ΛΕΟΝΤΙΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἅγιοι ἤκμασαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ Φλαβιανοῦ ἡγεμόνος τῆς Παμφυλίας, ἐν ἔτει τ’ (300) ὄντες Χριστιανοὶ ἐκ προγόνων, καὶ ὁ μὲν Μηναῖος ἦτο τέκτων, οἱ δὲ ἄλλοι γεωργοί, ὅλοι δὲ μίαν γνώμην ἔχοντες καὶ μίαν καλὴν βουλὴν βουλευσάμενοι, προσῆλθον αὐτόκλητοι εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου.
Ἀφήσαντες λοιπὸν ἀπὸ κοινοῦ ὅλα τὰ βιοτικὰ πράγματα, μετέβησαν εἰς το ἐκεῖ ἱερὸν τῆς ψευδοθεᾶς Ἀρτέμιδος καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ ἐκρήμνισαν ὅλα τὰ ἐν αὐτῷ εὑρισκόμενα εἴδωλα. Διὰ τοῦτο συλληφθέντες καὶ ἐρωτηθέντες, ἐὰν ἀρνῶνται τὸν Χριστόν, ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθησαν, ἐδάρησαν σκληρῶς καὶ ἐκάησαν εἰς τὰς πλευράς, ἀφοῦ δὲ ἔσχισαν οἱ βασανισταὶ μὲ σιδηροῦς ὄνυχας τὸ δέρμα τοῦ σώματός των μέχρις ὀστέων, καὶ μὲ λαμπάδας ἀνημμένας ἔκαυσαν τὰς μασχάλας των, καὶ μὲ ὀβελίσκους ἐκέντησαν τοὺς ὀφθαλμούς των, τοὺς ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακὴν ἀφήσαντες αὐτοὺς ἐκεῖ ἄνευ φαγητοῦ καὶ ποτοῦ καὶ ἄνευ τῆς ἐλαχίστης ἐπιμελείας, κατὰ προσταγὴν τοῦ ἡγεμόνος.
Μετὰ παρέλευσιν δὲ πολλοῦ χρόνου ἐδόθησαν οἱ Ἅγιοι τροφὴ εἰς τὰ θηρία, ἀλλὰ ταῦτα οὐδόλως ἔβλαψαν αὐτούς, οὔτε κἂν ἐκινήθησαν. Ὅθεν βλέποντες τὸ παράδοξον τοῦτο οἱ ἐκεῖσε παριστάμενοι ἐξεπλάγησαν καὶ εἶπον μεγαλοφώνως· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν!». Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἔγιναν βρονταὶ καὶ ἀστραπαί, καὶ βροχὴ πολλὴ καὶ ραγδαία μετὰ χαλάζης, συγχρόνως δὲ ἠκούετο ἄνωθεν καὶ θεϊκὴ φωνὴ προσκαλοῦσα τοὺς Ἁγίους εἰς τὰ οὐράνια. Ἀκούσαντες δὲ οἱ Μάρτυρες τὴν γλυκυτάτην ἐκείνην φωνὴν ἐχάρησαν, καὶ χαίροντες ἀπεκεφαλίσθησαν, οὕτω δὲ ἔλαβον παρὰ Κυρίου τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.