ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου ἐν ἔτει σν’ (250), καταγόμενος ἀπὸ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, βοσκὸς τυγχάνων προβάτων. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἐκεῖ ἄρχων, Ἀσκληπιὸς ὀνόματι, ἐκίνησε διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐζητεῖτο παρ’ αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Διοσκορίδης, τούτου ἕνεκα ὁ μὲν θεῖος Διοσκορίδης ἔφυγεν εἰς τὸ βουνὸν καὶ ἐκρύβη, οἱ δὲ ζητοῦντες ἐκεῖνον, εὑρόντες τὸν μακάριον τοῦτον Θεμιστοκλέα βόσκοντα τὰ πρόβατά του, ἠρώτησαν αὐτόν οὗτος δὲ ὁ ἀοίδιμος, τὸν μὲν Διοσκορίδην ἔκρυψε, λέγων ὅτι δὲν γνωρίζει ποῦ εὑρίσκεται, τὸν δὲ ἑαυτόν του παρέδωκεν εἰς αὐτούς, ὁμολογήσας ὅτι εἶναι Χριστιανός. Παρασταθεὶς λοιπὸν ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος καὶ τὸν Χριστὸν παρρησίᾳ κηρύξας, ἐδάρη εἰς τὴν κοιλίαν τοσοῦτον, ὥστε αὕτη ἐσχίσθη· εἶτα ἐκρεμάσθη ἐπὶ ξύλου, καὶ ἐσύρθη ἐπάνω εἰς σιδηροῦς τριβόλους, ἐκ τῶν ὁποίων κατακαρφωθεὶς εἰς ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματος, παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον.