ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος κατήγετο ἐκ τοῦ Βυζαντίου, ἤτοι τὴν περιφανῆ Κωνσταντινούπολιν, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη περὶ τὰ μέσα τοῦ ΙΓ’ (13ου) αἰῶνος, ἐκ τούτου δὲ καὶ ἀπεκαλεῖτο Βυζάντιος. Ποθήσας δὲ ὁ μακάριος τὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴν καὶ δὴ τὴν ἀγγελομίμητον τοιαύτην, ἀφῆκε τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ τερπνὰ καὶ μεταβὰς εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος, ἐγκατεστάθη εἰς τὰ ὅρια τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπου καὶ τὸν ἅπαντα αὐτοῦ ἀσκητικὸν διῆλθε δίαυλον, διάγων ἐν ἄκρᾳ ἡσυχίᾳ, συντόνῳ νηστείᾳ καὶ ἀδιαλείπτῳ νοερᾷ προσευχῇ, τῆς ὁποίας μάλιστα ἀνεδείχθη μύστης θερμότατος. Ὡς ἐκ τούτου εἰς τόσον ὕψος ἀρετῆς ἀνῆλθεν ὁ μακάριος, ὥστε ἠξιώθη καὶ τροφὴν νὰ λαμβάνῃ διὰ θείου Ἀγγέλου.
Ἐκ τῆς τοιαύτης λοιπὸν πολιτείας του κατέστη περιβόητος ὄχι μόνον εἰς ὁλόκληρον τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ καὶ πολὺ πέραν αὐτοῦ καὶ πολλοὺς διὰ τῆς θείας του διδασκαλίας καθωδήγησεν εἰς τὴν ὁδὸν τῆς τελειότητος. Ὅθεν καὶ οἱ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον θερμοὶ τῆς εὐσεβείας ζηλωταὶ προσέτρεχον εἰς αὐτόν, ἵνα ἀρυσθῶσιν ἐκ τῶν ζωηρρύτων ναμάτων τῆς γλυκυτάτης διδασκαλίας του καὶ γευθῶσιν ἐκ τῶν ἀγλαῶν καρπῶν τῆς νηπτικῆς φιλοσοφίας του, τὴν ὁποίαν ἐδίδασκε. Μεταξὺ τῶν μαθητῶν του δὲ τούτων ὑπῆρξε καὶ ὁ μέγας Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, περὶ τοῦ ὁποίου πάντες γνωρίζομεν εἰς ὁποῖον ὕψος ἀρετῆς καὶ γνώσεως ἔφθασε μετὰ ταῦτα. Τοῦτο δὲ καὶ μόνον τὸ γεγονός, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἐχρημάτισε διδάσκαλος τοῦ μεγάλου ἐκείνου Πατρός, εἶναι ἀρκετὸν νὰ καταδείξῃ ὁπόσον μέγας ὑπῆρξεν ὁ θεῖος οὗτος Γρηγόριος. Οὕτω λοιπὸν θεαρέστως ἕως τέλους πολιτευόμενος ἀπῆλθε πρὸς Ὅν ἐπόθησε Κύριον κατὰ τὴν ϛ’ (6ην) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, καθ’ ἣν καὶ τὴν μνήμην αὐτοῦ εὐγνωμόνως ἐπιτελοῦμεν, ὁλοψύχως πρὸς τοῦτον εὐχόμενοι, ἵνα πρέσβυς καὶ ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων πρὸς Κύριον γένηται καὶ διὰ τῶν εὐχῶν αὐτοῦ τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου στάσεως καὶ ἡμεῖς οἱ ἐλάχιστοι καταξιωθῶμεν.