ΦΑΝΤΙΝΟΣ ὁ Ὅσιος, ἐκ Καλαβρίας τῆς ἐν Ἰταλίᾳ καταγόμενος, ἦτο υἱὸς Γεωργίου καὶ Βρυαίνης, ἀφιερωθεὶς δὲ εἰς τὸν Θεὸν ἐξ αὐτῶν σχεδὸν τῶν βρεφικῶν σπαργάνων, ὅταν ἔφθασεν εἰς κατάλληλον ἡλικίαν εἰσήχθη εἰς Μοναστήριον, ἔνθα μετεχειρίζετο πᾶσαν ἀρετήν· ἐπειδὴ δὲ ἔγινεν ἐργάτης δόκιμος τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο καὶ ἠξιώθη θείων ἀποκαλύψεων. Ὁ αὐτὸς διῆλθε νῆστις εἴκοσιν ὁλοκλήρους ἡμέρας καὶ ἔμεινε γυμνὸς τέσσαρα ἔτη, καὶ πολλὰς ἄλλας κακοπαθείας καὶ κινδύνους ὑπέφερεν ὁ ἀοίδιμος, ὅταν οἱ Σαρακηνοὶ εἰσέβαλον ληστρικῶς εἰς τὴν Ἰταλίαν, λεηλατοῦντες τοὺς λαοὺς αὐτῆς. Ἀφοῦ λοιπὸν εἰς τοιούτους πειρασμοὺς διήνυσεν ἑξήκοντα ἔτη, παραλαβὼν ὕστερον τοὺς δύο μαθητάς του, Βιτάλιον καὶ Νικηφόρον, ἦλθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον, διατρίψας δὲ εἰς τὴν Κόρινθον πολὺν χρόνον, ἔγινεν εἰς πολλοὺς πρόξενος σωτηρίας. Μετὰ ταῦτα μετέβη εἰς τὰς Ἀθήνας, καὶ προσκυνήσας τὸν ἐκεῖ εὑρισκόμενον τῆς Θεοτόκου Ναόν, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Λάρισαν. Ἐκεῖθεν δέ, ἀφοῦ προσέμεινεν ἀρκετὸν καιρὸν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλείου Ἐπισκόπου Λαρίσης, ἐπῆγεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀφοῦ δὲ ἀπήλαυσε καὶ κατετρύφησεν εἰς τὰ θαύματα τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ἐπὶ ἔτη ὀκτώ, μεταχειριζόμενος τὸν συνήθη Κανόνα τῆς ἐγκρατείας, τελειώνει τὴν ζωήν του μὲ γῆρας ἀγαθὸν ναὶ ἐκδημεῖ πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον.