ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϟ’ (290) καταγόμενος ἀπὸ τὴν Συρίαν τῆς Μεσοποταμίας, ἐγένετο δὲ ἐκ νεαρᾶς ηλικίας Μοναχός. Οὗτος διαβληθεὶς ὡς Χριστιανὸς εἰς τὸν ἄρχοντα Ἐλεύσιον καὶ τὸν Χριστὸν ὁμολογήσας, τεντώνεται ἀνὰ μέσον δύο στύλων καὶ κατακαίεται μὲ ἀνημμένας λαμπάδας εἰς ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του. Ἔπειτα μὲ πεπυρωμένους σιδηροῦς βώλους κατακαίεται εἰς τὰς μασχάλας καὶ μὲ ἄγκιστρα σιδηρᾶ ἀγκιστροῦται ἀπὸ τὴν ρῖνα καὶ ἁπλοῦται ἐπὶ χαλκίνου πεπυρωμένου τάπητος, τὸν ὁποῖον παραδόξως μετέβαλεν ὁ Ἅγιος ἀπὸ καυστικὸν εἰς ψυχρόν. Εἶτα βάλλεται ἐντὸς χαλκίνου πεπυρωμένου ταύρου ἐκ τοῦ ὁποίου ἀβλαβὴς ἐφυλάχθη ὑπὸ θείου Ἀγγέλου· ὁμοίως ἐφυλάχθη ἀνώτερος καὶ ἀπὸ ἄλλας βασάνους. Ὅθεν προσείλκυσεν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ πεντήκοντα ἄνδρας εἰδωλολάτρας, ὕστερον δὲ πάλιν ἄλλους τριάκοντα. Τελευταῖον ἀπεφασίσθη νὰ ἀποκεφαλισθῇ ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής· ἐπειδὴ ὅμως παρελύθη ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔμελλε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ καὶ ἔπεσε κάτω οἱονεὶ νεκρὸς μετὰ τοῦ ξίφους του, ἄλλος νὰ πλησιάσῃ δὲν ἐτόλμα· διὰ τοῦτο ὁ Ἅγιος προσευχηθείς, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, λαβὼν παρ’ αὐτοῦ τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.