ΘΕΟΚΛΗΤΩ ἡ Ὁσία ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ μισοχρίστου καὶ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ’ (829), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς τοποθεσίας τῆς καλουμένης τῶν Ὀπτιμάτων, τῶν γονέων αὐτῆς Κωνσταντίνου καὶ Ἀναστασίας ὀνομαζομένων. Αὕτη λοιπὸν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀνατραφεῖσα θεαρέστως, προσεῖχεν εἰς ἑαυτήν· ἀναγκασθεῖσα ὅμως ὑπὸ τῶν γονέων της συνεζεύχθη μὲ ἄνδρα ὅμοιον μὲ αὐτὴν εἰς τὴν ἀγαθὴν γνώμην, ὀνομαζόμενον Ζαχαρίαν. Ἀφοῦ δὲ ὑπανδρεύθη, ἐποίει πολλὰς καὶ ἀμετρήτους ἐλεημοσύνας ἡ μακαρία· ἐπεδόθη μάλιστα εἰς τὴν ἀνάγνωσιν καὶ μελέτην τῶν θείων Γραφῶν, καὶ ὄχι μόνον ἀνεγίνωσκεν, ἀλλὰ καὶ ἔπραττε συμφώνως πρὸς τὰ ἐν αὐταῖς διὰ τῶν ἔργων, πᾶν καλὸν καὶ πᾶσαν ἀρετὴν μεταχειριζομένη. Εἰργάζετο δὲ καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἐβοήθει εἰς τὰς χρείας τῶν πτωχῶν τῶν ἐρχομένων εἰς τὸν οἶκόν της· ὡσαύτως ὑπηρέτει καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς οἰκίας της ὡς ἐκ τῆς πολλῆς ταπεινώσεως.
Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ ἀπέλθῃ ἡ ἀοίδιμος πρὸς Κύριον, τότε προσεκάλεσεν ὅλους τοὺς φίλους καὶ γνωστούς, καὶ προεῖπεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ ἀποθάνῃ· καὶ τῇ ἀληθείᾳ οὕτως ἠκολούθησε, καθὼς ἡ Ἁγία προεῖπεν. Ὅσα δὲ θαύματα ἔγιναν μετὰ τὴν κοίμησιν αὐτῆς διὰ τοῦ ἁγίου λειψάνου της, δὲν δυνάμεθα νὰ τὰ περιγράψωμεν, ἐπιδιώκοντες τὴν συντομίαν· ἓν δὲ μόνον εἶναι ἀναγκαῖον νὰ διηγηθῶμεν, τὸ ὁποῖον, καὶ ἐὰν θέλωμεν, δὲν δυνάμεθα νὰ παραλείψωμεν, καθότι τὸ ὕψος καὶ μέγεθος αὐτοῦ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ τὸ παραδράμωμεν.
Οἱ συγγενεῖς τῆς Ὁσίας ταύτης ἔχουσι συνήθειαν νὰ σηκώνωσι κατ’ ἔτος τὸ τρισόσιον ἐκεῖνο καὶ πάντιμον αὐτῆς λείψανον, τὸ ὁποῖον εἶναι σῶον καὶ ὁλόκληρον, καὶ ν’ ἀλλάσσωσι τὰ ἱμάτια τὰ παλαιὰ καὶ ἐνδύωσιν αὐτὸ μὲ νέα, εὐτρεπίζουν δὲ καὶ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, αἱ ὁποῖαι εἶναι λευκαί, καὶ ἔπειτα κόπτουσι τοὺς ὄνυχας τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν της, ὡς ἂν ἦτο ζωντανὴ καὶ μετὰ ταῦτα λέγουσι τὸ τρισάγιον, καὶ οὕτως ἀποθέτουσι πάλιν τὸ σῶμά της εἰς τὴν θήκην.