ΟΣΙΟΣ ὁ μακάριος πατὴρ ἡμῶν, διαλάμπων εἰς τὴν ἄσκησιν καὶ ἀρετήν, ἐχειροτονήθη Ἐπιστκοπος τῆς ἐν τῇ σπανίᾳ Ἐπισκοπῆς Κορδούης, ζῆλον δὲ ἔχων ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παρευρέθη εἰς τὴν ἁγίαν καὶ οἰκουμενικὴν πρώτην Σύνοδον, τὴν ἐν Νικαίᾳ συναθροισθεῖσαν ἐπὶ Κωισταντίνου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τκε’ (325) τὴν τοῦ Ἀρείου λύσσαν καὶ αἵρεσιν καταπολεμήσας. Ἦτο δὲ ὁ Ὅσιος ἔξαρχος καὶ τῆς ἐν Σαρδικῇ τοπικῆς Συνόδου, τῆς ἐπὶ Κωνσταντίου καὶ Κώνσταντος τῶν αὐταδέλφων συγκροτηθείσης ἐν ἔτει τμζ’ (347). Αὐτὸς δὲ ὁ μακάριος ἐπὶ τέλους, ἐπειδὴ δὲν συνεφώνει εἰς τὴν καθαίρεσιν τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, ἐστάλη εἰς ἐξορίαν μετὰ τῶν ἄλλων θεοφόρων Πατέρων, τῶν ὑπὸ Κωνσταντίου ἐξορισθέντων ἐξόριστος δὲ διατελῶν καὶ πολλὰς κακοπαθείας ἐκ τούτου ὑπομείνας ὁ τρισόλβιος, ἐτελείωσε τὴν ζωήν του καὶ ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Κύριον [1].
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ Ὁσίου ταῦτα γράφει ὁ Μελέτιος· «Ὁ Ὅσιος Ἐπίσκοπος Κορδούης ὑπῆρξεν ὁμολογητὴς τοῦ Χριστοῦ διαβεβοημένος, φέρων ἐν ἑαυτῷ τὰ ἐντυπωθέντα διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ στίγματα εἰς τὸν ὑπὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμόν. Εἰς ἄκρον δὲ μαθήσεως καὶ ἁγιότητος ἐλθών, ἐτιμήθη ὑπὸ τοῦ Κωνσταντίνου, ὑπὸ τοῦ ὁποίου καὶ εἰς Αἴγυπτον ἐπέμφθη μὲ γράμματα βασιλικὰ ἵνα διαλύσῃ τὰς ἔριδας καὶ φιλονεικίας τὰς διεγερθείσας ὑπὸ τοῦ Ἀρείου.
Προέστη δὲ καὶ τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, καὶ ἐνηγκαλίσατο τὸ παρ’ αὐτῆς ἐκτεθὲν Σύμβολον, καὶ μέγας βοηθὸς καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ Ἀθανασίου ἔγινε κατὰ τῶν διαβαλόντων αὐτὸν εἰς τοὺς ἡγεμόνας, καὶ μάλιστα εἰς τὴν ἐν Σαρδικῇ Σύνοδον, μηδόλως συλλογισθεὶς τοὺς φοβερισμοὺς τοῦ Κωνσταντίου. Πρεπόντως ἄρα καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοδωρήτου κηρύττεται». (Τόμος Βʹ, σελ. 342). Τὸν Ὅσιον ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὀνομάζει Πατέρα τῶν Ἐπισκόπων.