Ἔργον Φράγκου Κατελάνου, ΙϚʹ αἰώνος.
ΤΑ ΑΓΙΑ ταῦτα Νήπια ἐθανατώθησαν ὑπὸ τοῦ Ἡρῴδου, ὅτε οὗτος διεπίστωσεν ὅτι τὸν ἐνέπαιξαν οἱ Μάγοι, εἰς τοὺς ὁποίους παρήγγειλε νὰ ἐπιστρέψωσι καὶ νὰ τοῦ ἀναγγείλωσι τὰ περὶ τοῦ γεννηθέντος Βασιλέως τὸν ὁποῖον ἐμήνυεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἀστήρ, τὸν ὁποῖον ἠκολούθουν, ἵνα καὶ αὐτὸς ὑπάγῃ νὰ τὸν προσκυνήσῃ. Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν εἰς τὸν Ἡρῴδην, καθὼς προσέταξεν αὐτοὺς ὁ Ἄγγελος, ἀλλὰ δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἐπανῆλθον εἰς τὴν χώραν των, τότε βλέπων ὁ Ἡρῴδης ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν Μάγων, ὠργίσθη καὶ ἐπικράνθη πολύ. Ὅθεν ἐνθυμούμενος ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπον οἱ Μάγοι, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἀστὴρ ἐφάνη πρὸ χρόνου ὀλιγωτέρου τῶν δύο ἐτῶν, ἔστειλε τοὺς στρατιώτας του καὶ ἐφονευσαν ὅλα τὰ ἐν τῇ Βηθλεὲμ βρέφη [1], ὅσα δηλαδὴ ἦσαν ἡλικίας κατωτέρας τῶν δύο ἐτῶν, νομίζων ὁ μάταιος, ὅτι ἐὰν θανατώσῃ ἅπαντα τὰ βρέφη, ὁμοῦ μὲ τὰ ἄλλα θέλει θανατωθῆ βεβαίως καὶ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ βασιλεύσῃ καὶ ἑπομένως δὲν θέλει τὸν ἐπιβουλευθῆ. Εἰς μάτην ὅμως ἐμόχθησεν ὁ ἀνόητος, ἀγνοῶν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε δύναται νὰ ἐμποδίσῃ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ. Ὅθεν εἰς μὲν τὰ Νήπια ἐπροξένησε τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐγένετο ὁ ἄθλιος πρόξενος τῆς αἰωνίου κολάσεως.
Ὑποσημειώσεις
[1] Τὴν Βρεφοκτονίαν ταύτην ἀναφέρει ὡς καὶ αὐτὸς ὁ ἐξωτερικὸς Μακρόβιος (βιβλ. βʹ κεφ. δʹ τῶν Χρονικῶν), ὅστις ἔζη ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ μεγάλου (τέλη Δʹ ἀρχὰς Εʹ αἰῶνος). Λέγει δὲ ὅτι ὁ Ἡρῴδης μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων ἐφόνευσε καὶ τὸν υἱόν του Ἀντίπατρον· ὅθεν εἶπεν ἐκεῖνο τὸ ἀστεῖον· «Κρεῖσσον Ἡρῴδου ὗα εἶναι, ἡ υἷα» καλλίτερον δηλαδὴ νὰ εἶναί τις χοῖρος τοῦ Ἡρῴδου ἢ υἱός του, διότι αὐτὸς τὸν μὲν υἱόν του ἐθανάτωσε, τὸν δὲ χοῖρον δὲν ἐθανάτωνε διὰ νὰ τὸν φάγῃ, ὡς φύλαξ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, τοῦ ἀπαγορεύοντος τὴν βρῶσιν τῶν χοιρείων κρεάτων. Δὲν ἀναφέρει δὲ τὴν Βρεφοκτονίαν ὁ Ἰώσηπος, εἴτε διότι ἐλάνθανε τοῦτον αὕτη, στασιασμός τις νομισθεῖσα τῶν στρατιωτῶν, κρυφίως πηδώντων ἀπὸ οἴκου εἰς οἶκον καὶ θανατούντων τὰ βρέφη, διὸ καὶ δὲν ἀπεδόθη αὕτη εἰς τὸν Ἡρῴδην ὡς μὴ οὖσα δῆθεν ἔργον αὐτοῦ ἐξ ἐπιτάγματος, καθὼς λέγουσί τινες, εἴτε, ὡς ἄλλοι λέγουσι, διότι δὲν εὗρε τὴν Βρεφοκτονίαν ταύτην ἱστορουμένην εἰς τὰ ἀπομνημονεύματα Νικολάου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὅστις, ἐπειδὴ ἦτο φίλος τοῦ Ἡρῴδου, ἐκάλυπτε διὰ τῆς σιγῆς τοὺς φόνους καὶ τὰς ἄλλας αἰσχρὰς αὐτοῦ πράξεις (βλέπε ἐν τῇ «Ἑκατονταετηρίδι» Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως καὶ εἰς τὸν Κλήμεντα ἐν τῇ «Ἀνασκευῇ» τῆς τελευταῖον διερμηνευθείσης Διαθήκης). Τὰ Λείψανα δὲ (ἴσως μερικὰ) τῶν Ἁγίων τούτων Νηπίων εὑρίσκοντο εἰς τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τὸν ὁποῖον ἀνήγειρεν Ἰουστῖνος ὁ βασιλεὺς (βλέπε σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου).