ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ ὁ ἔνδοξος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἅγιοι Ἑβδομήκοντα Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σϟϛ’-τε’ (296-305), καταγόμενοι μὲν ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀπάμειαν [1], ἥτις κεῖται εἰς τὴν Προποντῖδα, στρατιῶται δὲ ὑπάρχοντες βασιλικοὶ κατὰ τὸ ἐπάγγελμα. Ὅταν λοιπὸν διῆλθε διὰ τῆς πόλεως ἐκείνης ὁ βασιλεὺς διεβλήθησαν εἰς αὐτὸν οἱ Ἅγιοι οὗτοι ὡς Χριστιανοί· ὅθεν συλληφθέντες ὡδηγήθησαν εἰς αὐτὸν καὶ ἐπειδὴ ὡμολόγησαν παρρησίᾳ ὅτι εἶναι Χριστιανοί, τοὺς ἀφῄρεσαν τὰς στρατιωτικὰς ζώνας, τὰς ὁποίας ἐφόρουν καὶ τοὺς ἔκλεισαν εἰς τὴν φυλακήν. Μετὰ δὲ τρεῖς ἡμέρας τοὺς ἔφεραν ἔμπροσθεν τοῦ τυράννου καὶ τοὺς ἠρώτησαν ἐὰν μετενόησαν· ἐπειδὴ δὲ ἔμενον στερεοὶ εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐδάρησαν δυνατά, καὶ ἔπειτα ἐρρίφθησαν εἰς τὸ πῦρ. Μετὰ ταῦτα ἐκρεμάσθησαν εἰς ξύλον καὶ κατεξεσχίσθησαν εἰς τὰς πλευράς.
Θέλων δὲ ὁ Μαξιμιανὸς νὰ λυπήσῃ περισσότερον τὸν Ἅγιον Μαυρίκιον, ὅστις ἦτο ὁ τῶν ἄλλων πρόκριτος, διέταξε νὰ ἀποκεφαλίσωσι τὸν υἱόν του Φωτεινόν. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν καὶ τοὺς ἄλλους Ἁγίους φυλάττοντας στερεῶς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν καὶ μὴ πειθομένους εἰς αὐτόν, τοὺς ἔπεμψεν εἰς τόπον βαλτώδη, ὅστις ἔκειτο εἰς τὸ μέσον δύο ποταμῶν καὶ μιᾶς λίμνης, ὡς ἐκ τούτου δὲ ἦτο γεμᾶτος ἀπὸ σφῆκας, ἀπὸ μυίας, ἀπὸ κώνωπας καὶ ἀπὸ σκνῖπας. Ἐκεῖ λοιπὸν ἐξεγύμνωσαν τοὺς Ἁγίους οἱ στρατιῶται, καὶ δέσαντες αὐτοὺς εἰς πασσάλους, ἵνα μὴ σαλεύοντες διώκουν τὰ ἔντομα, τοὺς ἤλειψαν μὲ μέλι· ἔτυχε δὲ καὶ ὁ καιρὸς νὰ εἶναι ἁρμόδιος εἰς τὴν τοιαύτην τιμωρίαν, διότι ἦτο ζέστη. Ἔπειτα ἔρριψαν τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου Φωτεινοῦ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός του Μαυρικίου, ὅπως βλέπῃ τοῦτο καὶ λυπῆται περισσότερον. Ταῦτα πάντα οἱ δήμιοι ποιήσαντες, ἀνεχώρησαν. Οἱ δὲ Ἅγιοι Μάρτυρες ὑπέμειναν γενναίως τὴν τοιαύτην ἀνυπόφορον βάσανον δέκα ὁλόκληρα ἡμερονύκτια· εἶτα τῷ Θεῷ προσευχηθέντες, παρέδωκαν οἱ τρισμακάριοι τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας αὐτοῦ.
[1] Πρόκειται περὶ τῆς Ἀπαμείας τῆς εὑρισκομένης εἰς τὴν Βιθυνίαν τοῦ Πόντου, περὶ ἧς βλέπε καὶ ἐν σελίδι 390 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου, ἐν τῇ ὑποσημειώσει.