ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ ὁ τρισμακάριος Ἱερομάρτυς ἦτο ἀπὸ τὸ Χριστιανικώτατον, βασίλειον τῶν Ρώσων, εἶχε δὲ ἔλθει εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὡς Ἱερεὺς τοῦ πρέσβεως τῆς Ρωσίας, λόγῳ ὅμως τοῦ γενομένου τότε Ρωσοτουρκικοῦ πολέμου οἱ μὲν ἄλλοι ἔφυγον, αὐτὸς δὲ ἔμεινεν εἰς τὰ μέρη τῆς Τουρκίας καὶ ἐλθὼν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπῆγε καὶ ἔμεινεν ὀλίγον καιρὸν εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν, ἀπὸ ἐκεῖ δὲ ἀπῆλθεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἰς ἄλλους σεβασμίους τόπους καὶ πάλιν ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔμεινε δὲ καὶ πάλιν εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν, ἀναμένων νὰ ποιήσωσιν εἰρήνην τὰ βασίλεια. Ἐκεῖ ἔγινα καὶ ἐγὼ (λέγει ὁ Ἱερομόναχος Ἰωνᾶς, ὅστις καὶ τὸ ὑπόμνημα τοῦτο συνέγραψε) συνήθης αὐτῷ καὶ γνώριμος, ἐπειδὴ οὗτος ἐλειτούργει ἐν τῇ Λαύρᾳ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ ἐν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου Νεοφύτου πρῴην Ἄρτης, ὅστις τὸν ἠγάπα πολύ, διότι ἦτο σοφὸς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἔχων καὶ ἐγὼ συναναστροφὴν συνεχῶς ὡμίλουν μετ’ αὐτοῦ περί τε τῆς βασιλείας τῶν Ρώσων καὶ μάλιστα περὶ ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Γενομένης δὲ εἰρήνης, ἀπῆλθε πάλιν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ εὑρὼν ἐκεῖ τὸν πρῴην πρέσβυν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ἐφημέριος, καὶ ὁ ὁποῖος εἶχεν ἔλθει ἐκ Ρωσίας, διωρίσθη πάλιν ὑπ’ αὐτοῦ ἐφημέριος εἰς τὸν νέον πρέσβυν.
Μὲ τὸν νέον ὅμως τοῦτον πρέσβυν δὲν γνωρίζω πῶς (λέγουν ὅτι ἔγραψαν ἀμφότεροι ἐναντία μεταξύ των εἰς τὴν βασίλισσαν) ἦλθον εἰς διχονοίας, συνεπείᾳ τῶν ὁποίων παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ σουλτάνου, ἢ ἀπὸ φόβον ἢ ἀπὸ θυμὸν ἠρνήσατο, φεῦ! τὴν τῶν Χριστιανῶν ἄμωμον Πίστιν καὶ ἔλαβε μεγάλας τιμὰς ἀπὸ αὐτόν. Δὲν παρῆλθον ὅμως ὀλίγαι ἡμέραι καὶ ἐλθὼν εἰς ἑαυτὸν καὶ ἀνανήψας ὡς ἀπὸ μέθην καὶ μετανοήσας, ἔκλαιεν ἐκ καρδίας μετὰ πικρῶν δακρύων διὰ τὸ μέγα κακὸν τὸ ὁποῖον ἔπαθεν, ὥσπερ ὁ μέγας Ἀπόστολος Πέτρος. Εἰς μεγάλην λοιπὸν κατάνυξιν ἐλθών, καταφρονεῖ τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ ποθεῖ ὅλως νὰ μαρτυρήσῃ καὶ ρίψας τὸ σχῆμα τῶν Ἀγαρηνῶν εἰς τὴν γῆν καὶ καταπατήσας αὐτό, ἐφόρεσε ξεσχισμένον ράσον καὶ μὲ μαῦρον μανδήλιον δέσας τὴν κεφαλήν του, ἐπῆγε πάλιν ἐκεῖ ὅπου ἠρνήθη τὸν Χριστὸν καὶ τὸν ὡμολόγησε παρρησίᾳ ἐνώπιον τοῦ σουλτάνου Θεὸν ἀληθινόν, τὴν δὲ θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ τὸν τούτων προφήτην ἐξεφαύλισε λαύρως. Ταῦτα οἱ Τοῦρκοι ἀκούσαντες καὶ καταισχυνθέντες, εὐθὺς ἀπέτεμον τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλικοῦ παλατίου καὶ τοιουτρόπως ἔλαβε χαίρων τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου· οὗ ταῖς πρεσβείαις καὶ ἡμεῖς ἀξιωθείημεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Ἀμήν.