ΜΑΡΤΥΡΕΣ οἱ ἐκ Βιζάβδης αἰχμάλωτοι καὶ ἐν Περσίᾳ ἀναιρεθέντες· τούτους ἐθανάτωσεν ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Σαβώριος Β’ ὁ βασιλεύσας κατὰ τὰ ἔτη τκε’-τοθ’ (325-379). Οὗτος κατὰ τὸ πεντηκοστὸν τρίτον ἔτος τῆς βασιλείας του διῆλθε πολεμῶν τοὺς τόπους τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας· ἁλώσας δὲ τὴν χώραν τὴν ὀνομαζομένην Βιζάβδην, τοὺς μὲν ἐν αὐτῇ εὑρισκομένους στρατιώτας καὶ ἐκείνους ὅσοι ἠδύναντο νὰ φέρωσιν ὅπλα ἐθανάτωσε, τὸν δὲ ἀπειροπόλεμον λαόν, ἤτοι τὰς γυναῖκας, τοὺς γέροντας καὶ τὰ παιδία, τὸν Ἐπίσκοπον Ἡλιόδωρον καὶ τοὺς Πρεσβυτέρους Δησὰν καὶ Μαριὰβ καὶ ὅλους τοὺς Κληρικούς, δὲν ἐθανάτωσεν, ἀλλὰ ἀφῆκεν αὐτοὺς ζωντανούς.
Ὅταν δὲ ὁ Ἐπίσκοπος Ἡλιόδωρος ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ, ἐχειροτόνησεν ἀντ’ αὐτοῦ τὸν Πρεσβύτερον Δησάν. Ἐν ᾧ λοιπὸν ἀνεφέρετο εἰς τὸν Θεὸν ἡ δοξολογία, ἡ συνειθιζομένη νὰ γίνεται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τότε ὁ ἀρχιμάγος Ἀδεφὰρ ἀνέφερεν εἰς τὸν βασιλέα Σαβώριον, ὅτι οἱ παρ’ αὐτοῦ ἀφεθέντες Χριστιανοὶ ἐξέλεξαν Ἐπίσκοπον αὐτῶν τὸν Δησὰν καὶ ἤδη βλασφημοῦσιν ἐναντίον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς θρησκείας του. Εἶναι δὲ οἱ Χριστιανοὶ οὗτοι ἄνδρες τὸν ἀριθμὸν τετρακόσιοι. Τότε κατὰ προσταγὴν τοῦ βασιλέως συλληφθέντες ἅπαντες οὗτοι καὶ μὴ πεισθέντες νὰ προσκυνήσωσι τὸν ἥλιον καὶ τὸ πῦρ ἀπεκεφαλίσθησαν.
Πέντε δὲ ἐξ αὐτῶν μικροψυχήσαντες καὶ φοβηθέντες προσέδραμον εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἐδέχθησαν την μιαρὰν θρησκείαν του, ἀπολέσαντες οἱ ἄθλιοι τὰς ψυχάς των πρὸς χάριν τῆς προσκαίρου ταύτης ζωῆς. Εἷς δὲ τῶν ἀποκεφαλιζομένων, Αὐδιησοῦς ὀνομαζόμενος, μὴ λαβὼν κτύπημα ξίφους δυνατὸν καὶ θανατηφόρον, δὲν ἀπέθανεν, ἀλλὰ ζήσας ἐκήρυττεν ἀνδρείως τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ὁρμήσας δὲ ἀσεβής τις κατ’ αὐτοῦ τὸν ἐθανάτωσε διὰ μαχαίρας καὶ οὗτος ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς τὴν σφαγήν, καθ’ ὃ ἀξιωθεὶς νὰ συναριθμηθῇ μετὰ τῶν λοιπῶν, οἵτινες ἀπεκεφαλίσθησαν πρότερον, διότι ἐλυπεῖτο καὶ ἀνεστέναζεν ὁ ἀοίδιμος, ἐπειδὴ ἐχωρίσθη ἀπὸ τοῦ χοροῦ τῶν συμμαρτύρων του.