ΦΛΩΡΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Ἰουστίνου (565-578), Τιβερίου (578-582), καὶ Μαυρικίου (582-602), πατρὸς μὲν Φλώρου καὶ ἐκείνου ὀνομαζομένου, μητρὸς δὲ Εὐφημίας. Ἔγινε δὲ οὗτος ἔμπειρος πάσης παιδείας, τόσον τῆς ἐξωτερικῆς τῶν Ἑλλήνων, ὅσον καὶ τῆς ἐσωτερικῆς τῶν ἱερῶν καὶ θείων Γραφῶν. Καὶ πρῶτον μὲν καθίσταται γραμματεὺς βασιλικός, ἔπειτα ἀναβιβάζεται εἰς τὸ ἀξίωμα τοῦ πατρικίου· λαβὼν δὲ γυναῖκα, ἔγινε καὶ πατήρ. Ἐπειδὴ δὲ τὰ τέκνα καὶ ἡ γυνή του ἀπέθανον ὑπὸ λοιμικῆς ἀσθενείας, τούτου ἕνεκα αὐτὸς ἐνδύεται τὸ Μοναχικὸν Σχῆμα καὶ ἡσυχάζει εἰς ἓν κτῆμά του, τὸ ὁποῖον κατεῖχεν εἰς τὸν τόπον τὸν καλούμενον Ἀνάπλουν· ἔπειτα διὰ τὴν ἀρετήν του χειροτονεῖται Ἐπίσκοπος Ἀμινσοῦ, ἥτις εἶναι πόλις τῆς Καππαδοκίας Σαμσοὺν καὶ Ἐμὴδ ὑπὸ τῶν Τούρκων καλουμένη. Πορευθεὶς λοιπὸν εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, καλῶς ᾠκονόμησε τὸ ἐμπιστευθὲν εἰς αὐτὸν ποίμνιον, καὶ πλείστας ποιήσας θαυματουργίας, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.