ΣΥΜΕΩΝ ὁ νέος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἤθλησεν ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ͵αχνγ’ (1653) ἔτος, τὰ δὲ κατὰ τὸ μαρτύριον αὐτοῦ ἔλαβον χώραν ὡς ἀκολούθως. Τρεῖς Χριστιανοὶ ἐν τῇ βασιλίδι τῶν πόλεων ἔτυχε νὰ κατέρχωνται ὁδόν τινα μεταβαίνοντες εἰς τὰς οἰκίας των πέραν εἰς τὸν Γαλατᾶν. Διερχόμενοι δὲ ἐκ τῆς ἑβραϊκῆς συνοικίας, συνήντησαν Ἑβραῖον τινὰ ἐξαιρετικῶς μεγαλόσωμον, ὁ δὲ εἷς τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἦτο μικρόσωμος, ἐθεώρει τὸν Ἑβραῖον ὅστις ἵστατο ὅμοιος μὲ τέρας. Ὁ δὲ Ἑβραῖος δυσαρεστηθείς, διότι τὸν ἔβλεπεν ὁ Χριστιανὸς περιγελαστικῶς, τὸν ἔλαβεν ἀπὸ τὴν ζώνην καὶ τὸν ἐσήκωσεν εἰς τὸν ὦμόν του, καὶ περιεπάτησεν ὀλίγον, ὁ δὲ Χριστιανὸς δεινοπαθήσας ἀνέσπασε τὸ μαχαίριόν του, καὶ τὸν ἐκτύπησεν εἰς τὴν ράχιν· ὁ δὲ Ἑβραῖος, ὢν ὀλίγον μὲθυσμένος, δὲν τὸν ἠννόησεν· ὅθεν τὸν ἄφησε καὶ διέβη· τὸ δὲ αἷμα ἤρχισε νὰ τρέχῃ καὶ ἡ πληγὴ νὰ τὸν πονῇ.
Τότε ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἑβραῖοι, ὅσοι ἔτυχον ἐκεῖ, ἔδραμον νὰ συλλάβουν τὸν Χριστιανόν, ἀλλὰ δὲν τὸν εὗρον· ἐνῷ δὲ ἔκαμνον ταραχὴν καὶ θόρυβον οἱ Ἑβραῖοι, κατὰ τύχην διέβαινον ἐκεῖθεν ἄλλοι Χριστιανοί, οἵτινες ἐστάθησαν διὰ νὰ μάθουν τί τὸ αἴτιον τῆς πολλῆς ταραχῆς τῶν χριστοκτόνων· ἕνας δὲ ἀπ’ αὐτούς, Συμεὼν τὸ ὄνομα, γινώσκων τὸ μῖσος ποὺ ἔχουν οἱ Ἑβραῖοι κατὰ τῶν Χριστιανῶν, εἶπε· «Καὶ τί τὸ σπουδαῖον ἂν ἀποθάνῃ εἷς Ἑβραῖος;». Οἱ δὲ Ἑβραῖοι, ὡς ἤκουσαν τοῦτον τὸν λόγον, ἥρπασαν τὸν Συμεών, βοῶντες καὶ κράζοντες, ὅτι «οὗτος εἶναι ὅστις τὸν ἐκτύπησεν». Οὕτω παρέδωκαν τὸν εὐλογημένον Συμεὼν εἰς τὸν βεζίρην, καὶ ἐμαρτύρησαν ψευδῶς τινὲς Ἑβραιότουρκοι, ὅτι εἶδον τὸν Συμεών, ὅτι ἐκτύπησε τὸν Ἑβραῖον. Ἔγινε λοιπὸν ἀπόφασις παρὰ τοῦ κριτοῦ, νὰ φυλάττεται ὁ Συμεὼν εἰς τὴν φυλακὴν τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ ἂν μὲν ἀποθάνῃ ὁ Ἑβραῖος νὰ θανατώσουν καὶ τὸν Συμεών, ἐὰν δὲ ζήσῃ, νὰ πληρώνῃ τὰ ἰατρικὰ καὶ νὰ ἐλευθερώνεται.
Ἔζησε λοιπὸν ὁ Ἑβραῖος πλέον τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν, καὶ συνεβιβάσθη διὰ γρόσια διακόσια ἑβδομήκοντα χάριν τῶν ἰατρικῶν, εἶτα, μετὰ τὰς πεντήκοντα ἡμέρας ἀπέθανεν ὁ Ἑβραῖος, ποιήσαντες δὲ οἱ μισόχριστοι συμβούλιον, ἔπεισαν διὰ χρημάτων τοὺς δικαστὰς νὰ θανατώσουν τὸν Συμεών. Οἱ δὲ δικασταὶ ἔλεγον εἰς τὸν Συμεών, ὅτι ἂν γίνῃ Τοῦρκος λυτρώνεται ἀπὸ τὸν θάνατον, ἐὰν δὲ καὶ δὲν γίνῃ Τοῦρκος, βεβαίως θὰ τὸν θανατώσουν· ὁ δὲ Μάρτυς εἶπε· «Καὶ μυρίους θανάτους ἂν μοῦ δώσητε, δὲν θὰ δυνηθῆτε νὰ μὲ μετασαλεύσητε ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μου». Ὅθεν καταδικάσαντες αὐτὸν εἰς θάνατον, τὸν παρέδωκαν εἰς τὸν ἔπαρχον· ἐκεῖνος δὲ φέρων αὐτὸν ἔνδοθεν τοῦ λεγομένου Παχτζὲ Καπί, τὸν ἐκρέμασεν εἰς τὸν ἐκεῖ πλάτανον, κάμνων χάριν τῶν Ἑβραίων, οὕτω δὲ τελεσθέντος τοῦ μαρτυρίου ἐτάφη τὸ ἅγιον τοῦ Συμεῶνος καὶ σεβάσμιον λείψανον, ἐν ἔτει ͵αχνγ’ (1653) Αὐγούστου ιδ’ (14ην) εἰς τὸ λεγόμενον πέγογλου (Σταυροδρόμι) καὶ οὕτως ἠξιώθη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἦτο δὲ Τραπεζούντιος, τὴν τέχνην χρυσοχόος.