ΘΕΟΔΩΡΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ Γραπτός, ὁμοῦ μὲ τὸν ἀδελφόν του Θεοφάνη, (τὸν ἑορταζόμενον ἰδίως κατὰ τὴν ἑνδεκάτην Ὀκτωβρίου), ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ωκθ’-ωμβ’ (829-842), ὅτε μεγάλως ἠγωνίσθησαν ἀμφότεροι διὰ τὴν τιμὴν καὶ προσκύνησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων· ὅθεν ἐδάρησαν ἀσπλάγχνως καὶ κατὰ προσταγὴν τοῦ Θεοφίλου ἐγράφησαν εἰς τὸ μέτωπόν των μὲ σίδηρον πεπυρωμένον οἱ ἰαμβικοὶ στίχοι οὗτοι·

Πάντων ποθούντων προστρέχειν πρὸς τὴν πόλιν
Ὅπου πάναγνοι τοῦ Θεοῦ Λόγου πόδες
Ἔστησαν εἰς σύστασιν τῆς οἰκουμένης,
Ὤφθησαν οὗτοι τῷ σεβασμίῳ τόπῳ
Σκεύη πονηρά δεισιδαίμονος πλάνης,
Ἐκεῖσε πολλὰ λοιπὸν ἐξ ἀπιστίας
Πράξαντες δεινὰ αἰσχρὰ δυσσεβοφρόνως,
Ἐκεῖθεν ἠλάθησαν ὡς ἀποστάται·
Πρὸς τὴν Πὸλιν δὲ τοῦ Κράτους πεφευγότες
Οὐκ ἐξαφῆκαν τὰς ἀθέσμους μωρίας.
Ὅθεν γραφέντες ὡς κακοῦργοι τὴν θέαν
Κατακρίνονται καὶ διώκονται πάλιν [1].

Ἀφ’ οὗ δὲ ἐστιγματίσθησαν μὲ τοὺς στίχους τούτους, ἐπέμφθησαν εἰς τὴν ἐξορίαν, ὅπου ὁ μέγας ἀριστεὺς καὶ νικητὴς οὗτος Θεόδωρος πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Λέγεται δὲ ὅτι, ὅταν ὁ Ἅγιος οὗτος ἐκοιμήθη, ἐπῆγεν εἰς αὐτὸν μέγας τις Γέρων καὶ ἤκουεν Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες ἔψαλλον πνευματικὰ ᾄσματα, συνέψαλλε δὲ καὶ αὐτὸς μετ’ αὐτῶν. Διὰ τῶν τοιούτων ᾀσμάτων ἔδειξεν ὁ Θεὸς πόσον ἐτίμα τὸν ἑαυτοῦ θεράποντα Θεόδωρον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

[1] Οἱ δώδεκα οὗτοι ἰαμβικοὶ στίχοι φέροντα συντεθέντες ὑπὸ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοφίλου. Ἐξερχόμενοι δὲ οἱ Ἅγιοι κατεστιγμένοι ἔλεγον· «Τὰ Χερουβεὶμ θεωροῦντα, ὑπαναχωρήσει ἐκ τῆς Ἐδὲμ καὶ ἡ φλογίνη ρομφαία δώσει τὰ νῶτα, αἰδουμένη ἡμῶν τὰς ὄψεις». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Θεόφιλος παρὰ τοῦ ἐπάρχου, εἶπεν· «Ἐὰν ἐγνώριζα, ὅτι τοῦτο εἶναι ἀληθές, βεβαίως ἤθελον πράξει τοῦτο εἰς ὅλους τοὺς ὑπηκόους μου» (σελ. 693 τῆς Δωδεκαβίβλου). Βλέπε περὶ τούτων καὶ εἰς τὴν ιδʹ (14ην) Ἰουνίου εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν τόμῳ Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».