Εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς Μεταμορφώσεως λόγους ἔπλεξαν ὁ Χρυσόστομος τέσσαρας, ὧν τοῦ μὲν ἑνὸς ἡ ἀρχή ἐστιν αὕτη· «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες» τοῦ δὲ ἑτέρου αὕτη· «Δεῦτε, φιλέορτοι, καὶ σήμερον»· τοῦ τρίτου· «Ἐπειδὴ πολλὰ περὶ κινδύνων»· καὶ τοῦ τετάρτου· «Εἴ τις ὑμῖν, ὦ θεόλεκτον ἄθροισμα». Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, οὗ ἡ ἀρχή· «Δεῦτε πανηγυρίσωμεν σήμερον». Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὅσοι τῇ κενώσει τοῦ λόγου». Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δύο, ὧν τοῦ μὲν ἑνὸς ἡ ἀρχή· «Ἐπαινοῦμεν καὶ ἡμεῖς καὶ θαυμάζομεν», τοῦ δὲ ἑτέρου· «Ἠσαΐας ὁ Προφήτης, περὶ τοῦ Εὐαγγελίου». Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἐκ τῆς χώρας θέρους χαρμονή»· ὃν καὶ καταχωρίζομεν κατωτέρῳ ἐν σελίδι 86. Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης λόγον ἐξεφώνησεν ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ Θαβωρίου ὄρους, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· συνεξιστάμενος κἀγὼ» (σῴζονται οἱ ἀνωτέρω ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου, καὶ ἐν τῇ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ τοῦ Παντοκράτορος). Νικηφόρος Χοῦμνος ὁ ἐπὶ τοῦ Κανικλίου (σῴζεται ἐν τῇ τοῦ Παντοκράτορος), Μακάριος ὁ Χρυσοκέφαλος, οὗ ἡ ἀρχή· «Θεὸς Κύριος ἐπ’ ὄρους ἐπέφανε», (σῴζεται ἐν τῷ τετυπωμένῳ βιβλίῳ τοῦ αὐτοῦ). Εὑρίσκονται δὲ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Παντοκράτορος καὶ ὀκτώηχοι Κανόνες εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν, συντεθέντες ὑπὸ Ματθαίου τοῦ Καμαριώτου. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀθανάσιος καὶ ὁ Πρόκλος καὶ ὁ Ἀντίοχος λόγους ἔχουσιν εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν (ἐν τῇ ἱερᾷ Τελετουργίᾳ)· ἐν δὲ τῇ Λαύρᾳ σῴζεται καὶ λόγος Τιμοθέου πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας, οὗ ἡ ἀρχή· «Πολλοῖς καὶ διαφόροις ὅπλοις». Τὸν δὲ ἀνωτέρω λόγον τὸν ἐπιγραφόμενον τοῦ Χρυσοστόμου, οὗ ἡ ἀρχή· «Δεῦτε, φιλέορτοι, καὶ σήμερον», τοῦτον πολλοὶ θέλουσιν ὅτι εἶναι πόνημα τοῦ Ἁγίου Πρόκλου. Λόγους ἐπίσης εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν ἔχουσι Δαμασκηνὸς ὁ Στουδίτης, οὗ ἡ ἀρχή· «Πιστεύομεν καὶ ὁμολογοῦμεν», καὶ Μακάριος ὁ Σκορδίλης

ἢ Κωφός, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὅταν ἐκεῖνος ὁ γαληνότατος ὀφθαλμός»· οὓς καὶ καταχωρίζομεν κατωτέρω τὸν μὲν πρῶτον ἐν σελίδι 70, τὸν δὲ δεύτερον ἐν σελίδι 94.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ λόγος ἐνταῦθα περὶ τῆς Μεταμορφώσεως, σημειοῦμεν χάριν τῶν φιλολόγων περὶ τοῦ πότε ἐγένετο ἡ ἑορτὴ αὕτη, καὶ λέγομεν, ὅτι κατὰ τὸν Καισαρείας Εὐσέβιον (παρὰ Κορεσσίῳ) καὶ τοὺς περισσοτέρους διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Μεταμόρφωσις ἐγένετο πρὸ τοῦ Πάθους τεσσαράκοντα ἡμέρας, συμμαρτυροῦντος τοῦτο καὶ τοῦ πεζογράφου Δαμασκηνοῦ ἐν τῷ εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Σωτῆρος λόγῳ (βλέπε σελ. 78), ἐγένετο δηλαδὴ αὕτη κατὰ τὸν Φεβρουάριον μῆνα, καὶ οὐχὶ κατὰ τὸν Αὔγουστον, ὡς νῦν ἑορτάζεται. Ὅτι δὲ ἡ τοιαύτη δόξα καὶ γνώμη εἶναι ἡ μᾶλλον πιθανωτέρα καὶ κοινοτέρα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, βεβαιοῦται ἐκ τῶν ἑπομένων.

Αʹ. Διότι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὁ αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος Μαθητὴς καὶ Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου, λέγει ὅτι ὁ Κύριος, πρὶν ἢ ἀκόμη μεταμορφωθῇ, ἔλεγε πρὸς τοὺς Μαθητάς του ταῦτα· «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτὸν ἀπελθεῖν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι» (Ματθ. ιϛʹ 21). Ἐκ τῶν λόγων δὲ τούτων συνάγεται, ὅτι ἡ Μεταμόρφωσις ἐγένετο ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους.

Βʹ. Διότι κατὰ τὴν σειρὰν καὶ τάξιν τῶν κεφαλαίων τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἐγγὺς τοῦ Πάθους ἔγινεν ἡ Μεταμόρφωσις, ἐπειδὴ διηγούμενος ὁ ἀνωτέρω Ματθαῖος τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν ἐν κεφαλαίῳ ιζʹ μετὰ τρία μόλις κεφάλαια ἀναφέρει τὰ Βαΐα, ἐν κεφαλαίῳ δηλαδὴ καʹ.

Γʹ. Διότι καὶ ὁ περιώνυμος διδάσκαλος Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος λέγει (σελ. 18 τοῦ γʹ τόμου) ὅτι ἐν τῷ ἔαρι ἔγινεν ἡ Μεταμόρφωσις, ἐγγὺς δηλαδὴ τοῦ Πάθους, τοῦ γενομένου ἐν τῇ ἐαρινῇ ἰσημερίᾳ, κατὰ τὴν κγʹ (23ην) τοῦ Μαρτίου.

Κατὰ τὸν Φεβρουάριον λοιπὸν ἐγένετο ἡ Μεταμόρφωσις, μετετέθη δὲ αὕτη καὶ ἑορτάζεται κατὰ τὸν Αὔγουστον (αʹ.) διότι ἡ Μεταμόρφωσις, γενομένη, ὡς εἴπομεν, τεσσαράκοντα ἡμέρας πρὸ τοῦ Πάθους, συνέπιπτε κατὰ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, καὶ ἐπειδὴ ὡς ἑορτὴ δηλωτικὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἔπρεπε νὰ ἑορτάζηται ὀκτὼ ἡμέρας κατὰ συνέχειαν, τοῦτο ἦτο ἀνάρμοστον νὰ γίνεται ἐν τῷ καιρῷ τῆς νηστείας τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, πενθικῆς οὔσης καὶ τοῦ κακωτικοῦ τούτου βίου δηλωτικῆς. (βʹ.) Μετετέθη εἰς τὸν Αὔγουστον, καὶ ὄχι εἰς ἄλλον μῆνα, διὰ τὴν ἑξῆς αἰτίαν (βλέπε δὲ σοφίαν καὶ σύνεσιν τῶν τὰ θεῖα καλῶς διαταξαμένων θείων Πατέρων!). Ἐπειδή, ὡς εἴπομεν, ἡ Μεταμόρφωσις ἔγινε τεσσαράκοντα ἡμέρας πρὸ τοῦ Πάθους καὶ τοῦ Σταυροῦ, ἡ δὲ Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιδʹ τοῦ Σεπτεμιβρίου, καὶ ἐπέχει τὰ δίκαια τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου, διὰ τοῦτο οἱ θεῖοι Πατέρες, μετρήσαντες πρὸ τῆς ἡμέρας ταύτης τεσσαράκοντα ἀκριβῶς ἡμέρας, διέταξαν νὰ ἑορτάζηται ἡ θεία Μεταμόρφωσις κατὰ τὴν ϛʹ τοῦ Αὐγούστου.Διώρισαν δὲ οἱ αὐτοὶ θεῖοι Πατέρες νὰ ψάλλωνται ἐν τῇ ἑορτῇ τῆς Μεταμορφώσεως καὶ Καταβασίαι, οὐχὶ οἱ τῆς ἰδίας ἑορτῆς εἱρμοί, καθὼς εἶναι σύνηθες νὰ γίνηται εἰς τὰς λοιπὰς Δεσποτικὰς ἑορτάς, ὡς εἰς τὴν Χριστοῦ Γέννησιν καὶ Ὑπαπαντὴν καὶ τὴν τῶν Θεοφανείων, τὸ νὰ ψάλλωνται δηλαδὴ Καταβασίαι, οἱ εἱρμοὶ τῶν αὐτῶν ἑορτῶν· ἀλλὰ διώρισαν νὰ ψάλλωνται ἐν αὐτῇ Καταβασίαι οἱ εἱρμοὶ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ἵνα δείξωσι τὴν ἀναφορὰν καὶ σχέσιν τῆς Μεταμορφώσεως μετὰ τοῦ Πάθους καὶ τῆς ϛʹ τοῦ Αὐγούστου μετὰ τῆς ιδʹ τοῦ Σεπτεμβρίου, μετὰ τῆς Ὑψώσεως δηλαδὴ τοῦ Σταυροῦ. Ὅθεν καὶ τὸ πρῶτον τροπάριον τῆς Μεταμορφώσεως εὐθὺς προοιμιάζει καὶ ἀναφέρει τὸν Σταυρὸν οὕτω πως λέγον· «Πρὸ τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε». Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα δὲν συνέβησαν κατὰ τύχην καὶ ἐκ τοῦ αὐτομάτου, οὐδὲ ἀπεριέργως καὶ ἀπαρατηρήτως, ἀλλὰ μετὰ περιεργείας καὶ παρατηρήσεως, πᾶς τις ἔμφρων θέλει τὸ συνομολογήσει· διότι τίς δύναται νὰ εἴπῃ, ὅτι κατὰ τύχην εὑρέθησαν ἀκριβῶς τεσσαράκοντα ἡμέραι ἀπὸ τῆς ϛʹ τοῦ Αὐγούστου, καθ’ ἣν ἡ Μεταμόρφωσις ἑορτάζεται, μέχρι τῆς ιδʹ τοῦ Σεπτεμβρίου, καθ’ ἣν ἑορτάζεται ἡ Ὕψωσις τοῦ Σταυροῦ; οὐδεὶς βεβαίως.

Γνωρίζω (λέγει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης οὗτινος γνώμη εἶναι ἡ παροῦσα) ὅτι ὁ Ἀθηνῶν Μελέτιος ἐν τῷ αʹ τόμῳ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας λέγει, ὅτι μετεμορφώθη ὁ Κύριος κατὰ τὴν ϛʹ (6ην) Αὐγούστου, ἀλλ’ ἔπρεπε νὰ φέρῃ καὶ μάρτυρά τινα τῶν λόγων του, καὶ ὄχι νὰ μᾶς λέγῃ ἀδέσποτα καὶ ἀμάρτυρα, ὅτι κατὰ τὰ μέσα π.χ. τοῦ Ἀπριλίου περιεπάτει ὁ Ἰησοῦς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, καὶ ὅτι ἐν τῇ ἀρχῇ τοῦ Μαΐου ἐξῆλθεν ἐκ τῆς Γαλιλαίας, καὶ εἰς τὰς τόσας τοῦ μηνός, κατὰ τὴν δεῖνα ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος, ἔκαμεν ἐκεῖνο τὸ θαῦμα, καὶ εἰς τὴν δεῖνα τὸ ἄλλο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον καὶ Ἀπόστολος καὶ Μαθητὴς τοῦ Κυρίου ἐὰν ἦτό τις, αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος τῶν θαυμάτων καὶ λόγων τοῦ Ἰησοῦ, μετὰ τοσαύτης λεπτολογίας καὶ ἀκολουθίας δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ τὰ περιγράψῃ· καὶ ἀπορῶ πῶς δύναται ταῦτα νὰ πιστεύσῃ τιςοὕτως ἀμάρτυρα ὄντα καὶ ἀβέβαια. Εἰ δέ τις προβάλλει τὸν δημόσιον φόρον τοῦ διδράχμου, τὸν ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Ματθαῖος μετὰ τὴν Μεταμόρφωσιν, ὅτι αὐτὸς ἐδίδετο κατὰ τὸν μῆνα Τεισρί, ἤτοι κατὰ τὸν Σεπτέμβριον, καὶ ἐκ τούτου συμπεραίνει, ὅτι ἡ Μεταμόρφωσις ἐγένετο ἐν τῇ ϛʹ τοῦ Αὐγούστου, ἀποκρινόμεθα, ὅτι οὐκ ὀρθῶς οὗτος λαλεῖ· ἐπειδὴ τὰ μὲν βασιλικὰ καὶ ἐξωτερικὰ τέλη καὶ φόροι εἰσεπράττοντο κατὰ τὸν Σεπτέμβριον, ἀρχὴν ὄντα τοῦ χρόνου πολιτικήν, τὰ δὲ δίδραχμα, ἐπειδὴ ἦτο φόρος ἱερατικός εἰσεπράττοντο κατὰ τὸν Μάρτιον, ἀρχὴν ὄντα τοῦ χρόνου νομικήν, ἤτοι κατὰ τὸν νόμον Μωσέως. Ὅτι δὲ τὸ δίδραχμον ἦτο ἱερατικὸς φόρος καὶ τοῖς ἱερεῦσιν ἐδίδετο, μαρτυρεῖ ἡ θεία Γραφὴ λέγουσα· «Καὶ ἔδωκε Μωϋσῆς τὰ λύτρα τῶν πλεοναζόντων (ἅπερ ἦσαν τὰ δίδραχμα) Ἀαρὼν καὶ τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ διὰ φωνῆς Κυρίου, ὃν τρόπον συνέταξε Κύριος τῷ Μωϋσῇ» (Ἀριθ. γʹ 51).

Εἰ δὲ καὶ προβάλλει τις τὸν Εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν, ὅτι ἐν τῷ ἐνάτῳ κεφαλαίῳ τοῦ κατ’ αὐτὸν Εὐαγγελίου τάττει τὴν Μεταμόρφωσιν, καὶ οὐχὶ ὕστερον, ἀποκρινόμεθα, ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς οὗτος πρωθύστερον συνηθίζει νὰ γράφῃ τὰ πράγματα· οὕτω καθὼς τὴν ὕστερον γενομένην ξενοδοχίαν ἐν Βηθανίᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, ἤτοι Σίμωνος τοῦ λεπροῦ,αὐτὸς τίθησι πρότερον, ὥς τινες κρίνουσι (βλέπε περὶ τούτου εἰς σελ. 54 τῆς Ἑκατονταετηρίδος), καὶ καθὼς εὐθὺς σχεδὸν ἀπὸ τῆς καταβάσεως ἀπὸ τοῦ Σαρανταρίου ὄρους γράφει, ὅτι εἰσῆλθεν ὁ Κύριος εἰς τὴν συναγωγὴν καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι, τὸ ὁποῖον ἔγινεν ἐν τῷ δευτέρῳ ἔτει τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος τοῦ Κυρίου, κατὰ τὸν συγγραφέα τῆς αὐτῆς Ἑκατονταετηρίδος κύριον Εὐγένιον (σελ. 45), οὕτω καὶ τὴν Μεταμόρφωσιν, τὴν ὁποίαν ἔπρεπε νὰ γράψῃ ἐν τοῖς ὑστέροις κεφαλαίοις τοῦ Εὐαγγελίου του, τὴν ἔγραψε πρότερον.

Θὰ ἐγεννᾶτο δὲ εἰς ἕκαστον ἡ ἀπορία· διατὶ καθ’ ἑκάστην ἐν ταῖς Ὥραις λέγεται κοντάκιον τῆς Μεταμορφώσεως καὶ ὄχι ἄλλης τινὸς ἑορτῆς; Πρὸς λύσιν δὲ τῆς ἀπορίας ταύτης λέγομεν, ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι προδηλωτικὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος διότι ὥσπερ οἱ Ἀπόστολοι ἑώρων τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ Μεταμορφώσει, οὕτω καὶ οἱ μακάριοι ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι θὰ βλέπωσι τὴν αὐτὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ὑψηγορεῖ ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος ἐν κεφαλαίῳ πρώτῳ περὶ θείων ὀνομάτων, τούτου ἕνεκα ἡ Ἐκκλησία, θέλουσα νὰ διατηρῶσι πάντοτε οἱ Χριστιανοὶ ἐν τῇ μνήμῃ των τὴν δόξαν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν θὰ ἀπολαύσωσι, διώρισε νὰ λέγωσι καθ’ ἑκάστην τὸ κοντάκιον τῆς ἑορτῆς ταύτης, ἵνα διὰ τῆς συνεχοῦς ὑπομνήσεως πρὸς πόθον αὐτοὺς κινήσῃ καὶ ἔρωτα τῆς μελλούσης δόξης. Καθὼς παραδείγματος χάριν καὶ ὁ ἀθλοθέτης, δεικνύων τὸν στέφανον εἰς τὸν ἀθλητήν, χαροποιεῖ τὴν καρδίαν του καὶ ἐνδυναμώνει αὐτὸν εἰς τὸ νὰ ἀθλήσῃ νομίμως καὶ καρτερικῶς, ὅπως κερδήσῃ τοιοῦτον ὡραῖον καὶ πολύτιμον στέφανον, οὕτω καὶ ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, προθέτουσα καὶ δεικνύουσα εἰς τοὺς ἀθλητὰς τῆς εὐσεβείας Χριστιανοὺς τὸν στέφανον τῆς θείας δόξης, τὸν ὁποῖον μέλλουν νὰ ἀπολαύσωσι, χαροποιεῖ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἐνδυναμώνει εἰς τὸ νὰ ἀθλήσωσιν ἀνδρείως, ὅπως ἀξιωθῶσι τοιούτου περικαλλεστάτου καὶ ὡραιοτάτου στεφάνου τῆς ἀκηράτου μακαριότητος.

Ἐν δὲ τῷ Ὡρολογίῳ γράφεται οὕτω: Ἐπειδὴ πολλάκις προεῖπεν ὁ Κύριος εἰς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον περὶ τοῦ ἰδίου Πάθους καὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν μελλόντων διωγμῶν καὶ θλίψεων αὐτῶν τῶν Μαθητῶν, καὶ ἐπειδὴ τὰ μὲν δεινὰ ἦσαν πρόχειρα, ἡ δὲ ἀντὶ τούτων ἀπόλαυσις τῶν ἀγαθῶν μέλλουσα καὶ ἐλπιζομένη, διὰ τοῦτο, ἵνα πληροφορήσῃ αὐτοὺς ὀφθαλμοφανῶς περὶ τῆς δόξης ἐκείνης, ἥτις ἐστὶν ἡτοιμασμένη διὰ τοὺς ἕως τέλους ὑπομείναντας, παραλαμβάνει τοὺς τρεῖς προκρίτους αὐτοῦ Μαθητάς, Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, καὶ ἀναβιβάσας αὐτοὺς εἰς τὸ Θαβώριον ὄρος κατὰ μόνας, μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένοντο λευκὰ ὡς τὸ φῶς. Ἐξαίφνης μετὰ τῆς ὑπερφυοῦς καὶ ἐξαισίας ταύτης φωτοχυσίας, ἐπιφαίνονται διὰ μιᾶς τῶν Προφητῶν οἱ ἀκρότατοι, Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας, συλλαλοῦντες μετὰ τοῦ Ἰησοῦ περὶ τοῦ μέλλοντος αὐτοῦ σωτηρίου πάθους, καὶ δεικνύοντες ἐν ταὐτῷ, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ ζώντων καὶ νεκρῶν, παραστάντες ἔμπροσθεν αὐτοῦ δουλοπρεπῶς, ὁ μὲν Προφήτης Μωϋσῆς ἐκ τοῦ ᾅδου, ὡς πρὸ πολλῶν αἰώνων ἀποθανὼν (βλέπε περὶ τούτου τῇ δʹ (4ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»), ὁ δὲ Προφήτης Ἠλίας ὡς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἔτι ζῶν ἀνελήφθη (βλέπε τῇ κʹ (20ῇ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου ἐν τόμῳ Ζʹ). Μετ’ ὀλίγον ἐπισκιάζει αὐτοὺς νεφέλη φωτεινή, καὶ ἐκ τῆς νεφέλης ἀκούεται πάλιν ἡ αὐτὴ φωνή, ἥτις ἠκούσθη καὶ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ (βλέπε τῇ ϛʹ (6ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου ἐν τόμῳ Αʹ), μαρτυροῦσα τοῦ Ἰησοῦ τὴν θεότητα, καὶ λέγουσα· «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζʹ 1-5). Ταῦτά εἰσι τὰ θεοπρεπῆ καὶ παράδοξα τῆς παρούσης ἑορτῆς, ἥτις ἐστὶν εἰκὼν καὶ προτύπωσις τῆς μελλούσης καταστάσεως τῶν Δικαίων, ὧν τὴν λαμπρότητα ἐδήλωσεν ὁ Κύριος εἰπών· «Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος» (Ματθ. ιγʹ 43). Διὰ τοῦτο καὶ τὸ Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς ταύτης ψάλλεται καθ’ ἑκάστην ἐν ταῖς Ὥραις εἰς ὑπόμνησιν παντοτεινὴν τῆς δόξης ἐκείνης.