Μετ’ αὐτοῦ δὲ ἐπανῆλθεν εἰς Κρήτην, ἀφοῦ πρὸ διετίας εἶχε καταλάβει τὴν ἐξουσίαν τῆς νήσου ὁ ἐπ’ ἀδελφῇ γαμβρός του Ρουστῖλος· καὶ ἐκεῖθεν πάλιν ἀναχωρήσας ἀπῆλθε μετὰ τοῦ Παύλου εἰς Ἀσίαν καὶ εἶτα εἰς Ρώμην, ἔνθα διέμεινεν ἕως οὗ ἐφονεύθη ὁ Παῦλος ὑπὸ τοῦ τυράννου Νέρωνος [2].
Μετὰ δὲ τὸν μαρτυρικὸν θάνατον τοῦ Παύλου ἐπανελθὼν ὁ Τίτος εἰς Κρήτην κατέστησεν, ἤτοι ἐχειροτόνησεν, ἐν αὐτῇ Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, ἔνθα καὶ διαλάμψας ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ. Ἔζησε δὲ ὁ θεῖος Τίτος ὅλα ἔτη ἐνενήκοντα τέσσαρα, διότι, ὅταν ἐπῆγεν ἐκ Κρήτης εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἦτο εἰκοσαετής, διέμεινε δ’ ἐκεῖ μέχρι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἓν ἔτος καὶ ἕτερα δέκα ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάληψιν· ἐχειροτονήθη ἔπειτα Ἐπίσκοπος ὑπὸ τῶν κορυφαίων Ἀποστόλων καὶ διῆλθεν εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἔτη δεκαοκτώ, ἐκήρυξε δὲ εἰς τὰς νήσους ἐπὶ ἓξ ἔτη, καὶ ἐν τῇ πατρίδι του ἔτη τριάκοντα ἐννέα, τὰ ὁποῖα ὅλα συμποσοῦνται εἰς ἐνενήκοντα τέσσαρα. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ.