ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ὁ Πατριάρχης, κατ’ ἀρχὰς Πρεσβύτερος καὶ Σκευοφύλαξ ὤν τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν, ἐχειροτονήθη ἔπειτα ἕνεκα τῶν ἀρετῶν του Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐπὶ τοῦ νέου Ἰουστινιανοῦ τοῦ ρινοτμήτου, ἕκτου ἀπογόνου τοῦ Ἡρακλείου, ἐν ἔτει χπε’ (685). Ὁ ρηθεὶς βασιλεύς, κακότροπος ὤν, κατέθλιβε διαρκῶς τὸν Ἅγιον, ἐπινοῶν καθ’ ἡμέραν καὶ νέας θλίψεις, τοῦ ἐμήνυσε δὲ ποτὲ ἵνα κρημινίσῃ διὰ προσευχῆς του τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, τὸν καλούμενον τῶν Μητροπόλεων. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο, ὅτι δὲν δίδεται εὐχὴ πρὸς κρημνισμόν, ἀλλὰ πρὸς οἰκοδομὴν καὶ στηριγμόν, διότι ὁ Θεὸς ἐποίησε τὸν κόσμον ἵνα μένῃ στερεὸς καὶ μόνιμος, οὐχὶ δὲ νὰ φθαρῇ καὶ νὰ ἀφανισθῇ. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἀπεσταλμένοι παρὰ τοῦ βασιλέως ἐπεβλήθησαν καὶ ἠνώχλουν τὸν Ἅγιον, βιάζοντες καὶ πολλὰ ἀπειλοῦντες αὐτὸν νὰ ἐκτελέσῃ τὸ πρόσταγμα τοῦ βασιλέως, τούτου ἕνεκα ἐξεφώνησεν ὁ μακάριος τὸν λόγον τοῦτον· «Ἔστω δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου, Χριστέ μου, ὅτι πάντοτε ὑπομένεις καὶ ἀνέχεσαι»· καί, ὢ τοῦ θαύματος! πάραυτα ἐκρημνίσθη ὁ εἰρημένος Ναός [1].
Ἐκθρονισθεὶς εἶτα ὁ βασιλεὺς οὗτος διὰ τὰς πολλὰς ἀταξίας καὶ ἁμαρτίας του, καὶ κοπεὶς τὴν ρῖνα καὶ τὴν γλῶσσαν, ἐξωρίσθη εἰς τὴν Χερσῶνα τὴν ἐν τῇ Κριμαίᾳ. Φυγὼν δὲ ἐκεῖθεν καὶ λαβὼν συνδρομὴν παρὰ τῶν Βουλγάρων, ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐπολέμει τὰ τείχη αὐτῆς. Εἶτα ὀμόσας εἰς τὸ Τίμιον Ξύλον τοῦ Σταυροῦ καὶ εἰς τὰ πάνσεπτα Εὐαγγέλια, καὶ εἰς τὸ τίμιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὅτι ἐὰν ἐξέλθωσι τῆς πόλεως πρὸς ὑποδοχήν του οὐδένα θὰ ἐνοχλήσῃ καὶ ἐξαπατήσας οὕτω τὸν Πατριάρχην καὶ τὴν Σύγκλητον τῶν ἀρχόντων, ἐξηλέγχθη μετὰ ταῦτα ψεύστης καὶ παραβάτης τῶν ὅρκων του, διότι, ἅμα εἰσῆλθεν, ἐπλημμύρισεν εἰς τὸ αἷμα ἡ πόλις ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἄκρου ἕως εἰς τὸ ἄλλο.
Τότε καὶ ὁ θεῖος οὗτος Καλλίνικος ἀνάρπαστος γενόμενος ὑπὸ τῶν δορυφόρων τοῦ βασιλέως ἐξωρίσθη εἰς τὴν Ρώμην, ἐπιδεικνύοντος τοῦ Ἰουστινιανοῦ εἰς τὸν Ἅγιον τὴν κεκομμένην ρῖνά του καὶ τὴν γλῶσσάν του, διότι κατηγόρει αὐτὸν ὁ βασιλεὺς συνομόσαντα μετὰ τῶν ἐχθρῶν του, ἐνῷ ἦτο πάντῃ ἀθῷος ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ μέγας οὗτος Ἀρχιερεύς. Εἰς τὴν Ρώμην δὲ προσέταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ βάλωσι τὸν Ἅγιον ἐντὸς θεμελίου τινὸς τοίχου καὶ νὰ χρίσωσιν ἔξωθεν· τούτου δὲ γενομένου, ἠνεῴχθη ὁ τοῖχος μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας, καὶ εὑρέθη ἐκεῖ ὁ Ἅγιος ζῶν. Ἀπῆλθε δὲ πρὸς Κύριον μετὰ τέσσαρας ἡμέρας, καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ὡς αὐτοί, ἐμφανισθέντες εἰς τὸν τότε Πάπαν, τὸν προσέταξαν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ [2].
Ὑποσημειώσεις
[1] Σημείωσαι ὅτι εἴς τινας χειρογράφους Συναξαριστὰς δὲν ἐμπεριέχεται τὸ μέρος τοῦτο τοῦ Συναξαρίου, ὅτι τάχα ἐμήνυσέ ποτε εἰς τὸν Ἅγιον ὁ βασιλεὺς νὰ κρημνίσῃ διὰ προσευχῆς του τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου καὶ ὅτι βιασθεὶς ὁ Ἅγιος ἐκρήμνισεν αὐτόν· καὶ τῇ ἀληθείᾳ δυσπαράδεκτον εἶναι, ὅτι ὁ Ἅγιος διὰ προσευχῆς του ἐκρήμνισε τὸν τῆς Θεοτόκου Ναόν.
[2] Περὶ τοῦ Καλλινίκου τούτου γράφει ὁ Μελέτιος, ὅτι ἦτο Σκευοφύλαξ τῶν Βλαχερνῶν, καὶ ἐπατριάρχευσεν ἔτη δώδεκα μετὰ Παῦλον τὸν Γʹ καὶ ὅτι ἀντ’ αὐτοῦ ἐγένετο Πατριάρχης ὁ Κῦρος.