ΛΟΥΚΙΟΣ ὁ Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϟθ’ (299) καταγόμενος ἐκ τῆς πόλεως Κυρήνης τῆς ἐν Λιβύῃ· ἦτο δε πρῶτος τῆς ἐν τῇ πύλει Βουλῆς καὶ ὑπερεῖχεν ὅλους τοὺς ὁμήλικάς του κατὰ τὸ ἀνάστημα. Πρότερον μὲν ἦτο προσκεκολλημένος εἰς τὴν ὑλικωτάτην θρησκείαν καὶ πλάνην τῶν εἰδώλων, ἀφοῦ δὲ ἀνδρείως ἠγωνίσθη ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Θεόδωρος, ὁ τῆς Κυρήνης Ἐπίσκοπος, καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον [1], τότε καὶ ὁ Λούκιος οὗτος, κατανυχθεὶς ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἔλαβε τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Αὐτὸς ἔπεισε καὶ τὸν ἡγεμόνα Διγνιανὸν νὰ πιστεύσῃ εἰς τὸν Χριστόν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κύπρον· βλέπων δὲ ἐκεῖ ὅτι συνελαμβάνοντο οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἐθανατώνοντο, παρεδόθη καὶ αὐτὸς αὐθορμήτως εἰς τοὺς βασανιστάς, ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Διγνιανοῦ. Ἐπειδὴ δὲ λακτίσας κατεκρήμνισε τὸν βωμὸν καὶ ἐσκόρπισε τὰς ἐπ’ αὐτοῦ θυσίας, τούτου ἕνεκα προσέταξεν ὁ ἡγεμὼν νὰ ἀποκεφαλίσωσι τὸν Ἅγιον καὶ οὕτως ἀνέβη ἡ ψυχή του νικηφόρος εἰς τὰ οὐράνια δώματα.
Ὑποσημειώσεις
[1] Οὗτος ἑορτάζεται κατὰ τὴν τετάρτην τοῦ Ἰουλίου, βλέπε ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».