ΛΟΥΚΑΣ ὁ θαυμάσιος οὗτος Πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Ρωμανοῦ Α’ τοῦ Λεκαπηνοῦ (920-944) καὶ Κωνσταντίνου Ζ’ τοῦ Πορφυρογεννήτου (913-959), υἱοῦ Λέοντος Ϛ’ τοῦ Σοφοῦ, γαμβροῦ δὲ τοῦ Ρωμανοῦ. Ἐπατριάρχευε δὲ τότε ὁ Θεοφύλακτος (931-956), υἱὸς γνήσιος τοῦ αὐτοῦ βασιλέως Ρωμανοῦ. Κατήγετο δὲ ὁ Ὅσιος ἐκ τῆς Ἀνατολῆς υἱὸς ὢν Χριστοφόρου καὶ Καλῆς. Ὅτε λοιπὸν ἐκινήθη κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὁ κατὰ τῶν Βουλγάρων πόλεμος, τότε ἡ προσταγὴ τῶν βασιλέων ἐβίασε καὶ τὸν Ὅσιον τοῦτον νὰ ὑπάγῃ είς τὸν πόλεμον· ὅθεν συγκροτηθέντος τοῦ πολέμου καὶ πολλῶν μυριάδων ἀνθρώπων πεσόντων, οὗτος ἐλυτρώθη ὑπὸ τῆς θείας Προνοίας.
Μετὰ τὴν θαυμαστὴν ἐκείνην σωτηρίαν του ἔγινεν ὁ Ὅσιος Μοναχός· ἐπειδὴ δὲ προέκοψεν εἰς τὴν ἄσκησιν, ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος, ἐφόρεσε δὲ καὶ σίδηρα βαρέα διὰ νὰ καταδαμάζῃ τὸ σῶμά του. Κατὰ τὰς ἓξ ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἐνήστευε καὶ ἄλλο δὲν ἔτρωγεν, εἰμὴ μόνον τὴν προσφοράν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔφερον, καὶ λάχανα ὠμά. Ἔπειτα ἀνέβη ἐπάνω εἰς στῦλον καὶ εἰς αὐτὸν διήνυσεν ἔτη τρία. Ἐπειδὴ δὲ ἤκουσε θείας φωνῆς καλούσης αὐτόν, πειθόμενος εἰς τὸν καλοῦντα Θεόν, ἀνέβη εἰς τὸν Ὄλυμπον, ἔβαλε δὲ εἰς τὸ στόμα του λίθον τινὰ ἐν εἴδει χαλινοῦ, διὰ νὰ μὴ δύναται νὰ ὁμιλῇ. Κατόπιν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐκεῖθεν πάλιν μετέβη εἰς Χαλκηδόνα, ὅπου καὶ ἀναβαίνει ἐπὶ ἑτέρου στύλου, μυρία θαύματα ἐνεργήσας. Οὕτω λοιπὸν διελθὼν ἐπὶ τοῦ στύλου ἔτη τεσσαράκοντα πέντε, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.