ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ καὶ ΔΟΣΑΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤκμασαν καθ’ ἣν ἐποχήν, κατὰ τὸ πεντηκοστὸν τρίτον ἔτος τῆς βασιλείας του, Σαβώριος ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν ἔκαμεν ἀπόβασιν πολλῶν στρατευμάτων εἴς τινα πόλιν τῶν Ρωμαίων, καὶ ἤρχισε νὰ κρημνίζῃ τὰς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας τῶν Χριστιανῶν, θραύων τὰς ἱερὰς καὶ ἁγίας Εἰκόνας καὶ πυρπολῶν τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων. Τότε οἱ Ἅγιοι οὗτοι Ἡλιόδωρος καὶ Δοσᾶς παρουσιασθέντες ἐνώπιον τοῦ βασιλέως ἐκείνου καὶ ἐλέγξαντες τὴν ἀσέβειάν του, ἀνεκήρυξαν τὴν ἀληθῆ πίστιν τοῦ Χριστοῦ (ἦτο δὲ τότε ὁ Ἅγιος Ἡλιόδωρος ἐνενήκοντα πέντε ἐτῶν)· ὅθεν ὑπέμειναν οἱ μακάριοι πολλὰς καὶ διαφόρους βασάνους, καὶ τελευταῖον ἐκόπησαν τὰς ρῖνας καὶ ἐκάησαν τὰς κεφαλάς. Οὕτω δὲ οἱ Ἅγιοι εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ παρέδωκαν τὰς ψυχάς των καὶ ἀνῆλθον στεφανηφόροι εἰς τὰ οὐράνια.