Τοῦτο δὲ καὶ ἐποίησε μὲ τὴν γνώμην τοῦ Ἀββᾶ Ἱλαρίωνος, ὅστις ἰδὼν τὰς ἀνυποφόρους πληγάς, τὰς ὁποίας εἶχεν εἰς τὸ σῶμα, ἐθαύμασε διὰ τὴν ταπείνωσιν τὴν ὁποίαν ἐχάρισεν εἰς αὐτὸν ὁ Θεός, ἐπειδὴ ἡ ταπεινοφοοσύνη δὲν εἶναι κατηγορία τῆς συνειδήσεως καὶ αὐτομεμψία, ἀλλ’ εἶναι ἐπίγνωσις τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὁμοίως στοχαζόμενος καὶ τὸ φιλόπονον τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὴν ἄπλαστον καὶ ἁπλοϊκὴν γνώμην του, εἶπεν· «Ὁ Θεός, ὅστις δίδει εἰς τοὺς ταπεινοὺς χάριν, εἴθε νὰ ἴδῃ τὴν ταπείνωσίν σου καὶ τὸν κόπον σου καὶ νὰ σὲ ὑψώσῃ ἐπάνω ἀπὸ τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς καὶ νὰ σὲ φέρῃ εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς ψυχῆς σου καὶ νὰ σοῦ δώσῃ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, διὰ νὰ ὑπομένῃς εὐχαρίστως». Ἔπειτα τὸν παρεκάλεσε νὰ ὑπάγῃ μετὰ γράμματός του εἰς τὴν περιφανεστάτην Κομνηνήν [3], ἡ ὁποία δὲν εἶχεν ἀκόμη γίνει βασίλισσα, ἐβασίλευε δὲ τότε ὁ εὐσεβέστατος βασιλεὺς Μιχαὴλ ὁ Δούκας [4].

Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ μακάριος μὲ τὸ γράμμα τοῦ Ἀββᾶ Ἱλαρίωνος πρὸς τὴν Κομνηνήν, ἀναγνώσασα δὲ ἐκείνη τὸ γράμμα και γνωρίσασα τὴν ἁγιότητα αὐτοῦ ἀπὸ τὸ ἔνδυμα, τὸ περιπάτημα, τὸ βλέμμα καὶ τὴν ὠχρότητα καὶ ξηρότητα τοῦ προσώπου του, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ ἐζήτει τὴν εὐχήν του. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Ὅσιος γονατίσας ἐζήτει τὴν εὐχὴν ἐκείνης· ἐπειδὴ δὲ ἐκείνη ἐπέμενε ζητοῦσα, τὴν ηὐχήθη ὁ Ὅσιος λέγων· «Κύριος ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἀξιώσῃ νὰ ἀπολαύσῃς τὰ ἀγαθὰ τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ καὶ νὰ ἴδῃς υἱοὺς τῶν υἱῶν σου καὶ τὰ τέκνα σου νὰ ἐξουσιάσουν πόλεις καὶ ἔθνη καὶ τὸ ὄνομά των νὰ γίνῃ περίφημον ὁμοῦ καὶ περίφοβον εἰς ὅλους τοὺς ἐχθρούς των». Ἡ ὁποία εὐχὴ ἐξεπληρώθη μετὰ ταῦτα. Ἡ δὲ Κομνηνὴ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Εἰπέ μοι, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, λόγον σωτηρίας κατὰ τὴν δύναμίν μου».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ὅσον καιρὸν εἶναι κανεὶς δοῦλος τῶν παθῶν, δὲν λογίζεται δοῦλος τοῦ Θεοῦ· ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Προφήτης λέγει, ὅτι τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας θέλουσιν εἶναι ὅλοι διδακτοὶ Θεοῦ (Ἡσ. νδ’ 13), θὰ διδάσκωσι δηλαδὴ τὰς θείας ἀληθείας, ἄκουσον τὶ εἶπεν ὁ Δανιὴλ εἰς τὸν Ναβουχοδονόσορ· «Βασιλεῦ, ἂν σοῦ ἀρέσῃ ἡ βουλή μου, ἐξάλειψον τὰς ἁμαρτίας σου μὲ ἐλεημοσύνας καὶ τὰς ἀδικίας σου μὲ οἰκτιρμοὺς πενήτων» (Δαν. δ’ 24). Καὶ ὁ Δαβὶδ λέγει· «Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη Αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. ρια’ 9).