ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ μακάριος οὗτος Νεομάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν νῆσον Θάσον, ἀπὸ χωρίον ὀνομαζόμενον Μαρίαις· ὅταν δὲν ἔγινε ἐτῶν δεκατεσσάρων, τὸν ἔφεράν τινες εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὸν ἔδωσαν εἰς ἕνα Χριστιανὸν εἰς τὸν Γαλατᾶν διὰ νὰ μανθάνῃ ράπτης. Ἡμέραν τινὰ τὸν ἔστειλεν ὁ διδάσκαλός του νὰ ἀγοράσῃ ράμματα παρά τινος Ἑβραίου καὶ δυσαρεστηθεὶς ἐφιλονίκει μετὰ τοῦ Ἑβραίου τοῦ πωλοῦντος αὐτά, ἔτυχε δὲ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην νὰ φωνάζῃ ὁ χόντζας ἐπάνω εἰς τὸν μιναρὲν ἐν ὥρᾳ μεσημβρίας, κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Τούρκων, ὁ δὲ μιαρὸς Ἑβραῖος, καιροῦ δραξάμενος, ἔλεγε τόσον πρὸς τὸν κράζοντα, ὅσον καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους Ἀγαρηνούς· «Δὲν ἀκούετε τὸ παιδίον τοῦτο ὅτι ὑβρίζει τὴν πίστιν σας καὶ τὸ προσκύνημά σας;». Ἐκεῖνοι, ὡς ἤκουσαν, ἐπίστευσαν εἰς τὰ λόγια τοῦ Ἑβραίου, καὶ λαβόντες τὸν παῖδα τὸν ἔδειραν ἀνηλεῶς, φέροντες δὲ αὐτὸν εἰς τὸν βεζύρην, ἐμαρτύρησαν, ὅτι ὕβρισε τὴν πίστιν των· τὸ δὲ παιδίον ὢμνυεν ὅτι τὸν ἐσυκοφάντησεν ὁ Ἑβραῖος· ὁ δὲ Βεζύρης, ὡς εἶδε τὸ παιδίον νέον, τὸ ἐλυπήθη καὶ τοῦ λέγει· «Ἔλα νὰ γίνῃς Τοῦρκος, νὰ σώσῃς τὴν ζωήν σου, καὶ νὰ σὲ ἔχω πλησίον μου, νὰ σὲ τιμήσω καὶ νὰ σὲ πλουτίσω», προσπαθῶν μὲ τὰς κολακείας καὶ τὰς ὑποσχέσεις ταύτας νὰ χωρίσῃ τὸν νέον ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ εὐλογημένον ὅμως τοῦτο τέκνον τοῦ Κυρίου, ὡς ἀνὴρ πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως, ἀπεκρίθη καὶ εἶπε· «Δὲν θὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ ποτὲ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τὸ βασίλειόν σας ὅλον ἂν μοῦ χαρίσετε». Τότε ὁ βεζύρης ἰδὼν τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, προσέταξε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν· ὅθεν λαβὼν αὐτὸν ὁ ἔπαρχος, τὸν ἐπῆγεν εἰς τόπον λεγόμενον ἀγορὰ τῶν γουναράδων, ἔμπροσθεν εἰς τὸ λουτρὸν ἀντικρὺ εἰς τὴν βρύσιν, καὶ ἐκεῖ τὸ παρέδωκαν εἰς τὸν δήμιον, διὰ νὰ τὸ θανατώσῃ· ἐκεῖνος δὲ γονατίσας τὸν Ἅγιον καὶ θέλων νὰ τὸν ἐκφοβίσῃ κατεβίβαζε τὸ ξίφος καὶ τὸν ἐκτύπα συχνὰ εἰς τὸν τράχηλον, κόπτων αὐτὸν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον. Βλέπων δὲ τὸν Μάρτυρα, ὅτι ἐδέχετο τὸν θάνατον μὲ μεγάλην χαράν, χωρὶς ποσῶς νὰ δειλιάσῃ, κατεβίβατε δυνατώτερα τὸ ξίφος καὶ ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν, καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον· διὰ νυκτὸς δέ τινες τῶν εὐσεβῶν ἐπῆραν τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον καὶ τὸ ἐνεταφίασαν εἰς τόπον καλούμενον Μπέγιογλου, ἡ δὲ μακαρία του ψυχὴ ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανούς, ἵνα συναγάλλεται εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ὁποίων καὶ αὐτὸς μιμητὴς ἐγένετο καὶ οὗ ταῖς πρεσβείαις καὶ ἡμεῖς ἀξιωθείημεν τῆς τῶν οὐρανῶν Βασιλείας. Ἀμήν.