ΠΟΙΜΗΝ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς Αἰγύπτου, ἀναχωρήσας δὲ ἐκ τῆς πατρίδος του μεθ’ ὅλων τῶν ἀδελφῶν του ἐγένετο Μοναχός. Ἡ δὲ μήτηρ αὐτῶν, ἐκ τῆς μητρικῆς φιλοστοργίας κινηθεῖσα, ἐπῆγεν εἰς τὴν Σκήτην ἵνα τοὺς ἴδῃ, καὶ ἐπειδὴ οἱ υἱοί της ἔκλεισαν τὴν θύραν τοῦ κελλίου των, ἔκλαιεν ἔξω μὲ πόνον καρδίας καὶ ἐφώναζεν. Ὁ δὲ ἀββᾶς Ἀνούβ, εἷς ἐκ τῶν ἀδελφῶν, λέγει πρὸς τὸν Ποιμένα· «Τὶ νὰ κάμωμεν εἰς τὴν γραῖαν ταύτην;». Τότε ὁ Ποιμὴν ἦλθε πλησίον τῆς θύρας καὶ λέγει εἰς αὐτὴν ἔσωθεν· «Διατί κλαίεις, γραῖα;». Ἡ δέ, ἀκούσασα τὴν φωνὴν τοῦ Ποιμένος, εἶπε· «Θέλω νὰ σᾶς ἴδω, τέκνα μου, διότι κατὰ τὶ θὰ σᾶς βλάψω ἐγώ, ἐὰν μόνον σᾶς ἴδω; δὲν εἶμαι ἐγὼ ἡ μήτηρ σας; δὲν εὑρίσκομαι τώρα ἐγὼ εἰς βαθὺ γῆρας;». Ὁ δὲ Ποιμὴν ἀπεκρίθη εἰς αὐτήν· «Ποῦ θέλεις νὰ μᾶς ἴδῃς εἰς τοῦτον ἢ τὸν ἄλλον κόσμον;». Ἡ δὲ μήτηρ αὐτῶν, ἐννοήσασα τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ Ποιμένος, μετὰ χαρᾶς ἀνεχώρησε χωρὶς νὰ τοὺς ἴδῃ.

Ὁ δὲ ἄρχων τῆς χώρας ἐκείνης ἠθέλησέ ποτε νὰ ἴδῃ τὸν ἀββᾶν Ποιμένα καὶ συλλαβὼν τον ἀνεψιόν του διά τινα ἀτακτήματα, τὰ ὁποῖα οὗτος διέπραξεν, ἔρριψεν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακὴν λέγων, ὅτι, ἐὰν ἔλθῃ ἐνταῦθα ὁ θεῖός του ἀββᾶς Ποιμὴν ἵνα τὸν ἴδω, εὐθὺς θὰ ἀπολύσω τὸν ἀνεψιόν του. Τοῦτο μαθὼν ὁ Ποιμὴν δὲν ἠθέλησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν ἄρχοντα. Ἡ δὲ μήτηρ τοῦ δεσμώτου ἐπῆγεν εἰς τὸν ἀδελφόν της Ὅσιον Ποιμένα καὶ τὸν παρεκάλει νὰ προσέλθῃ εἰς τὸν ἐξουσιαστήν, ἵνα λυτρώσῃ τὸν ἀνεψιόν του. Ὁ Ποιμὴν ὅμως οὐδὲ ἀπόκρισιν τῆς ἔδωκεν. Ὅθεν ἡ ἀδελφή του μεμφομένη αὐτὸν ἔλεγε μεγαλοφώνως· «Ἄσπλαγχνε, ἐλέησόν με, ὅτι μοὶ εἶναι μονογενὴς υἱὸς καὶ ἄλλον δὲν ἔχω». Ὁ δὲ Ποιμὴν ἐμήνυσεν εἰς αὐτὴν διά τινος ἀδελφοῦ ταῦτα· «Ἀναχώρησον καὶ φύγε ἐντεῦθεν, διότι ὁ Ποιμὴν δὲν ἐγέννησε τέκνα». Ὁ δὲ ἐξουσιαστὴς ἐμήνυσεν εἰς τὸν Ποιμένα· «Διὰ μόνου κἂν τοῦ λόγου πρόσταξον καὶ ἐγὼ εὐθὺς τὸν ἐλευθερώνω». Ἀλλ’ ὁ Ποιμὴν τοῦ ἐμήνυσε ταῦτα· «Ἐξέτασον αὐτὸν κατὰ τοὺς νόμους, καὶ εἰ μὲν εἶναι ἄξιος θανάτου, θανάτωσον αὐτόν, εἰ δὲ καὶ δὲν εἶναι, ποίησον ὡς θέλεις». Τότε ὁ ἄρχων, θαυμάσας τὴν ἀκρίβειαν τῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου, ἀπέλυσε τὸν ἀνεψιόν του. Ἐρωτήσαντος δέ τινος ποτὲ τὸν ἀββᾶν Ποιμένα οὕτω· «Ἐὰν ἴδω τὴν ἁμαρτίαν τοῦ ἀδελφοῦ μου, νὰ καλύψω αὐτήν;». Ὁ Ποιμὴν ἀπεκρίθη· «Ἐὰν ἡμεῖς καλύψωμεν τὴν ἁμαρτίαν τοῦ ἀδελφοῦ μας, τότε καὶ ὁ Θεὸς θὰ καλύψῃ τὰς ἡμετέρας ἁμαρτίας».

Οὗτος ὁ Ὅσιος ἐξήσκησε πᾶσαν ἀρετὴν οὕτως, ὥστε ὅλοι οἱ ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Θηβαΐδι εὑρισκόμενοι Πατέρες καὶ Ἀσκηταὶ ἐρρύθμιζον κατ’ αὐτὴν τὸν βίον των καὶ διωρθώνοντο ὑπ’ αὐτοῦ. Εἰς τοιαῦτα λοιπὸν κατορθώματα διελθὼν τὴν ζωήν του ὁ τρισμακάριστος καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν [1].

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ