καθήσας εἰς τὸ κριτήριον ἠρώτησεν αὐτὴν ἂν ἀρνῆται τὸν Χριστόν. Ἐπειδὴ δὲ ἐκείνη δὲν ἐπείθετο, κρεμᾶται εἰς ξύλον καὶ καταξεσχίζεται τὰς πλευρὰς μὲ ραβδισμοὺς ὄχι μίαν φορὰν ἡ δύο, ἀλλὰ πολλάκις. Ἡ δὲ τιμία Οὐαλεντίνη, μὴ ὑποφέρουσα νὰ βλέπῃ τὴν ἀπανθρωπίαν καὶ θηριότητα, τὴν ὁποίαν ἐδείκνυεν ὁ ἡγεμὼν κατὰ τῆς παρθένου Ἐνναθὰ παρουσιάσθη καὶ αὐτὴ εἰς αὐτὸν καὶ τὸν ἤλεγξε διὰ τὴν σκληρότητά του. Παρευθὺς τότε ἐπροστάχθη, καὶ αὐτὴ νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, διότι εἶχεν ἑτοιμασθῆ ἐκεῖ πλησίον εἰς τὸ δικαστήριον βωμός. Ὅτε δὲ ἐφέρθη ἡ Ἁγία πλησίον εἰς τὸν βωμόν, ἐλάκτισεν αὐτὸν μὲ τοὺς πόδας της καὶ τὸν κατεκρήμνισεν ὁμοῦ μὲ τὸ πῦρ, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐπάνω. Τότε ὁ τύραννος, θυμωθείς, ἔδωκε τόσα βάσανα εἰς τὰ πλευρὰ τῆς Ἁγίας, ὥστε ἀδύνατον εἶναι νὰ τὰ διηγηθῇ τις.
Ἀπελπισθεὶς λοιπὸν ὁ τύραννος καὶ ἀπὸ τὰς δύο παρθένους, ἀπεφάσισε νὰ θανατώσωσιν αὐτὰς μὲ πυρὰν καὶ οὕτως αἱ μακάριαι Κόραι ἀπέλαβον τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου. Μετὰ ταῦτα εἰσῆλθεν ὁ Ἅγιος Παῦλος εἰς τὸν ἀγῶνα καὶ ἀφοῦ πρῶτον ἐδοκίμασε διαφόρους βασάνους καὶ ἐφυλάχθη ἀβλαβὴς ἀπὸ ὅλας μὲ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, κατεδικάσθη νὰ θανατωθῇ διὰ ξίφους· ὅθεν εὐχαριστήσας τὸν Θεὸν καὶ προσευχηθεὶς διὰ τοὺς ὁμοπίστους, ἐδέχθη τὴν ἀποτομὴν τῆς τιμίας αὐτοῦ κεφαλῆς καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Τὸ ὄνομα Καισάρεια ἐδόθη κατὰ τὴν ἀρχαιότητα εἰς διαφόρους πόλεις πρὸς τιμὴν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Ἐκ τούτων σπουδαιότεραι ἦσαν: α’) Ἡ τῆς Καππαδοκίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, πατρὶς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, κειμένη εἰς ὕψος 1095 μέτρων ὑπὲρ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς θαλάσσης εἰς ἀπόστασιν 256 χ.λ.μ. νοτιοατολικῶς τῆς Ἀγκύρας. β’) Ἡ ἐνταῦθα μνημονευομένη, ἥτις ἦτο παράλιος πόλις τῆς Παλαιστίνης, κειμένη εἰς τὰς πρὸς τὴν Μεσόγειον θάλασσαν ἀκτὰς αὐτῆς. Αὕτη μετὰ τὴν ὑπὸ τοῦ Τίτου ἐν ἔτει 70 μ.Χ. καταστροφὴν τῆς Ἱερουσαλὴμ διετὲλεσε πρωτεύουσα τῆς Παλαιστίνης ἐπὶ τέσσαρας ἑκατονταετηρίδας. Εἰς τὴν Καισάρειαν ταύτην διεδόθη λίαν ἐνωρὶς ὁ Χριστιανισμὸς δι’ ὁράματος τοῦ Ἑκατοντάρχου Κορνηλίου (βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Θ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου). Αὕτη κατεστράφη ἐν ἔτει 1265 ὑπὸ τοῦ Σουλτάνου Βιβάρ, σῴζονται δ’ ἔτι ἐρείπια ταύτης. γ’) Ἡ Καισάρεια Φιλίππου ταύτην ἐπεσκέφθη ὁ Κύριος εὑρισκόμενος σωματικῶς ἐπὶ τῆς γῆς (Ματθ. ιϛ’ 13 , Μάρκ. η’ 27). Ἀρχαιότερον ἐκαλεῖτο Πανιάς. Σήμερον εἶναι μικρὸν χωρίον καλούμενον Μπάνιας καὶ ἀνήκει εἰς τὴν Συρίαν, κεῖται δὲ πλησίον τοῦ τριεθνοῦς σημείου εἰς τὸ ὁποῖον συναντῶνται τὰ σύνορα Συρίας, Λιβάνου καὶ Ἰσραήλ.
[2] Βλέπε περὶ Γάζης σχετικὴν ὑποσημείωσιν ἐν σελίδι 149 τοῦ παρόντος τόμου. Ἡ δὲ Κωνσταντία ἐλέγετο τὸ πρῶτον Μαϊουμᾶς καὶ ἦτο ἀρχαία πόλις τῆς Παλαιστίνης, ἐπίνειον τῆς Γάζης. Τὸν Μαϊουμᾶν, ἀσπασθέντα λίαν ἐνωρὶς τὸν Χριστιανισμόν, κατέστησεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἰδιαιτέραν Ἐπισκοπὴν μετονομάσας Κωνσταντίαν. Πέριξ αὐτοῦ ἱδρύθησαν πολλαὶ Μοναί.