Ἐν τῷ ἐνταῦθα καὶ ἐν συνεχείᾳ παρατιθεμένῳ Συναξαρίῳ τοῦ ἐν Ἁγίοις τούτου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου Ἐπισκόπου Μυτιλήνης οὐδὲν στοιχεῖον παρέχεται περὶ τοῦ τόπου γεννήσεως αὐτοῦ καὶ τοῦ χρόνου καθ’ ὃν οὗτος ἤκμασεν. Οὔτε περὶ τῶν γονέων αὐτοῦ ἢ τῆς Μονῆς εἰς τὴν ὁποίαν ἐγένετο Μοναχὸς γίνεται λόγος. Ὁ Λεοντουπόλεως Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης ἐν τῷ «Ἁγιολογίῳ» (σελ. 93) συμπεραίνει, ὅτι ἐν τῇ ἐν Ἱεροσολύμοις Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα διήνυσε τὸν μοναχικόν του δρόμον ὁ Ἅγιος, συνάγει δὲ τοῦτο ἐκ τοῦ ὅτι εἰς πλείστους Κώδικας (τοὺς Παρισινοὺς 13, 1564, 1573, 1574 καὶ τοὺς Λαυρεωτικοὺς Δʹ 5, Δʹ 19, Θʹ 87, Ιʹ 70) εὗρεν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου ποιηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου, τοῦθ’ ὅπερ, κατὰ τὴν γνώμην του, καταδεικνύει ἰδιαιτέραν πρὸς τὸν Ἅγιον εὐλάβειαν, ὀφειλομένην, ὡς εἰκάζει, εἰς τὸ ὅτι καὶ ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὑπῆρξε Σαββαΐτης. Ὁ αὐτὸς συγγραφεὺς (Σωφρόνιος) συμπεραίνει ἐπίσης, ὅτι ἐπὶ Λεόντος Γʹ τοῦ Ἰσαύρου (717-741) ἠγωνίσθη ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων ὁ Ἅγιος, Ἐπίσκοπος ὑπάρχων τότε Μυτιλήνης, τοῦτο δὲ ἐξάγει ἐκ τοῦ ὅτι ἔν τινι Τροπαρίῳ τῆς ζʹ ᾠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς προρρηθείσης Ἀκολουθίας γράφεται, ὅτι «τὸ λεόντιον θράσος κατέσβεσεν ἀνδρείως».

Καὶ ταῦτα μὲν φρονεῖ ὁ Λεοντουπόλεως· ἐν δὲ τῇ «Θρησκευτικῇ καὶ Ἠθικῇ Ἐγκυκλοπαιδείᾳ» (τόμ. 4ος στ. 462-463) καὶ εἰς ἄρθρον ὑπογραφόμενον ὑπὸ Ἰωάν. Φουντούλη διδάκτορος τῆς Θεολογίας, ὅστις καὶ ἠσχολήθη ἰδιαιτέρως ἐπὶ τοῦ θέματος, οὗ καὶ δύο μελέται ὑπὸ τὸν τίτλον τῆς μὲν πρώτης· «Οἱ Ἅγιοι Γεώργιοι Ἀρχιεπίσκοποι Μυτιλήνης», τῆς δὲ δευτέρας «Οἱ Ὅσιοι αὐτάδελφοι Δαβίδ, Συμεὼν καὶ Γεώργιος οἱ Ὁμολογηταὶ», ἐδημοσιεύθησαν εἰς τὸ Λεσβιακὸν Ἑορτολόγιον, Ἀθῆναι (Αʹ 1959 καὶ Γʹ 1961), ἄλλως πως ἐκτίθενται τὰ κατὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον. Ἐν πρώτοις μάλιστα γράφεται ἐκεῖ, ὅτι καθ’ ἃ δυνάμεθα νὰ ἐξαγάγωμεν ἐκ τῶν περιελθόντων σήμερον εἰς γνῶσιν ἡμῶν ἁγιολογικῶν

καὶ λειτουργικῶν κειμένων, δύο σχεδὸν σύγχρονοι Μητροπολῖται Μυτιλήνης, τιμηθέντες ἀμφότεροι ὡς Ἅγιοι, ἔφερον τὸ ὄνομα Γεώργιος, πιθανολογεῖται δὲ ἡ ὕπαρξις καὶ τρίτου τοιούτου, οἵτινες ὅμως, λόγῳ τῆς συνωνυμίας καὶ τῆς ταυτότητος τῶν συνθηκῶν τοῦ βίου, ἔτι δὲ καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς Μονῆς τοῦ ἑνὸς ἐξ αὐτῶν καὶ τῆς κατὰ τὸ παρελθὸν ἀπωλείας τῶν σχετικῶν ἁγιολογικῶν κειμένων, ἐθεωρήθησαν ὡς ἓν πρόσωπον. Τούτους δυνάμεθα νὰ διακρίνωμεν ὡς ἑξῆς:

α) Τὸν κατὰ τὴν σήμερον ἑορταζόμενον, ὅστις καὶ «Σημειοφόρος» ἀποκαλεῖται καὶ τοῦ ὁποίου ὁ Βίος ἀνευρέθη ἐν Κώδικι τοῦ τέλους τοῦ Ιʹ αἰῶνος τῆς Μονῆς Πάτμου ὑπ’ ἀριθμ. 254. Κατὰ τὸν Κώδικα τοῦτον ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐγεννήθη περὶ τὸ ἔτος 776 εἰς τὰ δυτικὰ παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐξ ἐπισήμων γονέων, τῶν ὁποίων ὑπῆρξεν υἱὸς μονογενής. Μετὰ τὸν θάνατον τῶν γονέων του ὁ Ἅγιος, δεκαοκταετὴς τότε τὴν ἡλικίαν, διαμοιράσας τὴν πατρικήν του περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχοὺς ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ κόσμου καὶ εἰσελθὼν εἰς Μοναστήριον ἐγένετο Μοναχός, παρέμεινε δὲ ἐν τῷ Μοναστηρίῳ ἐκείνῳ δύο ἔτη. Ἐπειδὴ ὅμως διεκαίετο ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς, ἀναχωρήσας ἐκ τοῦ Μοναστηρίου κατέφυγεν εἰς τὴν νῆσον Μυτιλήνην, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρὼν σπήλαιον κατὰ τὸν πόθον του ἔζη ἐν αὐτῷ ἐν ἄκρᾳ νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καὶ προσευχῇ. Ἡ τοιαύτη τοῦ Ὁσίου διαγωγὴ κατέστησε τοῦτον περιβόητον ἀνὰ τὴν νῆσον, διὸ καὶ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ τότε Ἐπισκόπου Μυτιλήνης, ἀπαιτήσει Κλήρου καὶ λαοῦ, ἂν καὶ μὴ θέλων, ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης εἰς ἡλικίαν 28 ἐτῶν. Παρὰ δὲ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του ἐποίμανε τὴν Ἐπισκοπήν του μετὰ πάσης προσοχῆς καὶ ἐπιμελείας.

Μετὰ πάροδον ὅμως ἐννέα ἐτῶν ἐλθὼν εἰς προστριβὰς μετά τινος ἄρχοντος τῆς νήσου, ἕνεκεν τῆς ὑπ’ ἐκείνου καταπατήσεως τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἐκκλησίας του, ἠναγκάσθη νὰ μεταβῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν πρὸς ὑπεράσπισιν αὐτῶν. Γνωρίσας τότε αὐτὸν ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης Νικηφόρος Αʹ (806-815) καὶ ἐκτιμήσας τὰς ἀρετάς του, τὸν ἐκράτησε καὶ παρὰ τὴν θέλησίν του ἐπὶ δύο ἔτη πλησίον του, διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ καιροῦ ἐκείνου, καθό, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προέβλεπε τὴν μέλλουσαν νὰ ἐκσπάσῃ νέαν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας λαίλαπα. Διότι πράγματι ἐξέσπασε μετ’ ὀλίγον ὁ νέος κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας διωγμὸς ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων, ὅτε δηλαδὴ ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον ὁ Λέων Εʹ ὁ Ἀρμένιος (813-820). Τότε ὁ ἀοίδιμος ἐκεῖνος Πατριάρχης μετὰ πολλῶν ἄλλων Κληρικῶν καὶ δὴ καὶ τοῦ μακαρίου τούτου Γεωργίου, παρουσιασθέντες ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος (βλέπε περὶ τούτου πλατύτερον ἐν τῷ Βίῳ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικτήτα τοῦ Ὁμολογητοῦ, σελ. 42-66) ἤλεγξαν αὐτὸν κατὰ πρόσωπον, διὸ καὶ πολλὰ δεινὰ ὑπέστησαν παρ’ αὐτοῦ καὶ εἰς διαφόρους ἐξορίας ἀπεστάλησαν. Ὁ μακάριος Γεώργιος, ἀγρίως ραβδισθείς, ἐξωρίσθη εἰς νῆσον τινὰ τῆς Προποντίδος, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος ἔζησε κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του καὶ εἰς τὴν ὁποίαν λόγῳ τῶν πολλαπλῶν στερήσεων καὶ κακουχιῶν ἐκοιμήθη κατὰ τὴν ζʹ (7ην) Ἀπριλίου τοῦ ἔτους ωκαʹ (821) ἄγων τότε τὸ τεσσαρακοστὸν πέμπτον ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ἡ ζωή του εἰς τὴν νῆσον ταύτην ὑπῆρξεν ἄκρως ἀσκητική, διὸ καὶ ἔτυχε τοῦ χαρίσματος τῶν θαυμάτων, πλεῖστα τῶν ὁποίων καὶ ζῶν καὶ μετὰ θάνατον ἐπετέλεσεν. Μετὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς Ὀρθοδοξίας, πατριαρχεύοντος τότε τοῦ θείου Μεθοδίου (842-846), τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον ἀνεκομίσθη μετὰ πολλῶν τιμῶν εἰς τὴν νῆσον Μυτιλήνην καὶ ἀπετέθη εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ Μητρόπολιν.

β) Τοῦ δευτέρου Ἁγίου Γεωργίου ὁ Βίος εὑρέθη ἐν τῷ Κώδικι Laurent ΙΧ 21. Ἐν αὐτῷ περιγράφεται ἐκτενῶς ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοῦ Ἁγίου ἐν συνδυασμῷ μετὰ τῶν δύο αὐταδέλφων αὐτοῦ Δαβὶδ καὶ Συμεών, οἵτινες ὑπῆρξαν καὶ αὐτοὶ θερμοὶ λάτραι τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσεβείας. Οὗτοι ὑπῆρξαν υἱοὶ τοῦ Ἀδριανοῦ καὶ τῆς Κωνσταντῶς, γεννηθέντες καὶ ἀνατραφέντες ἐν Μυτιλήνῃ. Ὁ Γεώργιος ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος ψξγʹ (763). Μοναχὸς ἐκάρη εἰς ἡλικίαν τριάκοντα περίπου ἐτῶν ὑποταχθεὶς εἰς τὸν νεώτερον ἀδελφόν του Συμεών, ὅστις εἶχε πρὸ αὐτοῦ γίνει Μοναχός, εἶχε δὲ μάλιστα ἱδρύσει ἐν Μυτιλήνῃ καὶ ἰδίαν Μονὴν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «ἐν τῷ Μόλῳ». Μετὰ τὴν κουράν του ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ ἐν συνεχείᾳ Πρεσβύτερος καὶ ὡς τοιοῦτος ὑπηρέτει ἔκτοτε ἀόκνως εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν, ἐπιδείξας κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο σπανίαν ἐργατικότητα, δεδομένου ὅτι ἦτο καὶ ἀρκετὰ ρωμαλέος κατὰ τὸ σῶμα.

Παρὰ τὴν ἐργατικότητά του καὶ τὰς πολλαπλᾶς ὑπηρεσίας τὰς ὁποίας προσέφερεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν ὁ μακάριος Γεώργιος ὑπῆρξεν ὑπὲρ ἄγαν ταπεινόφρων, ἐξ οὗ καὶ ὑπετάσσετο μετὰ πάσης προθυμίας καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀντιλογίας εἰς τὸν Προεστῶτα ἀδελφόν του. Ἀλλὰ καὶ ὅλας τὰς ἄλλας ἀρετὰς εἰργάζετο μετὰ ζήλου ὁ μακάριος, νηστείαν, ἀγρυπνίαν, προσευχήν, ἐλεημοσύνην καὶ πᾶσαν ἄλλην ἀρετήν, συντείνουσαν εἰς σωτηρίαν ψυχῆς καὶ χριστιανικὴν τελειοποίησιν. Εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ ἀδελφοῦ του Συμεὼν παρέμεινε μέχρι τῆς ἐξορίας ἐκείνου εἰς τὰς Λαγούσας, ὁπότε ὁ Γεώργιος ἀνέλαβε τὴν διοίκησιν τῆς Μονῆς. Δὲν παρέμεινεν ὅμως ἐπὶ πολὺ εἰς αὐτήν, διότι μετ’ ὀλίγον ἐξεδιώχθη καὶ οὗτος μεθ’ ὅλων τῶν Μοναχῶν τῆς Μονῆς του ὑπὸ τοῦ Εἰκονομάχου Ἐπισκόπου Μυτιλήνης Λεοντίου. Φεύγων τότε ἐκεῖθεν ἐγκατεστάθη μετὰ τῶν Μοναχῶν του εἰς τὸ μικρὸν χωρίον τῆς Μυτιλήνης Μυρσίναν. Οὕτως ἐπὶ χρόνους πολλοὺς γενναίως ὁ μακάριος ἠγωνίζετο τὸν καλὸν ἀγῶνα καὶ τὰ πάνδεινα ὑπέφερε μετὰ τῶν αὐταδέλφων αὐτοῦ, διὰ τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ εἰκονομάχου βασιλέως Θεοφίλου (829-842), ἀφεθεὶς ὁ Συμεὼν ἐλεύθερος, ἦλθε μετὰ τῶν ἄλλων Πατέρων εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ τότε δι’ ἐπιστολῶν του ἔπεισε τὸν Γεώργιον νὰ μεταβῇ καὶ ἐκεῖνος εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπως ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῶν ἄλλων συγκεντρωθέντων ἐν αὐτῇ Πατέρων ἐργασθῶσιν ὑπὲρ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων καί τῆς πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Πράγματι ὁ Γεώργιος, ἂν καὶ ἦτο πλέον γέρων ἑβδομήκοντα ἐννέα ἐτῶν, δὲν ἐδειλίασε τὸ μῆκος τῆς ὁδοῦ καὶ τοὺς κόπους τοῦ ταξειδίου, ἀλλ’ ἐλθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν εἰργάσθη ἀόκνως ὑπὲρ τοῦ σκοποῦ δι’ ὃν ἐκλήθη. Μετὰ τὴν ἀνακήρυξιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ βασίλισσα Θεοδώρα ἐκτιμήσασα τὰς ἀρετὰς τοῦ Γεωργίου, προέτεινε τοῦτον ὡς Ἐπίσκοπον Ἐφέσου, ὁ Ἅγιος ὅμως διαπνεόμενος ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς ἡσυχίας, ἔτι δὲ καὶ καθὸ ἐστολισμένος μὲ τὴν ἀρετὴν τῆς ταπεινοφροσύνης, ἠρνήθη τοῦτο διαρρήδην. Οὕτως ὁ μακάριος ἐκεῖνος τὴν ἀξίαν διὰ παντὸς ἀπέφευγεν, ὁ πανάγαθος ὅμως Κύριος, ὁ τὰ πάντα καὶ πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι προγνωρίζων, εἶχε προορίσει τὸν Ἅγιον διὰ Ποιμένα τῆς Μυτιλήνης, διὸ καὶ παρὰ τὴν θέλησίν του καίτοι γέρων πλέον ὀγδοήκοντα ἐτῶν ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Μυτιλήνης καὶ οὕτως ὡς καλὸς Ἀθλητὴς ἀνεδειχθεὶς νικητὴς εἰς τοὺς ἀγῶνας, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐστεφανωμένος μὲ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Ὁ μακάριος Γεώργιος ἐνεθρονίσθη εἰς τὴν Μητρόπολιν Μυτιλήνης κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τὴν ιδʹ (14ην) Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους ωμγʹ (843). Θεοφιλῶς τότε ἀρχιερατεύσας ἐπὶ δύο περίπου ἔτη καὶ στηρίξας τὸ ποίμνιον αὐτοῦ εἰς τὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ πλεῖστα ὅσα θαύματα ἐπιτελέσας ἀπῆλθε πρὸς Κύριον κατὰ τὸ ἔτος ωμεʹ (845) ἢ ωμϛʹ (846) τὴν παραμονὴν τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, τὴν ὁποίαν μετέβη νὰ συνεορτάσῃ μετὰ τῆς Θριαμβευούσης τῶν οὐρανῶν Ἐκκλησίας (Τὸ Μέγα Σάββατον κατὰ μὲν τὸ ἔτος 845 συνέπιπτε τὴν 28ην Μαρτίου κατὰ δὲ τὸ ἔτος 846 τὴν 17ην Ἄπριλίου). Τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον ἐνεταφιάσθη εἰς τὴν προαναφερθεῖσαν ἱερὰν αὐτοῦ Μονὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ Μόλῳ, ἐν τῇ αὐτῇ λάρνακι ἐν ᾗ εἶχεν ἐναποτεθῆ καὶ ὁ προαποβιώσας ἀδελφός του. Τὴν μνήμην τοῦ Ὁσίου τούτου Γεωργίου ἐπετέλουν τὸ πάλαι ἐν Μυτιλήνῃ ὁμοῦ μετὰ τῶν δύο ἄλλων ἀδελφῶν του Δαβίδ καὶ Συμεὼν κατὰ τὴν αʹ (1ην) Φεβρουαρίου.

γ) Περὶ τοῦ ὑποτιθεμένου τρίτου Ὁσίου Γεωργίου ἐλάχιστα εἶναι γνωστά. Ἀποκαλεῖται καὶ οὗτος Ὁμολογητὴς καὶ ἐπιτελεῖται μνήμη αὐτοῦ τοπικῶς κατὰ τὴν ιϛʹ (16ην) Μαΐου. Εἰς τοῦτον ἀναφέρονται φράσεις τινὲς τῶν Συναξαρίων καὶ τῶν Κανόνων καὶ μάλιστα ἐν τῷ Βίῳ τῶν τριῶν Ὁσίων, φέρεται δὲ οὗτος ἀκμάσας μεταξὺ τῶν ἐτῶν 726-784, οὐδὲν ὅμως συγκεκριμένον εἶναι γνωστόν, διὸ καὶ πιθανολογεῖται ὅτι πρόκειται περὶ ἀπηχήσεώς τινος τοῦ πρώτου τῶν Ἁγίων τούτων.

Περὶ τῶν συνωνύμων τούτων Ἁγίων, πλὴν τοῦ ἐν ἀρχῇ ἀναφερομένου κ. Ἰωάν. Φουντούλη, ἠσχολήθησαν ἐμβριθῶς ὁ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1958 Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ. Ἰάκωβος Κλεόμβουλος καὶ ὁ Θεολόγος κ. Γεώργιος Σωτηρίου, οὗτινος καὶ ἀρκετὰ ἄλλα συγγράμματα εὑρίσκονται τύποις ἐκδεδομένα. Ἐκ τῶν ἐκδεδομένων μελετῶν τοῦ Μητροπολίτου Μιτυλήνης κ. Ἰακώβου αἱ δύο εὕρηνται ὑπὸ τὸ κοσμικὸν αὐτοῦ ὄνομα Εὐάγγελος Κλεόμβουλος, καθὸ ἐν κοσμικοῖς εἰσέτι τότε διατελοῦντος. Εἶναι δὲ αὗται αἱ ἑξῆς. «Συνοπτικὴ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Λέσβου», δημοσιευθεῖσα ἐν τῷ ἐπισήμῳ δελτίῳ τῆς Μητροπόλεως Μυτιλήνης ὁ «Ποιμήν» (τόμ. Δʹ 1936, παράρτημα σελ. 54) καὶ «Ὁ Ὅσιος Γεώργιος Ἀρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης» δημοσιευθὲν ἐν τῷ αὐτῷ περιοδικῷ «Ὁ Ποιμήν» (τόμ. Ηʹ, 1940, σελ. 41-44) καὶ ἡ τρίτη εὕρηται ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἰακώβου, ἤτοι τοῦ αὐτοῦ Μητροπολίτου τότε τυγχάνοντος τῆς Μητροπόλεως Σισανίου καὶ Σιατίστης, ἧς μελέτης ὁ τίτλος ἐπιγράφεται «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Ἀρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης καὶ ἡ πρωτότυπος Μονὴ αὐτοῦ», δημοσιευθεῖσα ἐν τῷ τεύχει «Λεσβιακαὶ Σελίδες» (Ἀθῆναι 1950, σελ. 23-27). Ἡ τοῦ Γ. Σωτηρίου ἔκδοσις φέρει τὸν τίτλον «Λεσβιακὴ Ἁγιολογία ἢ Λεσβιακὸν Λειμωνάριον», Μυτιλήνη 1958 (σελ. 96-101).

Ἐξ ὅλων τούτων δῆλον γίνεται, ὅτι τὸ ὄνομα Γεώργιος Μητροπολίτης Μυτιλήνης ὁ Ὁμολογητὴς φέρουν περισσότεροι τοῦ ἑνὸς ἀξιωθέντες τῆς ἁγιωνυμίας Πατέρες. Διὰ τοὺς δύο πρώτους τουλάχιστον τοῦτο εἶναι πλέον ἱκανῶς μεμαρτυρημένον, διὰ τὸν τρίτον δὲν ὑπάρχουν στοιχεῖα ἱκανά. Εἰς ποῖον ἐκ τῶν Ἁγίων τούτων ἀνήκει τὸ σημερινὸν Συναξάριον δὲν εἶναι ἀπολύτως βέβαιον, συνάγεται ὅμως ὅτι μᾶλλον εἰς τὸν πρῶτον ἀνήκει τοῦτο. Σημειοῦμεν προσέτι ὅτι σῴζεται καὶ λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Παρασκευὴν φερόμενος ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀρχιεπισκόπου Μυτιλήνης, πιθανῶς πρόκειται περὶ τοῦ δευτέρου. Ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου πλὴν τῆς ὑπὸ τοῦ Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου ποιηθείσης, περὶ ἧς ἀνωτέρω λόγος ἐγένετο, ἐποίησε τοιαύτην καὶ ὁ Ὑμνογράφος Ἰγνάτιος. Ἡ Ἀκολουθία αὕτη εὑρίσκεται τετυπωμένη εἰς τὰ Μηναῖα κατὰ τὴν σημερινὴν ἡμερομηνίαν, κατακεχωρισμένη ἰδιαιτέρως, μετὰ τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιοπίου, ψάλλεται δὲ ὁπόταν βούληται ὁ Προεστώς.